Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Για την μαζική απεργία πείνας στις φυλακές του ελληνικού κράτους.



Εδώ και μερικές μέρες περίπου 4.000 κρατούμενοι στα «σωφρονιστικά» κολαστήρια του ελληνικού κράτους έχουν ξεκινήσει μαζική απεργία πείνας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Απαράδεκτες συνθήκες κράτησης, βασανισμοί και ξυλοδαρμοί κρατουμένων(βλ. υπόθεση Ιλία Καρέλη), αδιαφορία για τη υγεία των κρατουμένων(βλ. υπόθεση κρατουμένων που πάσχουν από τον ιό HIV). Aν μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε και τον υπερπληθυσμό των φυλακών, αφού υπάρχουν άνθρωποι που είναι κρατούμενοι είτε για οικονομικές οφειλές είτε γιατί περιμένουν να δικαστούν χωρίς όμως να υπάρχουν αποδείξεις ενοχής που θα μπορούσαν να ευσταθούν ως δικαιολογία για να φυλακιστούν, μπορούν όλοι και όλες να καταλάβουν ότι οι κρατούμενοι ζουν στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες.

Ο λόγος όμως που ξεκίνησαν την απεργία πείνας δεν βρίσκεται σε όσα παρέθεσα, αν και θα μπορούσαν οι λόγοι αυτοί να είναι αρκετοί όχι μόνο για απεργία πείνας αλλά και για εξέγερση εντός των φυλακών(ποιος άνθρωπος άλλωστε θα άντεχε να ζει έτσι και να μην εξεγείρεται εάν είχε έναν στοιχειώδη αυτοσεβασμό και λίγη αξιοπρέπεια;), αλλά στη πρόθεση της κυβέρνησης, που έχουν φτιάξει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να κατηγοριοποιήσουν τις φυλακές σε τρία επίπεδα.

Τις φυλακές τύπου Α' στις οποίες θα φυλακίζονται όλοι όσοι έχουν διαπράξει  ποινικά αδικήματα αλλά δεν θα προσπαθήσουν να το σκάσουν(κατά την κρίση των αρχών πάντα), τις φυλακές τύπου Β' στις οποίες θα φυλακίζονται όλοι όσοι έχουν διαπράξει ποινικά αδικήματα αλλά θα υπάρχουν αυξημένα μέτρα επιτήρησης για να μην γίνουν απόπειρες απόδρασης και τέλος τις φυλακές τύπου Γ' στις οποίες θα φυλακίζονται όσοι θεωρούνται επικίνδυνοι για την δημόσια και εθνική ασφάλεια, δηλαδή κατά συρροή δολοφόνοι, βιαστές, αντάρτες πόλεων(ή τρομοκράτες, όπως αρέσκονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ να τους αποκαλούν). Στις φυλακές τύπου Γ' θα πηγαίνουν και όλοι όσοι δημιουργούν προβλήματα στις φυλακές τύπου Α' και Β' με τη συμπεριφορά τους όπως πχ ένας κρατούμενος που κάνει αποχή από το συσσίτιο ή δεν πειθαρχεί στην κανονιστική ιεραρχία της φυλακής.

Οι φυλακές αυτές επί της ουσίας είναι φυλακές εντός φυλακής γιατί o νέος νόμος α) Περιορίζει στο ελάχιστο τα επισκεπτήρια και την επικοινωνία των κρατουμένων με τους συγγενείς τους και θεσμοθετεί την απομόνωση στα κελιά το μεγαλύτερο μέρος του εικισιτετραώρου β) καταργεί τις άδειες γ) καταργεί τη δυνατότητα εργασίας και την ευεργετική διάταξη της υφ’ όρον απόλυσης όταν ο φυλακισμένος εκτίσει τα 3/5 της ποινής του, καταργώντας έτσι την ισότητα και αναλογικότητα στην έκτιση της ποινής δ) εξομοιώνει τους υποδίκους με τους καταδίκους καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας. Με το νομοσχέδιο αυτό οι κυβερνώντες επιχειρούν μια τομή: εισάγουν την έννοια της εκδίκησης στην ποινική διαδικασία, ακυρώνουν στην πράξη νομικά κεκτημένα όπως το τεκμήριο της αθωότητας και τις αρχές της ισότητας και αναλογικότητας στην έκτιση της ποινής, θεσμοθετούν το βασανιστήριο της απομόνωσης ως τρόπο πειθάρχησης όσων αντιδρούν, «χτίζουν» φυλακές-άβατα όπου θα βασιλεύει η αυθαιρεσία και ο νόμος του ανθρωποφύλακα, δημιουργούν, τέλος, ένα παράδειγμα σωφρονισμού που απευθύνεται σε ολόκληρη την κοινωνία.
(από ΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ)

Με άλλα λόγια δημιουργούν ένα μπενθαμικό πανοπτικό σύστημα στο οποίο τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται από την πολιτική και αστυνομική εξουσία με πρόσχημα το γενικό καλό. Και εδώ ο λόγος που αναφέρω τα ατομικά δικαιώματα, που είναι καθαρά μια φιλελεύθερη θεώρηση του τι είναι δικαίωμα, παρ'όλο που είμαι σφόδρα αντιφιλελεύθερος, είναι για να καταλήξω στη φράση ενός φιλελεύθερου η οποία λέει ότι «Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια».



Το ζήτημα αυτό αφορά τους πάντες. Διότι όταν η εξουσία καταπατά το δικαίωμα ενός κομματιού της κοινωνίας δεν θα αργήσει να καταπατήσει και το δικαίωμα αυτό σε όλα τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Και από τη στιγμή που είμαστε υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό, ως μέλη της κοινωνίας αυτής, για την «παραγωγή εγκληματιών» που στη συνέχεια τους πετάμε σε αποθήκες ψυχών, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να σταθούμε στο πλευρό τους, γιατί το μόνο που ζητάνε στη προκειμένη είναι να μην δημιουργηθούν νέα Γκουαντανάμο στη χώρα,στα οποία θα μπαίνουν όσοι άνθρωποι θεωρούνται εχθροί της εξουσίας, δικαίως ή αδίκως.

Να προσθέσω επίσης ότι οι ανθρωποφύλακες κάνουν απεργία τις ώρες των επισκεπτηρίων για να εμποδίσουν τους αλληλέγγυους ανθρώπους και τους συγγενείς των κρατουμένων να έρθουν σε επαφή μαζί τους, ότι οι διευθυντές των φυλακών απαγορεύουν την είσοδο σε εθελοντές γιατρούς που θέλουν να ελέγξουν την κατάσταση των απεργών πείνας και ότι ήδη 6 κρατούμενοι έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο με προβλήματα υγείας από την απεργία πείνας.

Σταθείτε δίπλα τους γιατί αύριο μπορεί να είστε εσείς στη θέση τους.

(Να σας ενημερώσω ότι το άρθρο αυτό είναι άρθρο πολιτικά στρατευμένο ενάντια στις έννοιες της εξουσίας, του κράτους και των νόμων, πράγμα που σημαίνει ότι α) δεν είναι ειδησιογραφικό άρθρο, β) στερείται απολιτίκ αντικειμενικότητας και γ) είναι μια προσπάθεια αντιπληροφόρησης για όσα συμβαίνουν στα κολαστήρια του ελληνικού κράτους).

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ανάληψη ευθύνης για διασπορά ανατρεπτικών ιδεών.



Είμαι κάποιος/α ή και κάτι που δεν ξέρετε και δεν θέλει να σας ξέρει. Με την προκήρυξη αυτή θέλω να αναλάβω την ευθύνη για την διασπορά ανατρεπτικών ιδεών, που είναι ικανές να κάνουν τον Πρετεντέρη να σταματήσει την «Ανατροπή» του και να πάει για γιαουρτοθεραπεία στην Αντίπαρο.

Αλλά πριν σας πω τις ιδέες αυτές ας δούμε αυτό που οι κλασσικοί μαρξιστές αποκαλούν συγκυρία, δηλαδή το τι γίνεται στο τώρα.

Συγκυρία
Έχουμε και λέμε:

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετά τις ευρωεκλογές έλαβαν το μήνυμα. Το είπε και ο Σαμαράς άλλωστε. Και το κατανόησε κιόλας. Και είπε να πράξει τα δέοντα. Έβγαλε δηλαδή τους κομπάρσους και έβαλε άλλους κομπάρσους. Είπε από μέσα του «αφού είναι τόσο ντουγάνια που συνεχίζουν να με ανέχονται,ας κάτσω να τους τσακίσω ακόμα παραπάνω». Αφού αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα.

Άμα ο λαός(αυτή η μάζα ανθρώπων τέλος πάντων) όντως ήθελε αλλαγή, δεν θα περίμενε τις εκλογές, θα το έκανε μόνος του, αλλά ο λαός είναι με την λογική της ανάθεσης γιατί είναι ανεύθυνος. Δεν θέλει να αναλάβει ευθύνες. Δεν γουστάρει αυτός να αποφασίζει για τον εαυτό του, θέλει να δίνει τη δυνατότητα αυτή σε άλλους ανθρώπους για να μπορεί μετά να λέει ότι φταίνε οι «κακοί προδότες πολιτικοί», να έχει το άλλοθι του θύματος. Ότι και καλά τον κορόιδεψαν, τον γέλασαν, άλλα του είπαν και άλλα έκαναν. Εμ είναι έτσι όμως;

Μια παροιμία από Αγγλία λέει «ντροπή σου εάν με κοροϊδέψεις μια φορά,ντροπή μου εάν με κοροϊδέψεις δεύτερη φορά». Ε μετρήστε πόσες φορές σαν κορόιδεψαν μέσα στη μούρη τα πολιτικά κόμματα της συγκυβέρνησης και τα παρακλάδια του(ΔΗΜΑΡ,ΛΑΟΣ κτλ). Νοιώθετε τώρα αρκετά μαλάκες άνθρωποι ή όχι; Μήπως πρέπει να σας κοροϊδέψουν και άλλο;;Μήπως ήρθε η ώρα να αποφασίζετε εσείς για εσάς και όχι άλλοι για εσάς; Άσε να μαντέψω...που να ελέγχεις τη ζωή σου, η εξουσία το κάνει καλύτερα από σένα...αλλά σταμάτα να γκρινιάζεις γιατί τείνω να πιστέψω πως η μηδενιστική άποψη που λέει πως το μόνο που σου αξίζει είναι να πατήσει ο τύπος με το περίεργο κούρεμα, και με μόνιμη κατοικία στη Β.Κορέα, το κόκκινο κουμπί και να εκτοξεύσει 10-15 πυρηνικές βόμβες που θα σκάσουν με τη μία στην επικράτεια του ελλαδικού χώρου.

Και το καλό θα είναι διπλό εάν σκάσουν 10-15 πυρηνικές βόμβες αφού εκτός από τον ανθρωπολογικό τύπου του αδιάφορου νεοέλληνα πολίτη θα εξαφανιστεί και μια παραλλαγή αυτού, οι νεοναζί της Χρυσής Πορδής. Τι εννοείς δεν είναι νεοναζί όσοι ψηφίζουν Χρυσή Πορδή; Σαφώς και είναι νεοναζί. Διότι έχει περάσει τόσος καιρός μέσα στον οποίο βγήκαν στη φόρα  όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν, που ξεκινούν από πούλημα προστασίας σε εφοπλιστές μέχρι δολοφονίες ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Τι εννοείς είναι αντισυστημικοί; Ξέρεις πολλούς αντισυστημικούς που έχουν πάρε δώσε με την κυβερνητική εξουσία και με μεγαλοεπιχειρηματίες; Ξέρεις πολλούς αντισυστημικούς που επί 30 χρόνια είχαν ασυλία σε κάθε εγκληματική ενέργεια που έκαναν και τρώνε ένα διώξεις για τα μάτια του κόσμου; Γιατί οι πραγματικά αντισυστημικοί τρώνε ξύλο από τα όργανα του κράτους όπως οι 4 στο Βελβεντό Κοζάνης ή κοντεύουν να φτάσουν στο θάνατο όπως ο Σάκκας ή βρίσκονται νεκροί στο κελί τους όπως η Γκιουλώνη ή τρώνε βιοτριόλι στο πρόσωπο όπως η Κούνεβα.

Υπάρχουν και άλλα να πούμε. Όταν  η Τρόικα(τα καλά παιδιά από ΔΝΤ,ΕΕ και ΕΚΤ ντε) έκλεισε τη στρόφιγγα και κόπηκε το ρευστό η πλειοψηφία των πολιτών έπαθε κοκομπλόκο. Μειώσεις μισθών, μειώσεις επιδομάτων, μειώσεις παροχών. Οι μειώσεις αυτές τσάκισαν κοινωνικές δομές όπως η υγεία και η εκπαίδευση, έστειλαν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και αρκετούς στην αυτοκτονία. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δέχθηκε στους κόλπους του άνθρωπους που πήγαν σε αυτόν όχι γιατί είναι ριζοσπάστες αριστεροί αλλά γιατί ελπίζουν στην επιστροφή της προ-κρίσης κατάστασης. Και αντί να κάνει ότι μπορεί για να τους ριζοσπαστικοποιήσει, υιοθέτησε τη ρητορεία τους. Πχ η μονομερής διαγραφή του χρέους έγινε διαπραγμάτευση του χρέους, για το οποίο φταίει η κακή Μέρκελ και όχι ο καπιταλισμός, η σύγκρουση με το βιομηχανικό λόμπυ της χώρας μετατράπηκε σε υποσχέσεις για νέα κερδοφορία των βιομηχάνων εις βάρος των ανθρώπων της χώρας αυτής. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να βάζει ως διαχειριστή σε κεντρική ιστοσελίδα του άνθρωπο που έγραφε ρουφιανίστικα άρθρα για ιστοσελίδα του ακροδεξιού χεριού του Σαμαρά ή δούλευε σε οικονομική εφημερίδα ιδιοκτησίας που σχετίζεται άμεσα με τον Κομιστή, έναν διαχειριστή που στοχοποιεί μέσα από άρθρα του μέλη οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή του αναρχικού χώρου. Άσε το άλλο...ο sir Alexis το δήλωσε ευθαρσώς, κατά τη γνώμη του η Ελλάς ανήκει στη Δύση και το ΝΑΤΟ. Τόσο ριζοσπάστης αριστερός. Φανταστείτε και να μην ήταν, τι θα έλεγε. 

Αντί όμως οι άνθρωποι να αναλογιστούν τι έκαναν λάθος άρχισαν πάλι να ρίχνουν ευθύνες σε άλλους αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους. Αντί λοιπόν να σκεφτούν πως ένα μεγάλο κομμάτι ευθύνης βρίσκεται στη ζωή που έκαναν προ κρίσης, δηλαδή υπερκατανάλωση, κωστοπουλικό βλαχομπαρόκ lifestyle, λογική της ανάθεσης κτλ καθώς και στις πολιτικές επιλογές τους(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) σκέφτηκαν πως πρέπει να τα χώσουν στη Μέρκελ, τον Ντράγκι και τον Σόιμπλε. Λες και πίσω από αυτούς δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο που τους κινεί...ΤΑΝ ΤΑΝ ΤΑΝ...καλά κατάλαβες, καπιταλισμός λέγεται. 

Αλλά υποθέτω πως για τον μέσο νεοέλληνα είναι δύσκολο να σκεφτεί πως για τη κρίση που βιώνει τώρα ευθύνεται το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που υπηρετούσε σαν δούλος, για αυτό ως καλά δασκαλεμένο παιδάκι άρχισε να αναπαράγει όλη την εθνικιστική αφήγηση, που του έμπηξε το εκπαιδευτικό σύστημα, περί κακών ξένων(είτε αφορά οικονομικούς μετανάστες/πρόσφυγες είτε αφορά άλλους λαούς από την ίδια ήπειρο πχ οι κακοί Γερμανοί/Άγγλοι). Δεν μπορεί(ή δεν θέλει;) το ντουγάνι να σκεφτεί ότι φταίει το ότι τόσα χρόνια δούλευε για 10 και το αφεντικό του έβγαζε 100 πάνω στη πλάτη του, ότι φταίει το ότι έπαιρνε διακοποδάνεια, δωροδάνεια, σκατοδάνεια, ότι φταίει ότι μια ζωή αδιαφορούσε για το τι κάνουν οι πολιτικοί στη πολιτική σκηνή της χώρας «γιατί αυτά είναι για τους άλλους», ότι δεν διεκδικούσε την ασφάλισή του και τα δικαιώματά του στο χώρο εργασίας του, ότι δεν έδινε δεκάρα για την αστυνομική καταστολή και όσους αντιδρούσαν σε αυτήν. Πάντα έφταιγαν
 οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος.

Όσο για το ΚΚΕ, το τιμημένο κόμμα, θαρρώ πως ενώ έχει ένα από τα καλύτερα αναλυτικά εργαλεία, τον διαλεκτικό υλισμό, το αφήνει ανεκμετάλλευτο και αυτό διότι ενώ προτάσσει την επανάσταση, η δράση του είναι αντεπαναστατική που αγγίζει το όριο της συστημικότητας. Με μονοήμερες απεργίες και πορείες λιτανείες δεν αλλάζει τίποτα.

Και τι να κάνεις ε;

Να ζήσεις με μοναδικό σου πρόταγμα την ελευθερία. Να ζεις χωρίς να καταπιέζεις κανέναν και να μην ανέχεσαι να σε καταπιέζει κανείς. Να διεκδικείς τα δικαιώματά σου, όλα τα δικαιώματά σου. Να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων όσο και εάν αυτοί διαφέρουν από σένα. Και να τα υπερασπίζεσαι παντού. Στο χώρο εργασίας σου, στη γειτονιά σου, στο σπίτι σου. Να ενδιαφέρεσαι για τον διπλανό σου, να τον βοηθάς, όχι από λύπηση αλλά από αλληλεγγύη. Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν λέει πως είναι εύκολο. Είναι πολύ δύσκολο να βγεις από τη βολή της μιζέριας σου και να αμφισβητήσεις την ως τώρα ζωή σου. Είναι και επικίνδυνο. Όχι όμως μόνο για σένα. Αλλά και για αυτούς που άφηνες τόσο χρόνια να κάνουν κουμάντο στη ζωή σου. Γιατί εάν αποφασίζεις εσύ για σένα καμία εξουσία δεν θα μπορεί να σου επιβάλει κάτι που δεν θες. Σκέψου τώρα αυτό να γίνει σε όλα τα πεδία της κοινωνίας, σκέψου απλά να μην έχεις αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου και να συναποφασίζεις εσύ με τους συναδέλφους σου το τι θα κάνετε, σκέψου τα παιδιά να μην είναι ρομποτάκια και το σχολείο να μην είναι κιμάς που αλέθει μυαλά αλλά ένας χώρος που κάθε παιδί θα μαθαίνει και θα κάνει όσα του αρέσουν και θα το γουστάρει, όχι σαν τώρα που το σχολείο είναι ένα κελί μέσα στο οποίο καταστρέφονται συνειδήσεις. Σκέψου μια κοινωνία που άνθρωποι με διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές θα ζουν και συνθέτουν πάνω στις διαφορές τους. Διότι όσο βλέπεις το «ξένο» ως εχθρό θα σε βλέπει και αυτό ως εχθρό. Τόσο δύσκολο είναι να φανταστείς μια κοινωνία χωρίς αφέντες; Χωρίς ανώτερους και κατώτερους;

Πρέπει να καταλάβεις πως είσαι υπεύθυνος για όσα έκανες ή δεν έκανες. Και πως ακόμη και εάν με ένα μαγικό τρόπο γυρίσουμε στην υπερκαταναλωτική κατάσταση προ κρίσης είναι βέβαιο ότι τα παιδιά σου θα βιώσουν το ίδιο με σένα. Κάνε ότι μπορείς λοιπόν έτσι ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην βρεθούν στην ίδια κατάσταση. Ένα ρητό λέει πως ο κόσμος αυτός είναι δανεισμένος από τις μελλοντικές γενιές...και μάλλον συμφωνώ απόλυτα. Δεν μου ανήκει τίποτα σε αυτό το κόσμο, ανήκουν όλα σε όσους θα έρθουν και αυτοί με τη σειρά τους θα δανειστούν το κόσμο για να τον κάνουν καλύτερο για τους επόμενους κοκ. Άρχισε λοιπόν να τον φτιάχνεις αυτόν τον κόσμο όσο ακόμα μπορείς να τον φαντάζεσαι, γιατί πολύ φοβάμαι ότι πολύ σύντομα ούτε να τον φανταστείς δεν θα μπορείς.

Κάτι μου λέει πως είσαι έτοιμος να πεις πως αυτά είναι ουτοπικά και δεν θα γίνουν ποτέ. Αμ δε...Δεν είναι ουτοπικά. Στα βουνά του Μεξικού ήδη χιλιάδες άνθρωποι ζουν έτσι. Δεν είναι εύκολη η ζωή τους, αφού το μεξικάνικο κράτος και διάφοροι παρακρατικοί τους κάνουν επιθέσεις κατά καιρούς, και παρ'όλα αυτά οι άνθρωποι αυτοί δεν το βάζουν κάτω. Στους Ζαπατίστας αναφέρομαι. Ιθαγενείς που βαρέθηκαν τους τσιφλικάδες, τους βιομηχάνους και το κράτος να τους τσακίζουν και πήραν τα όπλα για να τους διώξουν για να φτιάξουν μια κοινωνία χωρίς εξουσία. Και την έφτιαξαν. Δεν είναι η τέλεια κοινωνία αλλά είναι πολύ καλύτερη από αυτή τη κοινωνία στην οποία ζούμε εμείς.


Αυτά από μένα, σκέψου τα, μπορεί να λέω βλακείες, μπορεί και όχι. Αλλά σκέψου τα.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Bλάκα μπάτσε σκάσε.

Στο eyedoll.gr ανέβηκε ένα ακόμη εμετικό άρθρο από έναν μπάτσο που αυτοπροσδιορίζεται ως σκεπτικός(χαχαχα). Στο κείμενο αυτό, ο μπάτσος, προσπαθεί να πείσει τους/τις αναγνώστες/αναγνώστριες ότι δεν πρέπει να θεωρούν πως οι μπάτσοι είναι σκατόψυχα δίποδα επειδή βαράνε πχ τις καθαρίστριες όταν τους δίνουν εντολή τα αφεντικά τους αλλά είναι καλά παιδιά που εφαρμόζουν το νόμο...απλά εφαρμόζουν το νόμο και ο νόμος άλλωστε είναι πάντα καλός. Φαντάζομαι τον βλάκα μπάτσο να γράφει το ίδιο κείμενο για την νομιμότητα στη ναζιστική Γερμανία και πως δεν πρέπει να θεωρούμε πως είναι σκατόψυχος επειδή εφαρμόζει τη νομιμότητα του τότε κράτους, δηλαδή πογκρόμ σε Εβραίους, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές κτλ γιατί αυτό λέει ο Νόμος.

Έγραφα παλαιότερα σχετικά με τη βία και την υποκρισία όσων υπερασπίζονται τη νομιμότητα και το νόμο:

«Να εφαρμοστεί η νομιμότητα
«Να υπακούς στους νόμους. Να εφαρμόζεις τη νομιμότητα ακόμα και εάν διαφωνείς με τον νόμο» λένε σήμερα πολλοί κυβερνητικοί και συν αυτούς πολίτες. Και το πρόταγμα της νομιμότητας ήρθε στην επιφάνεια όταν άρχισε να υπάρχει εντονότερη αμφισβήτηση της κοινωνικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης στο να νομοθετεί και να ασκεί εξουσία. Τότε λοιπόν αποφάσισαν να φέρουν στο προσκήνιο τη νομιμότητα για στοχοποιήσουν όποιον αντιδρά στους νόμους,χωρίς όμως να εξετάσουν γιατί αντιδρά και με ποιον τρόπο  αντιδρά.Αλλά πριν μιλήσουμε για τη νομιμότητα θα πρέπει να εξετάσουμε που πατάει η νομιμότητα. 


Η νομιμότητα πατάει πάνω στο Δίκαιο. Και τι είναι Δίκαιο; Δίκαιο ονομάζεται το σύνολο των υποχρεωτικών και εξαναγκαστικών κανόνων οι οποίοι και ρυθμίζουν τις σχέσεις των, στη κοινωνία δια-βιούντων προσώπων. Επίσης κατ΄ άλλο ορισμό: Δίκαιο είναι η ανθρώπινη θέληση η οποία ρυθμίζει την κοινωνική ζωή κατά τρόπο «ετερόνομο», «επιτακτικό» και «εξαναγκαστικό». Συνεπώς το δίκαιο δεν προέρχεται από την ατομική θέληση των επιμέρους ατόμων αλλά επιβάλλεται εξωτερικά (ετερόνομος ρύθμιση), επιτάσσοντας και καθορίζοντας τι δύναται και τι πρέπει ή τι δεν δύναται και τι δεν πρέπει να πράττουν χωρίς ωστόσο να ζητεί τη συγκατάθεσή τους (επιτακτική ρύθμιση), επιβάλλοντας όμως στους μη συμμορφούμενους προς τους κανόνες του κυρώσεις (εξαναγκασμός).

Ποίος όμως είναι εκείνος που επιβάλλει ετερόνομα το νόμο; Μα η εξουσία φυσικά. Εκείνη έχει  την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να ορίζει το νόμιμο και το παράνομο. Βέβαια το νόμιμο και το παράνομο δεν ισοδυναμεί με το δίκαιο και το άδικο. Διότι στη ναζιστική Γερμανία ήταν νόμιμο να κάνεις πογκρόμ σε Εβραίους αλλά δεν ήταν και δίκαιο. Στη σημερινή Ελλάδα είναι παράνομο να κάνεις καθιστική διαμαρτυρία σε δημόσιο δρόμο αλλά όχι και άδικο.
Και εκεί έρχεται η έννοια της νομιμότητας. Νομιμότητα είναι η υπακοή στο νόμο δίχως να γίνεται κριτική στο νόμο και το Δίκαιο. Είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης πολιτών σε τυφλή υπακοή στην Αρχή, την όποια Αρχή ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα της. Και είναι ένας ακόμη τρόπος για όσους έχουν εξουσία να ορίζουν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, «τι πρέπει και τι δε πρέπει». Να ορίζουν πχ ότι είναι νόμιμη η καταπίεση που ασκούν πάνω στη κοινωνία οι δυνάμεις καταστολής και παράνομη η αντίδραση στην καταπίεση αυτή.
Υποκρισία
Αυτοί λοιπόν που προτάσσουν την καταδίκη της βίας από όπου και εάν προέρχεται και ταυτόχρονα στηρίζουν τη νομιμότητα είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Διότι είναι υποκρισία μεγάλη να καταδικάζεις τη βία και όχι ότι την γεννάει. Είναι υποκρισία να επικαλείσαι την νομιμότητα και ταυτόχρονα να στηρίζεις ένα σύστημα που βασίζεται στην αδικία επί των αδυνάτων για να επιβιώσει.  Το γελοίον της υπόθεσης με τα 2 τσιτάτα αυτά είναι ότι προέρχονται από τους θιασώτες του φιλελευθερισμού, στον οποίο η πολιτική παράδοση είναι γεμάτη από νομιμοποίηση της βίας και προταγμάτων ενάντια στη νομιμότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μεγάλος φιλελεύθερος στοχαστής Locke, o οποίος λέει στη «2η Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ότι «Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία.» διότι «Η νομιμοποίηση του κράτους βασίζεται στη συναίνεση των πολιτών. Όταν παραβιάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών χάνει τη νομιμοποίησή της και οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να επαναστατήσουν»,  οπότε, σύμφωνα με τον Locke, κάθε καταδίκη της βίας από όπου και εάν προέρχεται και επίκληση στη νομιμότητα είναι νομιμοποίηση της καταπίεσης του λαού από την εξουσία και στήριξη αυτής.»
Αναρωτιέμαι(ρητορικά πάντα) λοιπόν, γιατί ο μπάτσος, που πίνει καφεδάκια με την Σιδέρη(όλοι/ες ξέρετε ποια είναι και τι είναι) και με τον δήμαρχο Γλυφάδας Παπανικολάου, δεν λέει ξεκάθαρα ότι θα εφαρμόζει ότι μαλακισμένη εντολή πάρει, από το να συλλάβει μια γιαγιά που πάρκαρε «παράνομα» μέχρι να τραβήξει όπλο και να σκοτώσει 15χρονο ή να κάνει πογκρόμ σε Εβραίους, αρκεί όμως να το λέει ο Νόμος; Και επιτέλους βλάκα μπάτσε σκάσε.

ΥΓ: Ο τύπος είναι τόσο μπάτσος που δεν ήξερε το τσιτάτο που κουόταρε από Αριστοτέλη και το παρέθεσε λάθος, λέγοντας πως είναι το τσιτάτο που φορούν τα νεαρά μπατσόσκυλα στη σχολή της μπΕΛ.ΑΣ. aka ή δεν είναι μπάτσος και πουλάει το προφίλ του μπάτσου ή είναι μπάτσος τόσο χαζός που δεν ξέρει τι φοράει στο μπράτσο του. 

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Η ομάδα αίματος των καθαρόαιμων Ελλήνων (Βασίλης Ραφαηλίδης* - 1987)



ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμα. 


Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιότητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.

Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει» την «καθαρότητα» του αίματός της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέλη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυτή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες. Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες.

ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής.

Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, ταγμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματός τους. Και ωστόσο, δεν έλειψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ' ένα οιονεί αναπαρα­γωγικό ιπποφορβείο. Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακριβώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια καθαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.

Αυτή η ολοφάνερα ανόητη πίστη, η τόσο διαδεδομένη ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε πως ο «χόμο σάπιενς» έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα, προκειμένου να γίνει όντως σοφός. Και εν πάση περιπτώσει, απ' τον «χόμο. σάπιενς» πρέπει να αποκλειστούν εξαρχής οι ρατσιστές, που εδώ σε μας πήραν το ψευδώνυμο «εθνικόφρονες». Που σημαίνει «άνθρωποι που φρονούν – σκέφτονται – εθνικά». Αλλά για να σκέφτεσαι εθνικά πρέπει να σκέφτεσαι… αιματολογικά. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύεις πως το αίμα σου έχει μια ειδική ποιότητα, οπωσδήποτε καλύτερη απ” την ποιότητα οποιουδήποτε άλλου που ανήκει σε άλλη… ομάδα (εθνικού) αίματος.

Ο ρατσισμός, λοιπόν, είναι φασισμός. Και ο φασισμός είναι πρωτογονισμός, ακριβώς γιατί είναι ρατσισμός. Για ράτσες μιλούν σήμερα μόνο οι ζωολόγοι, οι κτηνίατροι και οι κρετίνοι. Κάθε «εθνικόφρων» λοιπόν κρύβει μέσα του ένα φασίστα. Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα φασιστικά καθεστώτα στηρίχτηκαν στους «εθνικόφρονες». Ούτε είναι τυχαίο ακόμα, που η εθνικοφροσύνη έχει την τάση να πυκνώνει όσο προχωρούμε προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από δω και η λογικότατη άποψη, πως η κουταμάρα πολώνεται προς τα δεξιά – χωρίς, δυστυχώς, να είναι αποκλειστικό της προνόμιο. Διότι υπάρχει και μια… αριστερή κουταμάρα. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν έχει την… αιματολο­γική καθαρότητα της δεξιάς κουταμάρας, που είναι πολύ πιο εκνευριστική και, φυσικά, πολύ πιο επικίνδυνη. (Ανάμεσα σε δύο ηλίθιους θα διάλεγα τον αριστερό ηλίθιο απ” τον οποίο κινδυνεύω λιγότερο, παρότι η ηλιθιότητα καθαυτή είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη. Και για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, πρέπει να τονίσουμε πως η ηλιθιότητα είναι ιδιότητα υπαρξιακή και υπερκομματική. Κι αλίμονο στον έξυπνο αριστερό που θα συγκρουστεί με βλάκα αριστερό. Είναι από χέρι χαμένος, γιατί η βλακεία έχει τη δύναμη να μετακινεί όρη, όπως ακριβώς και η πίστη).

ΤΟ ΕΘΝΟΣ, λοιπόν, είναι ένας αρχαϊσμός και ένας αταβισμός. Επιβιώνει ως έννοια για να δημιουργεί στα απλοϊκά μυαλά την ψευδαίσθηση της συνοχής και της συνέχειας μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που συνεχίζουν να πιστεύουν, γιατί έτσι θέλουν, πως ανήκουν σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με κοινό γε­νάρχη. Κάποτε, ωστόσο, η έννοια της εθνότητας έπαιζε έναν πολύ σοβαρό ρόλο. Πράγματι, η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας άρχισε με τη συσσωμάτωση των ατόμων σε ομάδες ευρύτερες της μικρής, τυπικής οικογένειας, οι οποίες αποτελούν μια ευρεία, αιματοσυγγενική οικογένεια. Τούτες οι ομάδες ανέπτυξαν έναν κοινό πολιτισμό στη βάση μιας κοινής γλώσσας.

Με τους αιώνες, η αιματοσυγγένεια, με τις συνεχείς επιμειξίες, έπαιζε ολοένα και μικρότερο ρόλο, ενώ αντίθετα τα πολιτιστικά δεδομένα, που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στάδιο της αιματοσυγγένειας, διατηρήθηκαν και αναπτύχθηκαν, για να αποτελέσουν στη συνέχεια, αυτά και μόνο, τα ειδικά χαρακτηριστικά μιας εθνότητας. Μ” άλλα λόγια, η έννοια της εθνότητας υπάρχει και σήμερα, αλλά είναι καθαρά και αποκλειστικά πολιτιστική.Συνεπώς, μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας είναι άνθρωποι που έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό πολιτισμό, που διαφέρει απ” τον πολιτισμό μιας άλλης εθνότητας. Όμως, με την όσμωση ανάμεσα στους λαούς που επέφερε η βελτίωση και στις μέρες μας η καλπαστική ανάπτυξη των επικοινωνιών και των συγκοινωνιών, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες άρχισαν να ατονούν και να τείνουν προς μια ισοπέδωση, που κανένα διοικητικό μέτρο δε θα ήταν δυνατό να την ανακόψει.

Για να περιοριστούμε στον κινηματογράφο και μόνο, σήμερα γνωρίζουμε τόσο καλά τα αμερικανικά ήθη εξαιτίας της πληθώρας των αμερικάνικων ταινιών που έχουμε δει, όσο δε γνωρίζουμε τα εγχώρια ήθη. Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι μια πραγματικότητα.Αλλά προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το μεμπτό σ” αυτή τη μορφή ιμπεριαλισμού, που ωστόσο ακολουθεί, όπως η ουρά το κεφάλι, τον κυρίως ειπείν ιμπεριαλισμό (τον οικονομικό).Εφόσον, δηλαδή, η Αμερική κυριαρχεί οικονομικά στο Δυτικό κόσμο, είναι φυσικό να κυριαρχεί και πολιτιστικά. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αναχαιτιστεί η πολιτιστική της κυριαρχία, αν προηγουμένως δεν αναχαιτιστεί η οικονομική. Τον πολιτισμό τον δημιουργούν πάντα οι οικονομικά ισχυρότεροι. Κι αυτό που λέγεται «λαϊκός πολιτισμός» αναφέρεται μόνο και αποκλειστικά σε κλειστές κοινωνικές ομάδες, κυρίως αγροτικές.

Αλλά τούτη η κλειστότητα, το ξέρουμε καλά, είναι εντελώς αδύνατη σήμερα. Και μόνο η τηλεόραση είναι επαρκής παράγων για να εισβάλει ο ένας πολιτισμός μέσα στον άλλο και να δημιουργηθεί ένα αξεδιάλυτο πολιτιστικό μπέρδεμα, που στη μεταβατική περίοδο που περνάμε σήμερα μπορεί να μας ενοχλεί, αλλά τους ανθρώπους του 21ου αιώνα είναι βέβαιο πως δε θα τους ενοχλεί καθόλου. Οι πολιτισμοί, άλλωστε, δεν είναι για να φυλακίζονται στα μουσεία, αλλά για να κυκλοφορούν, να ενοποιούνται και να δημιουργούν τη χωρίς σύνορα πανανθρώπινη κοινωνία. Το τι είδους κοινωνικό καθεστώς θα έχει αυτή η υπερεθνική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος είναι ένα άλλο ζήτημα, που ξεπερνάει τα όρια αρμοδιότητας της επιστήμης της Εθνολογίας και μετατίθεται στην περιοχή της αρμοδιότητας των επιστημών της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής Οικονομίας.

ΛΟΙΠΟΝ, κάτω από συνθήκες αυξανόμενης πολιτιστικής όσμωσης, το να μιλάει κανείς για «εθνική καθα­ρότητα» ακόμα και με την ελαστική πολιτιστική έννοια είναι τόσο αστείο, όσο περίπου και το να μιλάει για «εθνική καθαρότητα» με την πανάρχαια αιματολογική έννοια. Διότι, δε σμίγουν μόνο τα αίματα, αλλά και τα ήθη, και τα έθιμα, και οι νόμοι, και οι θεσμοί και οι ιδέες. Σήμερα, το πεδίο δράσεως, τόσο της οικονομίας όσο και των ιδεών είναι η υδρόγειος σφαίρα. Μια μέρα, τα εθνικά σύνορα θα καταρρεύσουν οπωσδήποτε, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξει κανείς συνειδητά. Η ανθρώπινη κοινωνία, από τότε που εμφανίστηκε, βαδίζει συνεχώς και αδιάλειπτα προς την ενοποίηση. Που δε θα ολοκληρωθεί, αν όλοι οι άνθρωποι ολόκληρης της Γης δεν αισθανθούν πως ανήκουν στην ίδια εθνότητα, δηλαδή την κοινότητα όλων των ανθρώπων, ολόκληρης της Γης.

Πρόκειται για ένα ιδανικό κοινό και στο χριστιανισμό και στο μαρξισμό και στον καπιταλισμό. Μόνο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τούτη την ενότητα στη βάση μιας διαφορετικής ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας. Και, βέβαια, αυτή η ενότητα δε θα είναι ούτε πλήρης ούτε σταθερή αν δε συντελεστεί στη βάση της οικονομικής ενότητας, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση για κάθε άλλης μορφής ενότητα. (Ακόμα και στην πατρική οικογένεια δεν είναι δυνατό να υπάρξει ενότητα αν τη συνοχή της τη διαβρώνουν παράγοντες οικονομικής τάξεως. Ο μαρξισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εμφατική επισήμανση της πρωταρχικότητας του οικονομικού παράγοντα στα πάντα. Και είναι κωμικό να τον αμφισβητούν άνθρωποι που ολόκληρη τη ζωή τους τη δομούν γύρω από ένα χρηματοκιβώτιο, και και μια φορά γύρω από μια και μοναδική λίρα ή από έναν κηπάκο ευτελούς αξίας.).

Αν το έθνος είναι μια έννοια που ανήκει πλέον στην αρχαιολογία της σκέψης, πράγμα που δημιουργεί την ανάγκη της επικάλυψης της απ” την πάντα δρώσα επικαιρότητα του συναισθήματος (μόνο το συναίσθημα θα δικαιολογούσε την προσκόλλησή μας στην έννοια της εθνότητας, που κατάντησε έννοια περίπου… ερωτική), η έννοια του κράτους, αντίθετα, είναι πάντα επίκαιρη και πάντα δρώσα. Το κράτος σε καμιά περίπτωση δεν είναι συνώνυμο του έθνους. Όπως ήδη αντιληφθήκαμε, το έθνος είναι έννοια εξαιρετικά πλατιά – τόσο πλατιά που να ξεχειλώνει από παντού και κανείς να μην μπορεί να τη συμμαζέψει. Άλλωστε, κανείς μελετητής δεν κατάφερε να δώσει έναν σαφή ορισμό της έννοιας «έθνος». Πώς θα ήταν δυνατό να οριστούν με σαφήνεια τα συναισθήματα; Η έκφραση, για παράδειγμα, «αγαπώ την Ελλάδα» (νοούμενη ως έθνος) δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την έκφραση «αγαπώ τη Μαρία». Και οι δύο εκφράσεις είναι το ίδιο δυσπερίγραπτες λο­γικά, γιατί είναι το ίδιο συναισθηματικές.

Και. επειδή κάτι πρέπει ν” αγαπάει κανείς σε τούτο τον κόσμο, όταν δεν είναι σε θέση να αγαπήσει τις γυναίκες (και οι γυναίκες τους άντρες) καταλήγει τελικά ν” αγαπήσει μέχρι παραφροσύνης… τη σημαία, το στέμμα και άλλα τέτοια φετίχ, αποδεικνυόμενος γνήσιος ειδωλολάτρης. Παρά ταύτα, έχει την αξίωση να τον αντιμετωπίζουμε ως πολιτισμένο άνθρωπο. Ε, όχι. Πάει πολύ. Είναι τόσο βάρβαρος, όσο και ο Αφρικανός αν­θρωποφάγος. Γιατί, αν δεν ήταν ανθρωποφάγος δε θα επιθυμούσε να «φάει τον εχθρό», ή να τον «πετάξει στη θάλασσα» (δηλαδή να τον πνίξει σαν γατί) ή να του «πιει το αίμα» σαν βρικόλακας. Ας το καταλάβουμε καλά: Ο εθνικισμός είναι πρωτογονισμός και βαρβαρότητα, κυρίως όταν ο «εθνικόφρων» είναι τόσο βλαξ, που να μην μπορεί να καταλάβει πως πίσω απ” αυτό τον πρωτόγονο συναισθηματισμό κρύβονται τα πεζά σχέδια τον οικονομικά ισχυρών.

Η ομηρική λέξη κράτος, λοιπόν, σημαίνει στην κυριολεξία ισχύς, δύναμη, εξουσία, βία, κυριαρχία. (Η λέξη παράγεται απ» το ρήμα κρατώ που σημαίνει είμαι ισχυρός, είμαι δυνατός, είναι κυρίαρχος.) Αν το έθνος είναι έννοια συναισθηματική, που έγινε τέτοια από εκπεσμό του αρχικού φυλετικού και στη συνέχεια του πολιτιστικού της περιεχομένου, το κράτος είναι έννοια λογική μέχρι παραλογισμού. Τίποτε δεν είναι πιο υπαρκτό, πιο βασανιστικό και πιο καταπιεστικό απ” το σύγχρονο κράτος, σ” όλες του τις μορφές. Σε τελική ανάλυση, κράτος είναι οι νόμοι του κράτους, οι χωροφύλακες του κράτους, οι δεσμοφύλακες του κράτους. Και οι… παπάδες του κράτους, στην περίπτωση που οι παπάδες πλην της πνευματικής θέλουν να ασκούν και κοσμική εξουσία, καλή ώρα σαν τους δικούς μας δεσποτάδες, που ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται απ” τό πνεύμα και ολοένα και περισσότερο πλησιάζουν το… οινόπνευμα. (Το καλό κρασί θέλει και καλό φαΐ, λέει ο λαός.)

Παρόλο που το κράτος στηρίζεται συναισθηματικά στο έθνος, στις περιπτώσεις εκείνες που, όπως εδώ, δεν μπορεί να στηριχτεί σ“ αυτό ούτε φυλετικά ούτε πολιτιστικά, αδιαφορεί πλήρως για το έθνος. Και μη μου πείτε πως οι υδροκέφαλοι «κρατικοί λειτουργοί» εδώ στην Ελλάδα των Ελλήνων κομπιναδόρων πιστεύουν έστω και μια λέξη απ” αυτά, που λένε στους εκφωνούμενους κατά τις εθνικές επετείους λόγους. Πρόκειται, απλώς, για λόγια παχιά που απευθύνονται σε εγκέφαλους αδύνατους. Και καμιά φορά, πρόκειται για λόγια παχιά που κυοφορούνται σε εγκέφαλους αδύνατους και απευθύνονται σε εγκέφαλους το ίδιο αδύνατους. (Είναι η περίπτωση των «εθνικών» άλογων λόγων του Γ. Παπαδόπουλου και των περί αυτόν κρετίνων.)

ΚΑΠΟΥ, λοιπόν, τα πράγματα έχουν μπλέξει επικίνδυνα. Τόσο που εδώ στην Ελλάδα να μην ξέρουμε πια που σταματάει το κράτος και που αρχίζει το έθνος – και αντίστροφα. “Έτσι, τα κρατικά τα βαφτίζουμε εθνικά, ενώ τα εθνικά δεν είναι παρά κρατικά. Κουλουβά­χατα, κατά το δη λεγόμενο.

Μ” άλλα λόγια, ακόμα δεν καταλάβαμε πως Έλληνας, έτσι πεζά, είναι ο καθένας που έχει την ελληνική υπηκοότητα, που υπακούει, δηλαδή, στους νόμους του ελληνικού κράτους, άσχετα απ” τη φυλετική του προέλευση. Εντούτοις θέλουμε τους Έλληνες να υπακού­ουν και στους «νόμους του αίματος», ως γνήσιοι Αφρικανοί. Και παρά ταύτα δε μας πετούν με τις κλωτσιές απ” την ΕΟΚ, κι απ” όπου αλλού υπάρχουν πολιτισμένοι άνθρωποι.

Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο επίμοχθο και σχολαστικά τεκμηριωμένο έργο του «Επί της δομής του Νεο­ελληνικού Κράτους» (έκδοση του συγγραφέα) λέει:
«Η συνεπής επιδίωξη της θρησκευτικής κλειστότητας στην τουρκοκρατία, ενώ διατήρησε την εθνική συνείδηση μεγάλων τμημάτων του ανά την Μικρά Ασία ελληνι­σμού, επί των Βαλκανίων επέφερε ένα αξεδιάλυτο συ­νειδησιακό μείγμα μεταξύ Ελλήνων, Σλάβων, Βλάχων, Αλβανών», κλπ. Και συνεχίζει: «Η κατάσταση του νεο­ελληνικού εθνισμού των πρώτων επαναστατικών χρό­νων ήταν η συνειδησιακή πολλαπλότητα διαφόρων τμημάτων του ελληνισμού και συνεπώς η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ιδεολογίας». Και διερωτάται ευλόγως: «Ποια εξωτερική πολιτική μπορεί να έχει μια χώρα μειονοτήτων;». Και διευκρινίζει αλλού: «Οι πολιτικοί δε δημιουργούν Ιστορία. Απλώς την υπηρετούν».

Εδώ όμως, ούτε ο λαός δημιουργεί ενσυνείδητα Ιστο­ρία. Διότι υπηρετεί τους πολιτικούς και όχι τον εαυτό του. Και η νεοελληνική Ιστορία δεν υπακούει σε καμιά πρόθεση. Απλώς, αναφύεται τυχαία και αναγκαία, όπως το χορταράκι στους αγρούς. Η νεοελληνική Ιστο­ρία είναι… αγροτική ιστορία στην πιο απόλυτη κυριολεξία.


*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος (19.4.87)

Η άγνωστη ιστορία της πρώτης προσπάθειας ανατινάξεως της Ελληνικής Βουλής.

Η Αθήνα του 1907
14 χρόνια μετά την καθολική πτώχευση του 1893, 10 χρόνια μετά την οδυνηρή ήττα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και 9 χρόνια μετά την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τους εβραϊκής καταγωγής Γαλλοβρετανούς τραπεζίτες του 1898, η Ελλάδα των 2.631.952 κατοίκων διέθετε ζωτικό χώρο εκτάσεως 63.211 km². Οι υπήκοοι του βασιλείου, που  με σκληρή εργασία είχαν καταφέρει να έχουν πλεονασματικό προϋπολογισμό (παρά τις τεκμηριωμένες προβλέψεις του τότε ΔΝΤ για το αντίθετο), ουσιαστικά εξανάγκασαν τον πρόξενο των ΗΠΑ Horton να πει γι΄αυτούς σε επίσημη ομιλία του ότι : "Η φυλή (clan) είναι μικρή, αλλά τα επιτεύγματά της πολύ μεγάλα και οι Έλληνες είναι μετρημένοι, εργατικοί και οικονόμοι".

Όλοι οι αυτόχθονες θρηνούσαν την απώλεια του Τέλου (Σταματέλου) Άγρα, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα συνέγραφε το γνωστό μυθιστόρημά της "Στα μυστικά του Βάλτου" και οι ελάχιστοι τουρίστες της εποχής απολάμβαναν "το έκπαγλον θέαμα του δύοντος αττικού ηλίου, όστις πληροί δι’ ασυλλήπτων αποχρώσεων φωτός τον ορίζοντα", όπως έγραφε τότε ο πολύς Θεόδωρος Βελλιανίτης. 

Την ίδια εποχή που στην Ν.Υόρκη κυκλοφορούσε το πρώτο ταξί, οι Αθηναϊκές εφημερίδες καταστροφολογούσαν (παλιά τους τέχνη κόσκινο) σε άρθρα επί άρθρων για το πρώτο αυτοκινητιστικό θανατηφόρο ατύχημα στην Αθήνα των 7 (επτά) συνολικά κυκλοφορούντων οχημάτων, με θύμα την Ευφροσύνη Βαμβακά ετών 25  (μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών) και δράστη τον πρίγκιπα Ανδρέα (πατέρα του Φιλίππου, του συζύγου της τωρινής βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας, και παππού του Καρόλου), γράφοντας χαρακτηριστικά  : "Με επτά αυτοκίνητα θρηνούμε θύματα, φανταστείτε να γίνουν 70…", αλλά και βεβαιώνοντας το αναγνωστικό τους κοινό, ότι "η ευθύνη ήταν της άτυχης Ευφροσύνης, που δε σταμάτησε, αλλά άρχισε να τρέχει πανικόβλητη". Επιπροσθέτως, σημείωναν οι καλές φυλλάδες, "ίσως ο πρίγκιπας και η σύζυγός του να ταράχθηκαν από την απαιδευσία του φτωχού λαού"!

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά η ζωή κυλούσε χαρωπά, δηλαδή οι κουτόφραγκοι προόδευαν, οι εβραίοι αργυραμοιβοί γίνονταν πλουσιότεροι, οι αυτόχθονες γηγενείς έκαναν το σκατό τους παξιμάδι, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα χάντρες, καθρεπτάκια και την ζωή των Βαυαρών πριγκίπων σε τακτικές συνέχειες των εντύπων, η φαιδρά πορτοκαλέα εξαπλωνόταν ακάθεκτη στην γη της ψωροκώσταινας και η Βουλή συνεδρίαζε νυχθημερόν για να παράξει "θεάρεστο" και απαιτούμενο από τους πατρόνες και δανειστές της, "έργο".

Το περιστατικό.

Την ίδια ημέρα κατά την οποία ο Βλαχάκης εκδίδει τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, ο Κωστής Παλαμάς ολοκληρώνει τον δωδεκάλογο του γύφτου και ο Ίων Δραγούμης το έργο του "Μαρτύρων και ηρώων αίμα", οι εκπρόσωποι του λαού (σικ) με την φράγκικη συμπεριφορά και αμφίεση, συνεδρίαζαν εις το κτήριο της Βουλής και παρακολουθούσαν (σικ) την εισήγηση του υπουργού περί των οικονομικών Σιμόπουλου, ο οποίος, και παρά τον πλεονασματικό αποτέλεσμα του προηγουμένου κρατικού προϋπολογισμού, απαριθμούσε με βαριεστημένο ύφος νέες περικοπές και επώδυνα νέα μέτρα φορολόγησης του πόπολο. Κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι περισσότεροι βουλευτές έπιναν καφέ στο καφενείο της Βουλής, κάποιοι εκοιμώντο και οι υπόλοιποι εχασμώντο.

Αίφνης, την γαλήνη της σουρεαλιστικής αυτής εικόνας, διέκοψε ο ήχος της πτήσης φυσιγγίου δυναμίτιδος περιτυλιγμένου με χαρτί εφημερίδας και ο γδούπος της προσγείωσής του στο πάτωμα της Βουλής, εν μέσω των θέσεων των βουλευτών του Εθνικού κόμματος. Συνάμα, η αίθουσα γέμισε καπνό και την χαρακτηριστική έντονη μυρουδιά από την καύση της θρυαλλίτιδος της αυτοσχέδιας χειρο-βομβίδας. Οι περισσότεροι από τους εθνοπατέρες, δεν αντιλήφθηκαν - άμεσα - το τι είχε συμβεί διότι, όπως ανέφερα προηγουμένως, έπαιρναν τον ύπνο τους στα ακριβοπληρωμένα έδρανα, αλλά επιτέλους κάποια στιγμή, εις εξ αυτών, ο Λεώπουλος, ξύπνησε από τον ύπνο του δικαίου και, έντρομος, φώναξε.

πόμπα! Προς Θεού! Μπόμπα"!

Το τι έγινε τότε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι βουλευτές, μισοκοιμισμένοι - μισοξύπνιοι, προσπάθησαν να βγουν από την αίθουσα ομαδόν και κοπαδοειδώς, σαν μία επ' απειλή αγέλη. Οι πόρτες της εξόδου, όμως, φράκαραν από τους όγκους των λιπαρών και καλοθρεμμένων επισπευδόντων ηγητόρων και τότε έγινε λαϊκό δημώδες "πατείς με - πατώ σε". Ο πρόεδρος της Βουλής, διαγκωνίζοντας και διαγκωνιζόμενος, φώναζε:

"Ο φρούραρχος να κλείσει τις πόρτες εξόδου των λαϊκών θεωρείων. Να συλληφθεί αμέσως ο δράστης".

Όμως, φευ, ο φρούραρχος, λοχαγός του πυροβολικού Ταρσούλης απουσίαζε και τοιουτοτρόπως, τα θεωρεία εν ριπή οφθαλμού εκκενώθηκαν, από τους έτσι κι αλλιώς, ελάχιστους θαμώνες / μισθοδοτούμενους χειροκροτητές. Βλέπετε, μέσα στην χάβρα των Ιουδαίων η οποία δημιουργήθηκε, μόνο ένας η δύο, από τους βουλευτές αντιλήφθησαν, καθυστερημένα έστω, ότι η θρυαλλίς (το φυτίλι) είχε αποκοπεί από το φυσίγγιο της δυναμίτιδος από την πρόσκρουση της στο έδαφος και έτσι δεν υπήρχε, κανένας απολύτως κίνδυνος έκρηξης.

Δυναμίτιδα η εκρηκτική.

Για να γράψω την αλήθεια, πρέπει να αναφέρω ότι, η δυναμίτιδα είναι μια εκρηκτική ύλη της οποίας βάση είναι η νιτρογλυκερίνη. Ανακαλύφθηκε από τον Σουηδό χημικό και μηχανικό Άλφρεντ Νόμπελ το 1867 και η έκρηξή της παράγει μια μεγάλη μάζα αερίων η οποία εκτονώνεται σχεδόν ακαριαία, μέσω ενός κυκλικού κύματος πίεσης, με την ταχύτητα του ήχου, που είναι στην ατμόσφαιρα 340 m/sec 1bar στους 20 βαθμούς Κελσίου, δημιουργώντας μια καταστροφή, σκοτώνοντας δηλαδή κάθε μορφή ζωής, ακόμη και τα κάθε λογής χοντρόπετσα βουλευτικά παχύδερμα, σε μεγάλη ακτίνα, ανάλογα βέβαια με την ποσότητα της εκρηκτικής μάζας. Όσο χρονικό διάστημα το πιεστικό κύμα δεν βρίσκει καμία φυσική αντίσταση, πχ. τοίχους, μεταφέρεται κυκλικά και σταδιακά εξασθενεί. Σε περίπτωση που το πιεστικό αυτό κύμα βρει φυσική αντίσταση, πχ. έδρανα, εκεί δείχνει την καταστροφική του αξία. Ανάλογα με την μορφολογία του εμποδίου, μπορεί να απορροφηθεί η ενέργεια, δηλαδή να εξασθενήσει το πιεστικό κύμα, ή να επιστρέψει πάλι προς τα πίσω.

Ως εκ τούτων, εάν η συνδεσμολογία της αυτοσχέδιας χειρο-βομβίδας ήταν προσεκτικότερη, κατά το μάλλον ή ήττον, οι παραβρισκόμενοι Εθνοσωτήρες δεν θα είχαν διασωθεί, δηλαδή θα έβλεπαν τα ραδίκια ανάποδα.

Η σύλληψη του υπόπτου.

Εν τω μεταξύ, για να επιστρέψουμε στα γεγονότα, ένας από τους βουλευτές, ο Καβαλλιεράτος, μετέφερε τα κομμάτια του εκρηκτικού μηχανισμού στο γραφείο του διευθυντού της Βουλής Κουντάκου και συνεπικουρούμενος από τον βουλευτή Στάη, εξαναγκάζει έναν δυστυχή αστυνόμο Α' να δοκιμάσει δια της γεύσεως την σύσταση της περιεχόμενης εκρηκτικής ύλης.

Αυτός, αφού υπακούει, φεύγει ταπεινωμένος και έντρομος, αφήνοντας χώρο για την είσοδο του ασθμαίνοντος γενικού εισαγγελέα Λυκουρέζου (σόϊ πάει το κληρονομικό βασίλειο), ο οποίος είχε δώσει εντολή στους εξωτερικούς της Βουλής φύλακες, να απαγορεύσουν την έξοδο απ΄ αυτήν σε οιονδήποτε.

Ανδρέας Παπαμικρόπουλος. Αν ζούσε σήμερα θα άναβε σίγουρα περισσότερα φυτίλια...
Εν τω μεταξύ, απόντος του φρουράρχου, αλλά και της φρουράς, αναθαρρημένοι από την διαπίστωση ότι δεν κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα από μια έκρηξη, οι Λαζάνης και Στάης εφόρμησαν προς τα λαϊκά θεωρεία του 3ου ορόφου, όπου πιθανολογούσαν ότι από εκεί ερρίφθη η δυναμίτιδα. Όταν κατάφεραν να υπερσκελίσουν το εμπόδιο της ανηφορικής διαδρομής το οποίο είχε σύμμαχο το μεγάλο τους σωματικό βάρος και έφθασαν εκεί, τα βρήκαν άδεια, εκτός από ένα πτωχικά ενδεδυμένο άτομο, το οποίο στεκόταν πίσω από ένα παράθυρο του θεωρείου, με μια διπλωμένη εφημερίδα στα πόδια του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο γραφείο του διευθυντού της Βουλής, όπου ξεδιπλώνοντας την εφημερίδα, ανακάλυψαν 4-5 ακόμη φυτίλια κατάλληλα για την ανάφλεξη μασουριών δυναμίτιδας και ένα ακόμη μασούρι.

Η ανάκριση και τα κόλπα της.

Τότε, ο υπουργός των Εσωτερικών Καλογερόπουλος συνεπικουρούμενος από τον γενικό εισαγγελέα Λυκουρέζο, άρχισαν να τον ανακρίνουν και ανακάλυψαν την ταυτότητά του. Ονομαζόταν Ανδρέας Παπαμικρόπουλος, εκ Πατρών, και ήταν διδάσκαλος του πτωχοκομείου, ετών 40 και άγαμος. Στις επίμονες όμως ερωτήσεις των ανακριτών, αυτός δεν παρεδέχετο την ενοχήν του, παρά την κατ' αντιπαράσταση εξέταση των υπαρχόντων μαρτύρων, οι οποίοι βεβαιούσαν ότι μόνο αυτός στεκόταν στο σημείο από το οποίο εκτοξεύτηκε η εκρηκτική ύλη.

Μέσα στην απελπισία του για την άκαρπη τροπή της ανακρίσεως, ο γενικός εισαγγελέας, του οποίου η εντολή της κυβερνήσεως ήταν να αποσπάσει γρήγορη και σαφή ομολογία από τον ύποπτο για την βομβιστική ενέργεια, χρησιμοποίησε τα μεγάλα μέσα. Είχε προηγουμένως μάθει ότι, ο Παπαμικρόπουλος λόγω της οικτρής του οικονομικής καταστάσεως, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το μικρό δώμα το οποίο μοιραζόταν με 3 ακόμη συγκατοίκους, στο ξενοδοχείο 5ης κατηγορίας "Ακρόπολις" και να ικετεύσει, πρώτα την οικογένεια Διαμαντοπούλου και κατόπιν την οικογένεια Αντωνοπούλου, εις τις κυρίες των οποίων είχε διδάξει γράμματα στο παρελθόν, για τροφή και στέγη, με αντάλλαγμα την διδασκαλία των παιδιών τους, την συνοδεία των σε περιπάτους και την συμμετοχή του σε όποια, οικοκυρικής φύσεως, εργασία προέκυπτε στην καθημερινότητά τους.

Έτσι, ο πονηρός εισαγγελέας, διέταξε να προσαγάγει η αστυνομία τους παραπάνω και να τους οδηγήσει σ΄ αυτόν για ανάκριση με βίαιο τρόπο, παρουσία του Παπαμικρόπουλου, όπερ και εγένετο. Την ίδια χρονική στιγμή κατά την οποία τον ανέκρινε, οι αστυνομικοί προσήγαγαν τους Αντωνόπουλους με σκαιό τρόπο. Ο Παπαμικρόπουλος, βλέποντας τα υποφέρουν οι ευεργέτες του από την βιαιότητα των οργάνων, αλλά και φοβούμενος ότι θα τους χαρακτήριζαν συνεργούς του, είπε: "Αφήστε τους ανθρώπους αυτούς. Θα σας ομολογήσω τα πάντα".

Η ομολογία του δράστη.

Το εξώφυλλο της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ όπου αναφερόταν το περιστατικό της απόπειρας ανατίναξης της Βουλής απ' τον Παπαμικρόπουλο.
Και ομολόγησε : "Εγώ αγόρασα τα δύο μασούρια δυναμίτιδας και τα απαραίτητα φυτίλια, προ δεκαπενθημέρου. Το ένα το εκτόξευσα στους βουλευτές και το δεύτερο το ετοίμαζα για να αυτοκτονήσω αμέσως μετά την πράξη μου. Έγραψα δε, και σχετική του τέλους μου επιστολή, προς την μητέρα μου. Επίσης, πολλές ημέρες πριν την πράξη μου, απέστειλα προειδοποιητική επιστολή προς την Βουλή, στην οποία τους ανακοίνωνα την πρόθεσή μου αυτή. Δεν ήθελα να τους σκοτώσω όλους, αλλιώς, θα χρησιμοποιούσα περισσότερα φυσίγγια. Να τους φοβίσω και να τους αφυπνίσω ήθελα, διότι εκτός της προσωπικής μου οικτρής οικονομικής καταστάσεως, στην οποία με έχουν οδηγήσει οι πράξεις και οι παραλήψεις τους, δεύτερο πουκάμισο δεν έχω να βάλω και ικετεύω καθημερινά τους ανθρώπους για τα απολύτως απαραίτητα. Η δική μου όμως δυστυχία ήταν η μικροτέρα, έναντι των δεινών της πολιτείας μας, για τα οποία σας θεωρώ απολύτως υπευθύνους. Η εκμηδένιση της αξιοπρέπειας της χώρας, η υπερχρέωσή της, η κατάπτωση του ηθικού της γοήτρου, ο συνεχής και παράνομος πλουτισμός των ηγητόρων της, η πλήρης αναισθησία των υπουργών και των βουλευτών στις συνεχείς εκκλήσεις των πολιτών για διαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών της, η κακοδιαχείριση των πόρων της και άλλα τινά, οδήγησαν την ψυχική μου εξέγερση. Και όχι. Συνεργούς, δεν έχω. Μόνος μου εσκέφθην, εζύγισα τα πράγματα και απεφάσισα τον εξαναγκασμό σε μεταμέλεια όλων αυτών, με την χρήση βίας".

Ο εισαγγελέας, οι γραφιάδες και οι παρατρεχάμενοι, έμειναν άφωνοι. Ο κοντός μυστακοφόρος, βρώμικος και πάμπτωχος δάσκαλος, έμοιαζε γίγαντας μπροστά τους. Αμέσως ο Λυκουρέζος, ο οποίος δεν ήθελε να ακούσει και άλλα, διέταξε να μεταφερθεί στα κρατητήρια ο δράστης και πολύ προβληματισμένος κίνησε για το γραφείο του πρωθυπουργού Θεοτόκη. Στην συνάντηση η οποία αμέσως πραγματοποιήθηκε, συμμετείχαν οι Θεοτόκης, Λυκουρέζος, Καλογερόπουλος και Καπερδάνος και αναλύθηκαν οι εξελίξεις της υπόθεσης και αναζητήθηκε η κατάλληλη λύση.

Πάνω στο τραπέζι συσκέψεων, δέσποζαν οι εφημερίδες της εποχής, με πρώτο -πρώτο τον "Ρωμιό" του Σουρή, οποίος γλένταγε την κατάσταση γράφοντας :

Αυτά του κόντε λέγονταν εν λιγυρά φωνή
στο παρλαμέντο βρόντισε μιά μπόμπα αληθινή
Κι αμέσως τάχασαν αυτοί και τάχασαν κι εκείνοι
κι ακαματόπους έτρεχε καθένας αστυνόμος
και της Βουλής τας πτέρυγας συνείχε κρύος τρόμος.
Νίπτω κι εγώ τας χείρας μου και δεν ανακατεύομαι
και αφού οι μπόμπες άρχισαν, παύω να πολιτεύομαι!

"Ιδού! Διαβάστε πράγματα! Αυτός είναι επικίνδυνος και θα βρει μιμιτάς", είπε θυμωμένα ο Θεοτόκης.

"Θα τον κάνουμε ήρωα"; αναρωτήθηκε εξοργισμένος ο Καπερδάνος.

"Του χρόνου θα τον έχουμε ανάμεσά μας στην Βουλή", ψιθύρισε έντρομος ο Καλογερόπουλος.

"Να αποδείξουμε ότι είναι βλαμμένος", έκραξε πνιχτά ο Λυκουρέζος.

"Αυτό είναι", αναφώνησαν εν χορώ άπαντες. "Βλαμμένος! Είναι η σοφότερη λύση. Να κανονιστεί πάραυτα επίσημη γνωμάτευση από τον γιατρό Μιταυτσή. Είναι της απολύτου εμπιστοσύνης μου και γαμπρός της αδελφής μου", διέταξε ο οιονεί άναξ.

Ο ... φρενολόγος.

Ο γραμματέας άρχισε την ανάγνωση των γραπτών απαντήσεων του ειδικού εντεταλμένου ιατρού / φρενολόγου κυρίου Μιταυτσή, μετά την εξέταση της διανοητικής καταστάσεως του δράστη της βομβιστικής κατά του Κοινοβουλίου ενέργειας, κατ΄ εντολήν του γενικού εισαγγελέα.

"Διάβαζε πιο δυνατά", του είπε ο Λυκουρέζος, ο οποίος δεν μπορούσε να κρύψει το σαρδώνειο χαμόγελό του κάτω από την επαγγελματική του σοβαροφάνεια.

"Κατόπιν εντολής του γενικού εισαγγελέως κυρίου Λυκουρέζου και αδείας του Διευθυντού της αστυνομίας υποστρατήγου Δαμηλάτη, μου επετράπη η άνοδος εις το δωμάτιον ένθα κρατείται ο βομβιστής. Ευθύς μόλις τον είδα, τον αναγνώρισα. Αυτός είναι. Ω, ναι. Αυτός είναι τελείως ανισόρροπος. Τον ενθυμούμαι καλώς ότε ήλθε πρό ολίγων ετών και υπεβλήθη εις θεραπείαν".

Ερώτηση εισαγγελέα: "Από τι έπασχε τότε;".

Απάντηση ιατρού : "Φρενοβλάβειαν εκφύλου με ιδέας πολυμόρφους, ιδέας δηλαδή καταδιώξεως, μεγαλείου, αδικιών, ενοχής και ερωτικών επεισοδίων, ιδέας αίτινες δύνανται το άτομον όπερ κατέχεται υπ΄ αυτών, να το ωθήσουν εις τας πλέον επικινδύνους πράξεις".

Ερώτηση εισαγγελέα : "Εθεραπεύθη τότε;".

Απάντηση ιατρού : "Είναι ανίατος η νόσος αυτή. Ο πλήρης μάλιστα ορισμός της είναι ο εξής: Ανισορροπία διανοητική θεωρουμένη πολλάκις εκ των ανιάτων. Βεβαιώ, ότι τούτος έπασχεν εκ τοιούτου νοσήματος. Είναι δε χαρακτηριστικόν ότι οι κατα πλήθους αποπειρώμενοι, εμπνέονται υπό της ιδέας, ότι τοΥς προξενεί τούτο, κακόν τι ή υπό της ρεκλάμας".

Ερώτηση εισαγγελέα : "Τον θεωρείτε επικίνδυνο προς τον εαυτό του και προς το κοινωνικόν σύνολον;".

Απάντηση ιατρού : "Προς τον εαυτόν του, όχι. Προς το κοινωνικό σύνολον, ναι αναμφαδόν".

"Τελειώσαμε. Θα το υπογράψετε"; ρώτησε ο γραφιάς τον εισαγγελέα.

"Αν θα το υπογράψω; Ανόητε", τον μάλωσε άγρια ο Λυκουρέζος. Και έβαλε την υπογραφή του. Φαρδειά - πλατειά.

πηγή: 
http://ribandsea.com/

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Περιστατικό σημερινό στην πλατεία Συντάγματος με ναζίδες,μετανάστες και αντιφασίστες





Περιστατικό σημερινό στην πλατεία Συντάγματος από τον σύντροφο B.L.


"κατεβαίνω το πρωί Σύνταγμα κατά τις 10 να πάρω το μετρό ,βλέπω ελληνικές σημαίες, μπλουζάκια χρυσής αυγής και τυπάδες που προφανώς έψαχναν κάποιον αλλοδαπό να χτυπήσουν(είχαν περίπου 300 χρυσαυγίτες την ώρα που πήγα)...κάθομαι 10 λεπτά, περνάνε δυο άνθρωποι από Αφρική λογικά και πάνε να τους ορμήξουν 7-8 ουγκανα...εγώ ακολουθούσα από πίσω...τελικά 5 άτομα άρχισαν να ξυλοκοπούν τους Αφρικανούς και μπήκαμε στη μέση εγώ και αλλά τρία παιδιά νεαρής ηλικίας...σπρωξιές κλωτσιές, να μας βρίζουν χυδαία μέχρι που το πράγμα ξέφυγε κι αρχίσαμε ξανά να πλακωνόμαστε σώμα με σώμα...η αστυνομία αμέτοχη...κι όμως 4-5 άτομα τους κάναμε καλά σε τύπους που ήταν γομάρια...μετά ήρθαν οι μπάτσοι να μας πάρουν στοιχειά ,και είπα τι ακριβώς έγινε...
ΔΕ ΣΑΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΡΕ
ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΟΒΑΣΤΕ!
να συμπληρώσω ότι οι Χρυσαυγίτες έψελναν τον ναζιστικό ύμνο στα ελληνικά όμως...αρκετός κόσμος σιγομουρμουρουσε ''κοιτά πως καταντήσαμε'' ,τους έβριζε ''σκατοφασίστες'' και άλλα πολλά (πρόσεχαν όμως να μην ακουστούν ο φόβος βλέπεται)...ένας κοστουμάτος έβριζε τον Σαμαρά κι έλεγε ''είμαι 40 χρόνια δεξιός ο Αντωνάκης ρεζίλεψε τη δεξιά παράταξη''.....δε ξέρω τι έχουν δείξει τα κανάλια ή τι έχουν γράψει τα σάιτ αλλά αυτά έγιναν. τα παιδια που ηταν μαζι μου ηταν περαστικοι γυρω στα 20 με 22,ο ενας καλοντυμενος με κουστουμι κοντα στα 38 με 40,μπηκε κι αυτος στη μαχη πιο πολυ λεκτικα και για να μας προστατευσει,το σκηνικο εγινε στο τραμ απεναντι απο το μετρο....στο σαματα πανω πλησιασαν κι αλλα χρυσαυγουλα ηλικων 40-50 αλλα δεν επενεβησαν,φωναξαν την αστυνομια"





Από facebοok.