Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Ο ασήμαντος κύριος Αντώνης

Παραδοσιακά οι λεγόμενοι “μεγάλοι ηγέτες” ήταν ερωτευμένοι με τον εαυτό τους. Μάλιστα, τον αγαπούσαν τόσο πολύ, που δεν τους έφταναν οι κόλακες που τους έβριζαν ή τους κορόιδευαν μόλις γύριζαν την πλάτη, αλλά έδιωχναν από κοντά τους οποιονδήποτε ήταν πιο έξυπνος από αυτούς κι έκανε το λάθος να τους το δείξει.
Ο Αντώνης Σαμαράς νομίζει ότι είναι μεγάλος ηγέτης. Πιο σωστά, ο Αντώνης Σαμαράς είναι βέβαιος πως είναι μεγάλος ηγέτης.
Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός της Ελλάδας απέτυχε ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης και επί χρόνια κοιτούσε το ταβάνι. Ενώ είχε υποσχεθεί πως δεν θα γύριζε ποτέ στο κόμμα που τον έκανε βουλευτή πριν κλείσει τα 30 ακόμη κι ως αρχηγός του, τελικά δεν τήρησε ποτέ την υπόσχεση του.
Όσα χρόνια ήταν στην αφάνεια είχε δίπλα του έναν Μουρούτη για να του λέει πόσο τέλειος είναι. Κι όντως ο Γιώργος ο Μουρούτης τον έκανε να φαίνεται τόσο τέλειος που όμοιος του Σαμαρά δεν υπήρχε πουθενά. Άλλωστε δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά πράγματα. Αρκούσε να στεκόταν δίπλα του.
Ο Αντώνης Σαμαράς έγινε από υπεύθυνος διορισμών στο Μουσείο της Ακρόπολης, πρωθυπουργός. Πριν από αυτό είχε γίνει κι αρχηγός της Νέας Δημορατίας.
Στην προσπάθειά του να φανεί πόσο τέλειος είναι, μάζεψε γύρω του ότι πιο σκάρτο κυκλοφορούσε στην πιάτσα. Οι άνθρωποι που θεωρήθηκαν “κοντινό περιβάλλον Σαμαρά” υπήρξαν εκπρόσωποι της κατώτατης ποιότητας ανθρώπων που μπορεί να συναντήσει κανείς σε μια πολιτική χαβούζα ονομάτων.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τον έναν και μοναδικό Μουρούτη, στον Φαήλο Κρανιδιώτη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, την Σοφία Βούλτεψη, τον Τάκη Μπαλτάκο και τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Στην πορεία υπήρξαν κι άλλοι, όπως ο Μιχάλης Ταμήλος, ο Βασίλης Παπγεωργόπουλος ή ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούν μέσω του ελεγχόμενου Τύπου να παρουσιάσουν όλους αυτούς ως “λαϊκή δεξιά”. Στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για ανθρώπους οι οποίοι όταν φωτογραφίζονται δίπλα στον Σαμαρά τον κάνουν να φαίνεται σα μέγας φιλόσοφος που κάθε πρωί μαζεύει λίγη απ´την μαγκιά του μην την πατήσει και σκοντάψει.
Η μέθοδος αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη. Την είχαν ακολουθήσει κι άλλοι πριν τον Σαμαρά, με χαρακτηριστικό πράδειγμα τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος μετά το 1981 εξαφάνισε ένα καιρό στελέχη που τον έκαναν να φαίνεται πόσο άδειος ιδεών και τυχοδιώκτης είναι.
Οι εικόνες του πρόσφατου ανασχηματισμού της κυβέρνησης με ένα υπουργικό συμβούλιο γεμάτο ανθρώπους οι οποίοι αν αφήνονταν στην τύχη της φιλελεύθερης οικονομίας την οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύουν, θα ψόφαγαν της πείνας, έριξαν τους εγωισμούς τους κι αφοσιώθηκαν την αποστολή να διαγωνιστούν ο ένας τον άλλο στη βλακεία μόνο και μόνο για να γράψουν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες ότι όλες οι αδικίες του σύμπαντος θα γιατρευτούν “με εντολή Σαμαρά”.
Ο άνθρωπος κατάφερε να μετατρέψει σε ανέκδοτο τις όποιες -υποθετικές- παρεμβάσεις του, μόνο και μόνο για να δείξει ότι αυτός είναι το τελειότερο παράδειγμα πρωθυπουργού που περπάτησε πάνω στη γη.
Συναντά όποιον υπόσχεται ρεπορτάζ επενδύσεων στις ειδήσεις των 8, πηγαίνει τακτικές βόλτες στο λιμάνι της COSCO, σφίγγει το χέρι σε ντίλερ επιχειρηματικών συμφερόντων και δεν πατά ποτέ το πόδι του στη βουλή για να απαντήσει σε μερικές απλές ερωτήσεις.
Δεν συγκαλεί υπουργικά συμβούλια, δεν δίνει λογαριασμό σε όποιον θέλει να μάθει τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες και κάθε του παρέμβαση βγάζει βγαλμένη από σκληρή χρήση παραισθησιογόνων. Αν τον ακούσεις να μιλά για την εικόνα της Ελλάδας, νομίζεις πραγματικά ότι ο άνθρωπος περνά τόσες ώρες στην αφάνεια μόνο και μόνο επειδή ακολουθεί πρόγραμμα αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά.
Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε πραγματικά πάω πάσο. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στο λάθος, κι εμείς πρέπει να δείχνουμε επιείκεια σε όσους πέφτουν θύματα εξαρτήσεων.
Όταν όμως το ναρκωτικά του είναι να τοποθετεί σε καίρια πόστα ανθρώπους εξαιρετικά χαμηλής νοημοσύνης, ρατσιστές και τυχοδιώκτες, των οποίων μοναδική αποστολή είναι να κάνουν τον Αντώνη Σαμαρά να φαίνεται μεγάλος ηγέτης, τότε τα πράγματα ζορίζουν.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι μεγάλος ηγέτης. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι καν ηγέτης. Ηγέτη τον έκαναν οι Μουρούτηδες και οι Φαήλοι. Δυστυχώς (για εμάς) αυτό είναι κάτι χειρότερο από κατάντια. Ευτυχώς (γι’ αυτόν) είναι δεκάδες όσοι περιμένουν στην πόρτα της κολακείας. Αρκεί να ξέρουν να γλύφουν καλά.
Όμως αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χώρα γεμάτη γλύφτες. Σε κάποιους είναι γνωστοί ως φελλοί. Σε άλλους ως σκατά. Άλλωστε, μοναδική τους ικανότητα είναι να επιπλέουν. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, οι φελλοί και τα σκατά δεν βουλιάζουνε ποτέ.

Από http://polyfimoss.wordpress.com/

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Budour Hassan: «Δε νομίζω ότι αναρχισμός και εθνική απελευθέρωση έρχονται σε αντίθεση»





Σχεδόν τρεις βδομάδες μετά την έναρξη άλλης μιας δολοφονικής επιχείρησης του ισραηλινού στρατού εναντίον της πολύπαθης Λωρίδας της Γάζας, συνομιλούμε με την Budour Hassan,Παλαιστίνια αναρχικήμπλόγκερανεξάρτητη δημοσιογράφο και φοιτήτρια της Νομικής, η οποίαζει στην Ιερουσαλήμ.

Θα ήθελες να μου πεις κάτι περισσότερο για σένα; Πώς θα αυτοπροσδιοριζόσουν πολιτικά;

Δεν έχω σχέση με κάποιο κόμμα, πιθανότατα θα αυτοπροσδιοριζόμουν ως αναρχική, είμαι 25 χρονών, μπλόγκερ, ανεξάρτητη δημοσιογράφος και προπτυχιακή φοιτήτρια Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, όπου ζω. Δε μ’ αρέσει ο όρος «ακτιβίστρια», είναι κενός περιεχομένου. Οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε χρησιμοποιεί στις μέρες μας το twitter ή το facebook, πιθανότατα θα αποκαλούσε τον εαυτό του «ακτιβιστή». Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ενεργή είναι δυνατόν.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον αναρχισμό τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και στο πλαίσιο της παλαιστινιακής κοινωνίας και πραγματικότητας;

Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι αναρχικοί είναι ότι, όταν μιλούν για αντιεθνικισμό, και νομίζω πως είμαι αντιεθνικίστρια, πρέπει να το κάνουν στα πλαίσια της απο-αποικιοποίησης. Στην Παλαιστίνη, λοιπόν, το ζήτημα είναι λίγο πιο σύνθετο, γιατί βρισκόμαστε υπό καθεστώς αποικιοκρατίας, γι’ αυτό και σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάποια φιλοπαλαιστινιακά συνθήματα.  Δε νομίζω ότι αναρχισμός και εθνική απελευθέρωση έρχονται σε αντίθεση. Αν υπάρχει αντίθεση, αυτή βρίσκεται μόνο στα συνθήματα. Εφόσον, όμως, πιστεύουμε πως πρέπει να αγωνιζόμαστε σε διάφορα πεδία- για την εθνική απελευθέρωση, την φυλετική χειραφέτηση, την ταξική πάλη- δεν υπάρχει πρόβλημα. Άλλωστε, ο παλαιστινιακός αγώνας είχε σε πολλές φάσεις του οριζόντιο χαρακτήρα, κυρίως στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, αλλά και κατά την επανάσταση του 1936, όταν βρισκόμασταν υπό καθεστώς βρετανικής αποικιοκρατίας. Σίγουρα στην Παλαιστίνη δεν έχουμε αυθεντικό αναρχικό κίνημα, υπάρχουν, όμως, πολλοί που πιστεύουν στην αυτό-κυβέρνηση και τον οριζόντιο τρόπο οργάνωσης.

Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο πρόβλημα. Μίλησα με κάποιους αναρχικούς και μου είπαν ότι «δεν μπορούμε να σας υποστηρίξουμε γιατί ζητάτε κράτος, ενώ εμείς είμαστε εναντίον του κράτους». Αυτό θεωρώ πως είναι ρηχό. Το ζήτημα δεν είναι αν θα έχουμε ένα, δύο ή καθόλου κράτη- πιθανότατα η καλύτερη λύση θα ήταν μία λύση χωρίς κράτη- αλλά η ανικανότητά τους να αντιληφθούν την πραγματικότητα μιας χώρας που ακόμη βρίσκεται υπό καθεστώς αποικιοκρατίας. Κι εγώ είμαι αναρχική, αλλά υποστηρίζω το δικαίωμα των Σαχράουι, για παράδειγμα, να απελευθερωθούν από τη μαροκινή κατοχή. Ως αναρχική, δεν πιστεύω ότι τα κράτη είναι η λύση. Από την άλλη, όμως, υποστηρίζω το δικαίωμα των ανθρώπων να αποφασίζουν. Δεν μπορείς να υλοποιήσεις την αναρχική ουτοπία σε ένα ή πενήντα χρόνια, πρέπει πρώτα να διανύσεις κάποιες φάσεις, μέχρι να φτάσεις στην ουτοπική αναρχική κοινωνία χωρίς σύνορα, κι αυτό ίσως δε συμβεί όσο ζούμε. Πρώτα πρέπει να απελευθερωθείς από την αποικιοκρατία.

Οι μορφές αναρχισμού που εμπνέουν περισσότερο εντός της παλαιστινιακής κοινωνίας προέρχονται από ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί. Άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να ενεργήσουν έτσι. Οργανώνονται, λοιπόν, από τα κάτω. Ακόμα κι οι πιτσιρικάδες που πετάνε πέτρες, για παράδειγμα, ή όσοι οργανώνουν εξεγέρσεις- ποιος θα πετάξει πέτρες ή βόμβες μολότοφ, πώς θα συγκρουστούν με το στρατό, πώς θα ξεφύγουν- αυτό γίνεται επιτόπου, χωρίς κάποιος να τους πει τι να κάνουν. Για μένα, αυτό είναι μια εκδήλωση αντιεξουσιαστικού πνεύματος. Αν ρωτούσες αυτούς τους πιτσιρικάδες, πιθανότατα κανείς δε θα σου απαντούσε ότι είναι αναρχικός, ή ακόμη κι αριστεριστής, αλλά αυτοί είναι οι πραγματικοί ακτιβιστές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, μάχονται, χάνουν, θυσιάζονται, ενώ η λεγόμενη ελίτ είναι πιο πίσω. Πρόκειται για την αναρχία στην πράξη, κι όχι στη θεωρία.

Πώς αντιμετωπίζεται ο αναρχισμός κι οι φορείς του από την υπόλοιπη παλαιστινιακή κοινωνία; Είναι ανεκτοί; Ποια είναι η γνώμη σου για ισλαμικές οργανώσεις ένοπλης αντίστασης, όπως η Χαμάς;

Στην Ελλάδα έχετε μεγαλύτερη αναρχική κοινότητα. Ακόμη και στην Αριστερά οι αναρχικοί δεν είναι δημοφιλείς- είναι στοχοποιημένοι κι από την Αριστερά κι από τη Δεξιά. Το αναρχικό κίνημα γνώρισε άνθιση στα χρόνια της κρίσης, υπάρχει και το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. Χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο στην Παλαιστίνη! Στην Παλαιστίνη ο αναρχισμός δεν έχει τέτοια ιστορία, είναι ακόμη περιθωριακός, Ο όρος, μάλιστα, που χρησιμοποιείται στα αραβικά για τον οριοθετήσει υποδηλώνει «αυτόν που προκαλεί χάος».

Αλλά κι η οργανωμένη Αριστερά στην Παλαιστίνη έχει εξασθενήσει, μετά και την αποσύνθεση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Στην Παλαιστίνη υπάρχουν ακόμη αριστεριστές που οργανώνουν διαδηλώσεις και τα παλιά αριστερίστικα κόμματα, αλλά δες τι συμβαίνει στη Γάζα: οι τρεις ισχυρότερες ένοπλες οργανώσεις είναι όλες θρησκευτικές, ή έχουν θρησκευτικές ιδεολογίες. Αυτό λέει πολλά για την αποτυχία της Αριστεράς. Δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στη δεκαετία του ’80. Τότε η Αριστερά ήταν πολύ πιο ισχυρή. Υπήρχε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP)- ακόμη κι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), που δεν ήταν αριστερίστικη καθεαυτή, αλλά ήταν κοσμική κι είχε αριστερίστικα στοιχεία στους κόλπους της. Συνήθως ξοδεύουμε χρόνο ασκώντας κριτική σε άλλους, αλλά κι η Αριστερά θα πρέπει να προχωρήσει σε αυτοκριτική. Έχει πια γίνει ελιτίστικη. Θα τη βρεις μόνο στα μπαρ της Ραμάλα, ή στα γραφεία των ξένων Μ.Κ.Ο. Αφήσαμε, λοιπόν, το δρόμο, ενώ οι ισλαμιστές έχουν κατακτήσει τους δρόμους και την κοινωνική νομιμοποίηση.

Τέτοιες ώρες, κανείς δε συζητά γι’ αυτά τα θέματα, όλοι υποστηρίζουμε την αντίσταση. Πολλοί από μας όχι μόνο έχουμε επιφυλάξεις, αλλά και πολλά προβλήματα με τις πολιτικές πτέρυγες αυτών των ένοπλων ομάδων. Aσκούμε κριτική, είμαστε αντίθετοι στις πρακτικές της Χαμάς στη Γάζα και τον αυταρχικό χαρακτήρα της, το ίδιο και σε ό,τι αφορά την Ισλαμική Τζιχάντ, αλλά, όταν πρόκειται για την αντίσταση, όλοι αντιστεκόμαστε. Ακόμη κι όσοι στη Γάζα είναι αντίθετοι στη Χαμάς, λένε ότι βάζουν το σεκταρισμό στην άκρη. Αν, πάντως, η αντίσταση κερδίσει, σίγουρα η Χαμάς θα πολιτικοποιήσει αυτή τη νίκη, θα την κεφαλαιοποιήσει πολιτικά.

Ποιες είναι οι σχέσεις σου με αναρχικές ομάδες, ή το αναρχικό κίνημα στο Ισραήλ; Σε ένα άρθρο σου έχεις διατυπώσει αυστηρή κριτική στους «Αναρχικούς Ενάντια στο Τείχος». Θα ήθελες να μου πεις περισσότερα γι’ αυτό το ζήτημα;

Είναι πολύπλοκο ζήτημα. Σε προσωπικό επίπεδο είναι φίλοι μου και νομίζω και σύντροφοι. Το σημαντικότερο ζήτημα, όπως έγραψα και στο μπλογκ μου, είναι ο ελιτισμός τους. Πρόκειται για λευκούς, προερχόμενους συνήθως από την ανώτερη μεσοαστική τάξη, πολύ αστούς, vegans, που ως επί το πλείστον ζουν στο Τελ Αβίβ- είναι υπερβολικά trendy. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να βγαίνουν στους δρόμους του Ισραήλ, αντί να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις μας. Πολλοί λίγοι από αυτούς αντιλαμβάνονται την προνομιακή τους θέση, ότι είναι αποικιοκράτες, ακόμη κι αν αντιτίθενται στην ισραηλινή Κατοχή όχι μόνο εντός των ορίων του 1967, αλλά και από το 1948. Κατά τα άλλα μιλάμε, κάνουν δουλειά που είναι αξιέπαινη, αλλά στην Ιερουσαλήμ, όπου ζω, δεν υπάρχουν πολλοί Ισραηλινοί αναρχικοί, δουλεύω περισσότερο με Παλαιστίνιους.

Πόσο επικίνδυνο ή ανασφαλές είναι να ζεις στην Ιερουσαλήμ, όντας πολιτικά ενεργή αναρχική Παλαιστίνια;

Σίγουρα δεν είναι ασφαλές, κυρίως το τελευταίο διάστημα, αν και πιστεύω ότι είμαι σε προνομιακή θέση, επειδή είμαι φοιτήτρια, μιλώ τα εβραϊκά άπταιστα και δε φορώ μαντίλα. Οπότε δεν έχω προσωπικά αντιμετωπίσει κάποιο περιστατικό ρατσιστικής βίας, αλλά γνωρίζω πολλούς που έχουν βιώσει κάτι τέτοιο, είτε γιατί έγραψαν κάτι, ή γιατί, πολύ απλά, μοιάζουν με Άραβες. Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ιερουσαλήμ. Ακόμα και σε περιοχές εντός των ορίων του 1948, η Ισραηλινές Επιχειρήσεις Ύδρευσης ή Ηλεκτρισμού έχουν αρνηθεί να πάνε σε παλαιστινιακά χωριά, επειδή δήθεν είναι επικίνδυνα. Στην Ιερουσαλήμ, περισσότερο υποφέρουν Παλαιστίνιοι που εργάζονται σε ισραηλινούς χώρους εργασίας. Πρόσφατα διάβασα πως Ισραηλινοί μποϋκοτάρουν παλαιστινιακές επιχειρήσεις. Κι αυτό κατά μία έννοια είναι θετικό, γιατί έχει αποκαλύψει το αρρωστημένο, πραγματικό πρόσωπο της ισραηλινής κοινωνίας. Επί πολύ καιρό είχαμε εστιάσει στη μαλακία της συνύπαρξης και τώρα αποκαλύπτεται η πραγματικότητα: αυτό δεν αφορά μόνο τη Δεξιά στο Ισραήλ, είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Πολλοί Παλαιστίνιοι έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στην οδό Jaffa στη δυτική Ιερουσαλήμ, μια γειτονιά που έχει πολλά ισραηλινά μαγαζιά, γιατί είναι πια πολύ επικίνδυνο. Όλα αυτά δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τις παρενοχλήσεις που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι στα χέρια του στρατού. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι έποικοι που επιτίθενται σε παλαιστίνιους είναι τρελοί, αλλά ο στρατός τους κάνει πολύ χειρότερα, καίει ανθρώπους ζωντανούς, εξευτελίζει άλλους στα σημεία ελέγχου, στρατιώτες ανεβάζουν στο instagram φωτογραφίες όσων έχουν σκοτώσει.

Ποια είναι η θέση των γυναικών στην παλαιστινιακή κοινωνία; Σε ένα άρθρο σου τις περιγράφεις ως παγιδευμένες ανάμεσα στην ισραηλινή Κατοχή και την πατριαρχία εντός της παλαιστινιακής κοινωνίας.

Είναι πάντοτε πολύ ελκυστικό για τους λευκούς να ρωτάνε σχετικά με αυτό το θέμα, γι’ αυτό και πολλές από μας έχουμε σταματήσει να μιλάμε σχετικά, από φόβο μήπως παρερμηνευθεί η κριτική μας. Νομίζω πως ό,τι βιώνουν οι Παλαιστίνιες δεν είναι μοναδικό, υπό την έννοια πως πολλές γυναίκες που ζουν υπό παρόμοιο καθεστώς αποικιοκρατίας αντιμετωπίζουν αντίστοιχες καταστάσεις, όπως οι μαύρες στις Η.Π.Α. ή οι ιθαγενείς στη Λατινική Αμερική ή την Αφρική. Δεν είμαστε οι πρώτες που αντιμετωπίζουμε συνθήκες διπλής, ή και τριπλής, διάκρισης. Σίγουρα έχουμε γίνει πιο ορατές εντός της ίδιας μας της κοινότητας. Για παράδειγμα, μια φίλη από την Ιερουσαλήμ μου είπε ότι έξι ή εφτά χρόνια πριν θα θεωρείτο απαράδεκτο για μια γυναίκα να συμμετέχει και να τραγουδά σε μια διαδήλωση στην Ιερουσαλήμ στην Πύλη της Δαμασκού. Τώρα κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι αποδεκτό, αλλά είναι οι γυναίκες εκείνες που ηγούνται των διαδηλώσεων, νέες γυναίκες χωρίς μαντίλα, κι οι άντρες ακολουθούν επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα. Δεν είμαστε, ωστόσο, αφελείς, για να πιστέψουμε πως η αλλαγή θα επέλθει σε μια νύχτα. Άλλωστε, κι οι γυναίκες στο δυτικό κόσμο αντιμετωπίζουν διακρίσεις. Απλώς σε μας είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Αν ακούσεις την ισραηλινή προπαγάνδα, είναι κι αυτή πολύ πατριαρχική και σεξιστική. Δε χρειαζόμαστε, πάντως, λευκούς σωτήρες να έρθουν να μας διδάξουν πώς να παλέψουμε για τη γυναικεία απελευθέρωση. Σίγουρα μπορούμε να την πετύχουμε μόνες μας. Στην Παλαιστίνη δεν έχουμε την πολυτέλεια να παλεύουμε ταυτόχρονα σε τόσα πολλά μέτωπα. Το να μάχεσαι ενάντια στην Κατοχή και μόνο απορροφά τόσο πολύ ενέργεια  και χρόνο, ξέρεις, που δεν έχεις πολλά αποθέματα να πολεμήσεις και σε άλλα πεδία. Πολλές και πολλοί το προσπαθούν, ωστόσο, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των φεμινιστικών κινημάτων στην Παλαιστίνη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας κι ο αγώνας για φυλετική χειραφέτηση θα διαρκέσουν πολύ.

Συνεχίζοντας στο «κύριο μέτωπο», πώς θα φανταζόσουν, πώς θα οραματιζόσουν μια μακροπρόθεσμη λύση στον, ουσιαστικά, μονομερή πόλεμο του ισραηλινού κράτους εναντίον των Παλαιστινίων;

Προφανώς κανείς δεν ξέρει…

Γι’ αυτό και χρησιμοποιώ τον όρο «οραματίζεσαι»…

Δυστυχώς, αυτός δε θα είναι ο τελευταίος πόλεμος και σίγουρα κι η αντίσταση θα χρειαστεί να προχωρήσει σε συμβιβασμούς. Όσο επώδυνο κι αν ακούγεται, ο αγώνας είναι διττός.

Από τη μία, πώς βελτιώνουμε την κατάστασή μας ως αντίσταση στο έδαφος, ώστε, όταν έρθει ο επόμενος πόλεμος, να είμαστε σε καλύτερη θέση. Γιατί σε μια μονομερή αντιπαράθεση, οι νίκες κι οι απώλειες μετριούνται διαφορετικά. Συνεπώς για μας, το γεγονός και μόνο πως η αντίσταση έχει καταφέρει να σκοτώσει πάνω από 60 Ισραηλινούς στρατιώτες- αυτό παραδέχτηκαν οι Ισραηλινοί- είναι μια τεράστια νίκη, όπως επίσης και το ότι απαγορεύτηκαν πολλές πτήσεις προς το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν. Ήταν χωρίς προηγούμενο. Το ότι η πολιορκημένη Γάζα θα κατάφερνε κάτι τέτοιο είναι καταπληκτικό. Προφανώς δε θα έπρεπε να υπερβάλλουμε, δεν κρύβονται όλοι οι Ισραηλινοί τρομοκρατημένοι σε καταφύγια, πολλοί συνεχίζουν τη ζωή τους όπως συνήθως. Αλλά σε ένα τέτοιο μονομερή πόλεμο είναι σημαντικό να κάνεις τον εχθρό σου να σε φοβηθεί.

Από την άλλη, πόσα μπορούμε να συσσωρεύσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πόλεμος εναντίον της Γάζας πραγματοποιήθηκε μετά τον αγώνα των Παλαιστίνιων διοικητικά φυλακισμένων που έκαναν απεργία πείνας, αν και το γεγονός αυτό δεν προσέλκυσε πολλή προσοχή ή λαϊκή υποστήριξη, Ύστερα από αυτό, είχαμε την υποτιθέμενη απαγωγή τριών Ισραηλινών εποίκων, έπειτα τη δολοφονία του Mohammed Abu Khdeir που τον έκαψαν ζωντανό, κάτι που οδήγησε σε τεράστιες διαδηλώσεις και στα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία βρίσκονται εντός των ορίων του 1948. Αυτό είναι που φοβάται το Ισραήλ περισσότερο, γι’ αυτό και προσπαθεί να διασπάσει τους Παλαιστίνιους. Οι Παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των περιοχών που βρίσκονται εντός των ορίων του 1948 και της διασποράς είναι ένας λαός. Γι’ αυτό κι ο πόλεμος εναντίον της Γάζας δεν έγινε μόνο για να αποσπαστεί η προσοχή από ό,τι συνέβαινε στην Ιερουσαλήμ, αλλά και για συνθλίψει αυτό το ογκούμενο λαϊκό κίνημα που καθοδηγείτο από ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι τότε δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική. Θα μπορούσα να είμαι ο Mohammed Abu Khdeir, ο καθένας μας θα μπορούσε, έτσι τώρα, με την έναρξη της σφαγής στη Γάζα, βλέπεις ότι όλο και περισσότεροι αρχίζουν να νοιάζονται. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν απολίτικοι παρακολουθούν ειδήσεις, βγαίνουν στο δρόμο, λένε «πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό». Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πόσο θα καταφέρουμε να κεφαλαιοποιήσουμε αυτή την αλλαγή, πώς θα είναι όχι κάτι στιγμιαίο, αλλά πώς θα συνεχιστεί, ακόμα κι όταν ο πόλεμος στη Γάζα τερματιστεί. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τώρα ξαφνικά ωριμάζουν πολιτικά, θα γίνουν οι ηγέτες της εξέγερσης που θα έρθει. Η γενιά μου ξεκίνησε να ασχολείται με την πολιτική με τη δεύτερη Ιντιφάντα, αυτή η γενιά με το συγκεκριμένο πόλεμο.

Είναι, επίσης, σημαντικό το πόσο καταφέρνεις να αλλάξεις τη διεθνή αντίληψη σχετικά με το τι συμβαίνει, πόσους πείθεις να συμμετάσχουν στο μποϋκοτάζ εναντίον του Ισραήλ. Σίγουρα τώρα μας υποστηρίζουν περισσότεροι, πραγματοποιήθηκαν τεράστιες διαδηλώσεις σε Βρετανία, Γαλλία, Αυστρία, Ολλανδία, Ιταλία. Οι δυτικές κυβερνήσεις προφανώς δε θα είναι ποτέ με το μέρος μας, αλλά τουλάχιστον πολλοί από τους ανθρώπους είναι.

Αρκετά από τα άρθρα της Budour Hassan βρίσκονται μεταφρασμένα στο μπλογκ τηςhttp://budourhassan.wordpress.com , μέσω του οποίου μπορείτε να έρθετε σε επαφή μαζί της.


Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε μέσω skype την Παρασκευή, 1 Αυγούστου 2014.

Αναδημοσίευση από τις Εναντιοδρομίες

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Επιστολή ενός παρ'ολίγον αυτόχειρα.



Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη.


Δεν έχω οικογένεια, δεν έχω παιδιά, δεν έχω σύντροφο, δεν είμαι επιχειρηματίας ή επαγγελματίας με χρέη, έχω σπίτι, έχω δουλειά. Δεν είμαι άνθρωπος νοικοκύρης, δεν κοιτάω μόνο τη δουλειά ή τη βολή μου, δεν είχα ποτέ «πρόσωπο» στη κοινωνία, ίσα ίσα η κοινωνία με κοίταγε περίεργα και εχθρικά.

Η κρίση με τσάκισε γιατί ενηλικιώθηκα ως άνθρωπος μέσα σε αυτήν. Είδα να σπάνε οι κοινωνικές δομές και ανθρώπους να φτάνουν στην εξαθλίωση. Είδα άνθρωπο, κυριολεκτικά είδα, άνθρωπο να αυτοκτονεί στις ράγες του τραίνου και μετά να μαθαίνω ότι ήταν πατέρας με 2 παιδιά και με μεγάλο χρέος μεγάλο από στεγαστικό δάνειο. Και η κρίση δεν είναι κατά βάση οικονομική. Η κρίση είναι κατά βάση ανθρωπολογική. Φτιάξαμε ένα τύπο ανθρώπου που τον νοιάζει περισσότερο η κατανάλωση, για να γεμίσει το Είναι του, και που για αυτόν όλο περιστρέφονται γύρω από το Εγώ του.

Δεν μπορώ να προσφέρω έστω κάτι μικρό σε έναν άστεγο που να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Και δεν εννοώ να φερθώ σαν ελεήμων χαλβάς με φιλάνθρωπες κινήσεις. Εννοώ να του προσφέρω ουσιώδη αλληλεγγύη για να πατήσει στα πόδια του και μετά να σταθεί και εκείνος αλληλέγγυος σε άλλους ανθρώπους. Νοιώθω άχρηστος και ανίκανος.
Δεν μπορώ να νιώσω χαρά, πόσο μάλλον ευτυχία. Τι γιατί καλέ μου άνθρωπε; Γιατί εθνίκια σκοτώνουν παιδιά στη Γάζα, μπάτσοι και κράτη φονεύουν εν ψυχρώ μεσοπέλαγα πρόσφυγες που παλεύουν να φύγουν από τη φρίκη του πολέμου, τον οποίο προξένησαν οι αφεντάδες της κοινωνίας στην οποίο ζω. Και δεν μπορώ ούτε καν αυτά τα καθίκια να τσακίσω. Και τώρα που το σκέφτομαι, ώρες ώρες, ούτε τα μικρότερα καθίκια δεν μπορώ να τσακίσω. Τον ελεγκτή, τον μπάτσο, τον προϊστάμενο. Όλα αυτά τα ατομάκια που ασκούν εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της μικροαστικής νοοτροπίας.

Δεν μπορώ να νιώσω χαρά γιατί σε κάθε βήμα που κάνω έξω από το σπίτι μου βρίσκω έναν καλό λόγο να ζωστώ εκρηκτικά και να τα πυροδοτήσω «τυφλά» και να πάρω στο τάφο μαζί μου αθώους και «αθώους». Μικροαστούς που ποτέ δεν είχαν συναίσθηση των ευθυνών που επιφέρουν οι πράξεις τους.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η μικροαστίλα της μετανεοτερικής κοινωνίας έχει ενσωματωθεί ακόμα και από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως πολέμιοι της. Λέμε λόγια, κάνουμε πράξεις, προτρέπουμε ανθρώπους άλλους να κάνουν και να πουν τα ίδια με εμάς και όταν εμείς δεν τα κάνουμε ή δεν τα λέμε και μας ρωτούν γιατί αθετούμε αυτά που προτάσσουμε βρίσκουμε χιλιάδες δικαιολογίες(ακαδημαϊκές, συναισθηματικές, πολιτικές, κοινωνικές) για να αναιρέσουμε τα προτάγματά μας. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί σε άπειρες πτυχές της ζωής μας, ειδικά στη πολιτική διάσταση αυτής.

Και κάπου εκεί χάνω τον έλεγχο γιατί βλέπω ότι οι αιτίες που προκαλούν την κανονικοποίηση της μιζέρια σε κάνουν θες να βρεις διέξοδο για την εσωτερικευμένη φρίκη που κουβαλάς μέσα σου με βοηθώ τα ξύδια, τα «λυτρωτικά» ξεσπάσματα κατάθλιψης, τα αντικαταθλιπτικά χάπια ή μέσα από ψυχικές ντόπες(εφήμερες σχέσεις, εφήμερες φιλίες, εξύψωση του εγώ μέσα από την κοινωνική αποδοχή κτλ) που σε κάνουν για λίγο να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις διάλειμμα από τη φρίκη που βιώνεις.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη.

Σκέψου ότι τα νοιώθω αυτά χωρίς να έχω πρόβλημα επιβίωσης, σκέψου τους ανθρώπους που έχουν πρόβλημα επιβίωσης, σκέψου τους ανθρώπους που έχουν παιδιά και δεν μπορούν να τους προσφέρουν τροφή, στέγη και φάρμακα. Σκέψου όσους βρέθηκαν να μένουν σε αυτοκίνητα γιατί οι τράπεζες του πήραν το σπίτι. Σκέψου και εκείνα τα καθίκια που ετσιθελικά καταστρέφουν ζωές και τσιμπάνε bonus πολλών χιλιάδων ή εκατομμυρίων ευρώ. 

Και γιατί να μην τα τινάξω δηλαδή; Μπορεί κάποιος από τη πράξη αυτή να παροτρυνθεί να ξεκουνίσει και να ενεργοποιηθεί. Αλλά μπορεί και όχι γιατί κανονικοποιήθηκε ακόμη και η αυτοκτονία.«Σήμερα αυτοκτόνησαν 2 κοπέλες, χθες αυτοκτόνησε ένας 59χρονος». Απλά νούμερα λες και οι άνθρωποι δεν είχαν ζωές και προσωπικότητα, δεν είχαν όνειρα. Ναι καλέ μου άνθρωπε, συνηθίσαμε τον θάνατο σαν να ήταν στατιστικό δεδομένο.
Και όσοι σπάνε την κανονικότητα στοχοποιούνται, βρίσκονται στη στενή με στημένες δίκες, βρίσκονται φυγάδες γιατί έκαναν το λάθος να ζήσουν ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι στην μικροαστική σκατίλα που πνίγει με την μυρωδιά της κάθε πνεύμονα νοητικής και ψυχικής διαύγειας. 
Και λυπάμαι που δεν μπορώ να βρω ακόμα τη δύναμη να γίνω Μαζιώτης ή Ρωμανός για να καταφέρω έστω και για πολύ λίγο να βοηθήσω να γίνει κάποια αλλαγή.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη

Μάλλον φοβάμαι και να τα τινάξω. Δεν είναι εύκολο να βάλεις το revolver στο στόμα σου και να τραβήξεις την σκανδάλη ούτε είναι εύκολο να σταθείς στα 20 μέτρα και να πηδήξεις στο κενό. Ή ίσως να με πιάνει και ένα είδος προσωπικού εγωισμού που να με κάνει να λέω «όχι ρε καθίκια, τη ζωή μου δεν θα την τσακίσετε, κανενός τη ζωή δεν θα την τσακίσετε». Χίλιες φορές προτιμότερο μια ζωή χωμένος στα σκατά της εξουσιαστικής κοινωνίας να παλεύω να πάρω ανάσες και να βγω από αυτήν, τραβώντας προς τα πάνω όποιον άλλον άνθρωπο θέλει να ακολουθήσει.

Γιατί ένας άλλος κόσμος είναι ευφικτός ρε γαμώτο. Ένας κόσμος που άνθρωποι και κοινωνία θα έχουν στη βάση κάθε ενέργειας που πράττουν την ντομπροσύνη και την δικαιοσύνη. Ένας κόσμος που η φράση «δεν είσαι ο μοναδικός που νοιώθει μόνος, πως κάνεις έτσι;» θα επιφέρει μπινελίκια, γιατί ναι, η μοναξιά, η αποξένωση του ανθρώπου από τους γύρω ανθρώπους, είναι μεγάλο πρόβλημα, πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ξέρω ξέρω, ψυχολογικοποιώ καταστάσεις οι οποίες εδράζονται σε «αντικειμενικές υλικές συνθήκες». Μπορεί να κάνω και λάθος. Οι πράξεις μας και ο λόγος θα δείξει. Ο καιρός ας περιμένει.

Για αυτό σου λέω, φίλε και φίλη, έλα να με βρεις ή να έρθω να σε βρω εγώ. Να μιλήσουμε, να βριστούμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε. Έλα(και να έρθω σαφώς) να βρεθούμε σε δρόμους, πορείες, στέκια, στη δουλειά, από ατομικότητες με στόχους να γίνουμε πρόσωπα με όνειρα. Να ζήσουμε ελεύθερα, και όσο και εάν μας καταπιέζουν εμείς να τσαμπουκαλευόμαστε πιο πολύ και να δημιουργούμε καθημερινά ρήγματα ελευθερίας. Να κάνουμε τον θάνατο των συντρόφων μας  και των συντροφισσών μας γιορτή για αγώνας για την ελευθερία ή τον θάνατο όσων δεν άντεξαν την πίεση της εξουσίας λόγο για εκδίκηση.

Και εάν και εσένα καλέ μου φίλε και καλή μου φίλη σου πέρασε από το νου να δώσεις τέλος στη ζωή σου, σε προτρέπω να το σκεφτείς ξανά και αποφασίσεις να δώσεις τέλος σε ότι σε έκανε να μην θες να ζεις άλλο.

Για αυτό εμπρός σύντροφοι και συντρόφισσες, πίσω ρουφιάνοι!

[Θ]

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Το οχτάωρο, ο Μεταξάς και οι μύθοι.

Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία, δεν δημιούργησε το ΙΚΑ, δεν καθιέρωσε την αργία της Κυριακής

του Γιώργου Δαμιανού


Η 28η Ιουλίου είναι μεγάλη μέρα για τα ερπετά της Ιστορίας. Πανηγυρίζουν, γιατί προσπαθούν να επιβάλουν τον αστικό μύθο ότι στις 28 Ιουλίου 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς, λίγες μέρες πριν γίνει δικτάτορας, καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία.

Και η απάντηση στα ξυρισμένα, εσωτερικά και εξωτερικά, κεφάλια είναι εύκολο να δοθεί (και πρέπει να δοθεί). Το δύσκολο και το θλιβερό του πράγματος είναι ότι πρέπει να υποστηρίξεις ιστορικά κάτι που σήμερα έχει εκ των πραγμάτων έχει καταργηθεί και αντί να αναζητήσουμε ποιος το κατάργησε, τσακωνόμαστε για το ποιος το θέσπισε. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ακόμα και τα θλιβερά ξυρισμένα κεφάλια βγαίνουν από την ίδια μήτρα, έστω και με τη μορφή των εκκρίσεων. Της μήτρας, που κατέλυσε το κράτους δικαίου στην Ευρώπη.
«Ξεχάσαμε» να μιλήσουμε την ώρα που έπρεπε. Βλέπετε, «όταν έχτιζον τα τείχη πώς να μην προσέξω» ότι καταργείται η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων, το οχτάωρο, η αμοιβή της υπερωρίας, η αργία της Κυριακής κ.ά. Και τώρα κάθομαι, μαζί με τη γενιά μου, και μοιρολογώ ότι «ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμο έξω». Και ξαφνικά, πάντα «ξαφνικά» θεωρούμε ότι γίνεται το κακό (το «καλό», αντίθετα, θεωρούμε ότι αντιπροσωπεύει τους κόπους μας), οι γαιοσκώληκες του παρελθόντος, ανεπαισθήτως και αυτοί, μπήκαν στη ζωή μας και πρέπει να λάβουν συγκεκριμένες απαντήσεις

1. Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία

Το πραξικόπημα του Μεταξά έγινε στις 4 Αυγούστου 1936. Από το 1913, όμως, καθορίστηκε το δεκάωρο για τους εργάτες επιφανείας των μεταλλείων και το 8ωρο για όσους απασχολούνταν σε υπόγειες εργασίες (στοές ορυχείων).
Το 1920 ψηφίστηκε ο Ν. 2269 για 8ωρη εργασία (48 εβδομαδιαίως) και αφορούσε μόνο τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, με Προεδρικό Διάταγμα στις 27.6/4.7.1932 το 8ωρο επεκτάθηκε και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους και συνεχίστηκε μέχρι το 1936 (είναι αλήθεια ότι οι τελευταίες επεκτάσεις έγιναν επί Μεταξά) και για άλλα επαγγέλματα.
Σήμερα, 2013, η οχτάωρη εργασία είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι αλήθεια ότι το κρίμα το έχει η Αριστερά των Λωτοφάγων και όχι τα, πολιτικά ανύπαρκτα, ξυρισμένα κεφάλια.

2. Ο Μεταξάς δεν δημιούργησε το ΙΚΑ

Το 1922 ψηφίζεται ο νόμος περί «υποχρεωτικής ασφάλισης εργατών και υπαλλήλων». Το 1934 ο νόμος 6298/1934, περί «ενιαίας κοινωνικής ασφαλίσεως». Τότε ξεκίνησαν όλες οι κτηριακές και τεχνικές προετοιμασίες και ολοκληρώθηκαν, μετά δύο έτη. Πρώτος διοικητής υπήρξε ο Κανελλόπουλος Παναγιώτης κατά τη διετία 1934-1935. Μετά την επιβολή του πραξικοπήματος (4η Αυγούστου 1936) ο Μεταξάς θα επιβάλει το δικό του άνθρωπο στη διοίκηση, τον Κορώνη, και με τη γνωστή τακτική «του ξανακοψίματος της κορδέλας» κάποιας υπηρεσίας θα παρουσιαστεί από τα «παπαγαλάκια» της εποχής ως ο «ιδρυτής» του ΙΚΑ. Μύθος, που αναπαράγεται ανάμεσα στους άσχετους και τους ημιμαθείς, ιδιαίτερα στην εποχή μας, λόγω του ανεξέλεγκτου διαδικτυακού ορυμαγδού.

3. Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την αργία της Κυριακής

Η καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας ψηφίστηκε το 1909, επί κυβέρνησης Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, και εφαρμόστηκε την πρώτη Κυριακή του 1910. Από τότε κατά διαστήματα διάφορες συντεχνίες κέρδιζαν το δικαίωμα της εξαήμερης εργασίας. Το ωράριο και οι μέρες εργασίας δεν είχαν καθολική ισχύ. Γι΄ αυτό και κάθε συντεχνία κατακτούσε μόνη της τα δικαιώματά της. Είναι απόλυτα φυσικό κάποιες συντεχνίες να καθιερώσουν την εξαήμερη εργασία και κατά την τετραετία της δικτατορίας του Μεταξά.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι επί Μεταξά καθιερώθηκε η αργία της Κυριακής μόνο για τους δημοσιογράφους. Βλέπετε, από τότε, όποιος χάιδευε τον Τύπο κέρδιζε την υστεροφημία του.
Πάντως, ας μη θεωρηθεί ότι το ουσιώδες είναι να αποστομώσει κάποιος τα ξυρισμένα κεφάλια. Μπαίνουμε σε εποχή βαρβαρότητας και ο αντίπαλός μας δεν είναι τα ξυρισμένα άδεια κεφάλια. Χάνουμε, ίσως για πάντα, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και η αιτία δεν είναι τα ξυρισμένα κεφάλια. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα.
Αυτό που πονά είναι ότι δεν μπορεί να δοθεί μια ολοκληρωμένη απάντηση στο στίχο του Μάνου Ελευθερίου «πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή».

Πηγη:tvxs.gr

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Επιστολή του Νορβηγού γιατρού που βρίσκεται στη Γάζα, Dr. Mads Gilbert MD PhD

Αναδημοσίευση από intifada.gr
Αγαπητοί φίλοι,
Η χθεσινή νύχτα ήταν ακραία. Η «χερσαία εισβολή» στη Γάζα είχε αποτέλεσμα δεκάδες θύματα και αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, σπαρασσόμενους, αιμορραγούντες, με ρίγη, ετοιμοθάνατους – κάθε είδους τραυματισμένους Παλαιστινίους, όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι,
όλοι αθώοι.
Οι ήρωες στα ασθενοφόρα και σε όλα τα νοσοκομεία της Γάζας εργάζονται 12-24ωρες βάρδιες, χλωμοί από την κούραση και τον απάνθρωπο φόρτο εργασίας (χωρίς πληρωμή όλων στη Shifa τους τελευταίους 4 μήνες),
νοιάζονται, συζητούν, προσπαθούν να κατανοήσουν το ακατάληπτο χάος των πτωμάτων, των μεγεθών, των άκρων, όσων περπατούν, όσων δεν περπατούν, όσων αναπνέουν, όσων δεν αναπνέουν, όσων αιμορραγούν, όσων δεν
αιμορραγούν, ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ!
Τώρα, για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζονται σαν ζώα από «τον πιο ηθικόστρατό στον κόσμο» (sic!).
Ο σεβασμός μου για τους τραυματίες είναι απέραντος, στη συγκρατημένη αποφασιστικότητά τους μέσα στον πόνο, την αγωνία και το σοκ, ο θαυμασμός μου για το προσωπικό και τους εθελοντές είναι ατέρμονος, η εγγύτητά μου στο παλαιστινιακό “sumud” μου δίνει δύναμη, αν και είναι
στιγμές που θέλω απλώς να ουρλιάξω, να κρατήσω κάποιον σφιχτά, να κλάψω, να μυρίσω το δέρμα και τα μαλλιά του ζεστού παιδιού, που είναι
καλυμμένο με αίμα, να προστατευτούμε μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά – αλλά
δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια, ούτε εκείνοι έχουν.
Σταχτιά πρόσωπα – Ω ΟΧΙ! όχι ένα ακόμη φορτίο με δεκάδες
ακρωτηριασμένους και αιμορραγούντες, έχουμε ακόμη λίμνες αίματος στο πάτωμα της Εντατικής, σωρούς από ποτισμένες στο αίμα γάζες που στάζουν να καθαρίσουμε –ω- οι καθαριστές/στριες, παντού, γρήγορα φτυαρίζουν το
αίμα και τους ιστούς που απορρίπτονται, τα μαλλιά, τα ρούχα, τους ορούς –τα απομεινάρια του θανάτου- όλα απομακρύνονται… για να προετοιμαστούν ξανά, για να επαναληφθούν πάλι από την αρχή.
Πάνω από 100 περιστατικά εισήλθαν στη Shifa τις τελευταίες 24 ώρες.
Αρκετά για ένα μεγάλο καλά εξοπλισμένο με τα πάντα νοσοκομείο, αλλά εδώ – σχεδόν τίποτα: ηλεκτρικό, νερό, αναλώσιμα, φάρμακα, πίνακες πορείας ασθενών,
όργανα, οθόνες – όλα σκουριασμένα και σαν να προήλθαν από μουσεία νοσοκομείων του χθες.
Αλλά δεν παραπονιούνται, αυτοί οι ήρωες.
Συνεχίζουν, όπως οι μαχητές, προχωρούν, με ασύληπτη αποφασιστικότητα.
Και καθώς σας γράφω αυτά τα λόγια, μόνος, σ’ ένα κρεβάτι, τα δάκρυά μου κυλούν, τα ζεστά αλλά άχρηστα δάκρυα της οδύνης και της θλίψης, της οργής και του φόβου. Δεν συμβαίνει αυτό!
Και μετά, τώρα μόλις, η ορχήστρα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής ξεκινά ξανά τη μακάβρια συμφωνία της, τώρα δα: ριπές πυροβολικού από τα πλοία του ναυτικού ακριβώς κάτω στις ακτές, η βοή των F16, των αποκρουστικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (αραβικά «Zennanis», αυτά που μουρμουρίζουν), και σωρηδόν τα Απάτσι. Τόσα πολλά κατασκευασμένα και πληρωμένα στις και από τις ΗΠΑ.
Κύριε Ομπάμα – έχετε καρδιά;
Σας προσκαλώ – περάστε μια νύχτα – μια μόνο νύχτα – μαζί μας στη Σίφα.
Ίσως μεταμφιεσμένος σαν καθαριστής. Είμαι 100% σίγουρος, ότι θα άλλαζε η Ιστορία.
Κανένας άνθρωπος με καρδιά ΚΑΙ ισχύ δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει
μια νύχτα στη Σίφα χωρίς να φύγει αποφασισμένος να τερματίσει τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.
Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα.
Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν την υπόλοιπη νύχτα.
Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου.
Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς
Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη
O γιατρός Mads φιλάει το σώμα ενός τραυματισμένου(ή νεκρού, δεν γνωρίζω) παιδιού.
Στη πάνω φωτογραφία παιδάκι κρατάει για να μην φύγει και τον παρακαλάει να κάνει ότι
μπορεί για να μην πεθάνει.

Ο Mads Gilbert είναι Καθηγητής και Επικεφαλής Κλινικής, στην Κλινική Επείγουσας Ιατρικής, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας, στο Τρόμσο, στη Νορβηγία. Είναι εθελοντής ιατρός στη Γάζα.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

19 Ιουλίου 1936: Κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία 1o Μέρος και 2ο Μέρος

1ο μέρος αφιερώματος

Με αφορμή τη συμπλήρωση φέτος των 75 χρόνων από την Κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία, αλλά και των 100 χρόνων από την ίδρυση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας, της ιστορικής C.N.T (Confedaracion National de Trabajo), αποφάσισα να δημοσιεύσω κείμενα, φωτογραφίες, ντοκιμαντέρ και ταινίες για την ιστορία της Κοινωνικής Επανάστασης στην Ισπανία, η οποία έχει σαν ορόσημο της την 19η Ιουλίου του 1936. Σκοπός εδώ δεν είναι η πλήρης εξιστόρηση των γεγονότων(κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο), αλλά μάλλον μια απόπειρα συγκέντρωσης πληροφοριών  σχετικά με την ιστορία του Ισπανικού αναρχικού κινήματος και την εξέλιξη του στη κοινωνική επανάσταση του ’36. Μια και το υλικό είναι “άπειρο”, αποφάσισα να χωρίσω τη δημοσίευση σε 2 μέρη ώστε να μη γίνει κουραστικό. Το πρώτο μέρος αφορά τα γεγονότα της 19ης Ιουλίου. Επίσης παρατίθεται η σχετική -διαθέσιμη στα ελληνικά- βιβλιογραφία, τόσο για τη περίοδο του ’36-’39 αλλά και για το Ισπανικό αναρχικό κίνημα πριν και μετά, όπως και αφίσες εκείνης της περιόδου. Με μια απλή αναζήτηση στον black tracker του indymedia μπορεί να ανακτηθεί υπό τη μορφή torrent σχεδόν όλο το υλικό.

“Για τούτο παρέμεινα με τα κουρέλια μου
όπως με γέννησε η γαλλική επανάσταση
όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων
όπως με γέννησες εσύ μάνα μου Ισπανία
ένας σκοτεινός συνωμότης”
(Μιχάλης Κατσαρός, Δωριείς από το Κατά Σαδουκαίων)
***Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα “Επί Τα Πρόσω” της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης(ΕΣΕ), τον Ιούλιο του 2006.***
Η 19η Ιουλίου του 1936
Το ζήτημα της ένοπλης δράσης είχε δημιουργήσει κρίσεις στη CNT. Τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει στην Συνομοσπονδία οι αποτυχίες των ένοπλων εξεγέρσεων των δεκαετιών του ’20 και του ’30, είχε κάνει πολλούς συνδικαλιστές επιφυλακτικούς. Η ρήξη CNT – Άνχελ Πεστάνια και η ίδρυση από τον τελευταίο του Συνδικαλιστικού Κόμματος, οφειλόταν κατά βάση σε αυτό το ζήτημα.
Πρέπει λοιπόν να πούμε ότι το 1936 η CNT δεν σκόπευε η ίδια να ξεκινήσει την επανάσταση. Ουσιαστικά όμως, από τις εκλογές του Φλεβάρη, έχει κάνει την εκτίμηση ότι η κατάσταση οδηγείται σε ένοπλη σύγκρουση. Ο Ντουρούτι υποστήριζε ότι αν η Δεξιά ξανακέρδιζε τις εκλογές θα ακολουθούσε τέτοια καταστολή που θα έκανε την ένοπλη επανάσταση αναπόφευκτη, ενώ αν κέρδιζε η Αριστερά η Δεξιά θα απαντούσε με πραξικόπημα απέναντι στο οποίο η ένοπλη δράση θα ήταν και πάλι αναγκαία. Η σιωπηρή ψήφος της CNT προς την Αριστερά ήταν επομένως μια επιλογή που κοίταζε προς τον Εμφύλιο: ήταν σημαντικό η Συνομοσπονδία να πάει σε αυτόν με τους εξόριστους και τους φυλακισμένους αγωνιστές της απελευθερωμένους. Εκτός αυτού, η νίκη της Αριστεράς έδωσε το έναυσμα στον λαό να ξεκινήσει τον επαναστατικό μετασχηματισμό της οικονομάς πριν μιλήσουν τα όπλα. Οι αγρότες κατέλαβαν την εγκαταλειμμένη γη και οι εργάτες τα εργοστάσια που πολλοί εργοδότες άφησαν τρομαγμένοι.  Από το Φλεβάρη μέχρι τον Ιούλη η CNT προετοίμαζε τα μέλη της για το ενδεχόμενο φασιστικής εκτροπής. H Solidaridad Obrera[1] χρησιμοποιούσε τον τεράστιο μηχανισμό του συνδικάτου για να αποκαλύπτει συνωμοσίες της Δεξιάς στο στρατό. Η ίδια η κυβέρνηση προσπαθούσε μάταια να περιορίσει τη λαϊκή πρωτοβουλία και αναζητούσε τρόπο συμβιβασμού με τη Δεξιά. Το ίδιο έκανε και ένα κομμάτι της Δεξιάς, όχι όμως και οι στρατιωτικοί και οι παλιοί συνεργάτες της χούντας του Πρίμο Ντε Ριβέρα.
Φασιστική στάση και εργατική απάντηση.
Tο φασιστικό πραξικόπημα εκδηλώθηκε τελικά στις 18 Ιούλη του 1936, δύο μέρες μετά την δολοφονία του δεξιού πολιτικού Σοτέλο και έπιασε την κυβέρνηση στον ύπνο. Οι δημοκρατικοί του Αθάνια υπολόγιζαν ενδεχομένως ότι θα είναι μικρής εμβέλειας και ότι θα μπορέσουν να το χρησιμοποιήσουν για να συμβιβαστούν με το στρατό και να καταστείλουν τους αναρχικούς. Η πράξη έδειξε ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις ήταν εντελώς ανίκανες να αποκρούσουν τη στάση, αλλά και απρόθυμες να εξοπλίσουν το λαό για να το κάνει. Η CNT κινητοποίησε άμεσα όσες δυνάμεις είχε για να εξασφαλίσει όπλα. Οι αρχές το αρνήθηκαν και κάλεσαν τους εργάτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ένα μικρό κομμάτι όπλων στη κατοχή της Ομοσπονδίας δεν έφθανε. Όταν εκδηλώθηκε η στάση στο ισπανικό Μαρόκο, σε όλη την Ισπανία οι εργάτες της CNT περικύκλωσαν τα κτίρια των αρχών για να διεκδικήσουν τα όπλα. Η δημοκρατία όμως προτιμούσε να πέσει παρά να εξοπλίσει το λαό. Τελικά στο κρίσιμο σημείο, η κατάσταση κρίθηκε ανάλογα με την πρωτοβουλία που πήρε ο λαός.

Στη Μαδρίτη, οι εργάτες κύκλωσαν τα στρατόπεδα πριν εκδηλωθεί η στάση. Είχαν λίγα όπλα από τη CNT, αλλά εμπόδιζαν την έξοδο των στρατιωτών. Μετά από κάποιες ώρες αφού η στάση είχε εκδηλωθεί παντού, οι αρχές μοίρασαν τουφέκια στα συνδικάτα, που τα έδωσαν αμέσως στο συγκεντρωμένο πλήθος. Η αξιωματικοί παραδόθηκαν και η στάση δεν εκδηλώθηκε στη Μαδρίτη. Στη Σαραγόσα αντίθετα, η CNT ξοδεύτηκε σε διαπραγματεύσεις με τις αρχές, με αποτέλεσμα η στάση να εκδηλωθεί ενόσω οι εργάτες μιλούσαν ακόμα με τον κυβερνητικό επίτροπο και η πόλη να πέσει στους φασίστες. Ήταν το πιο κρίσιμο λάθος της 19ης Ιουλίου και η CNT ξόδεψε ουσιαστικά όλον τον εμφύλιο για να το καλύψει. Στις Αστούριες, ο στρατός κατάφερε να ελέγξει το Οβιέδο, το οποίο όμως αμέσως περικυκλώθηκε από εργάτες ορυχείων της περιφέρειας που δεν είχε πέσει στους φασίστες. Στην Ανδαλουσία, δίπλα στη φρανκική βάση του Μαρόκου, η αντίσταση των εργατών δεν ήταν ικανή να σταματήσει τους φασίστες. Στη Γαλικία, οι εργάτες βγήκαν στο δρόμο κατά χιλιάδες και εμπόδισαν με οδομαχίες την εκδήλωση του πραξικοπήματος, που όμως εκδηλώθηκε πάνω στα καράβια. Στη χώρα των Βάσκων τα πράγματα κανονίστηκαν ανάλογα με τις επιλογές των τοπικών φατριών. Πουθενά η φασιστική στάση δεν αποκρούστηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις της Αριστεράς.
Η Βαρκελώνη στις φλόγες
Στην Καταλονία ο τοπικός ηγέτης Κομπάνυς, ήλπιζε ότι νικώντας με τα στρατεύματα του τη στάση και ανάλογα με τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ισπανία, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους την αυτονομία της περιοχής του. Δεν ήθελε να εξοπλίσει τη CNT, που ήταν πανίσχυρη στη Καταλονία, εκτός των άλλων και επειδή είχε περιφρονήσει μαι επανάσταση οπερέτα που είχε κάνει ο ίδιος για να κυρήξει τη Καταλονία ανεξάρτητο κράτος. Η καταλανική φρουρά του Κομπάνυς πάντως, πολέμησε τους στασιαστές στα περίχωρα της Βαρκελώνης και ήταν η μόνη επίσημη στρατιωτική μονάδα που το έκανε αυτό άνευ όρων. Ωστόσο, συνετρίβη πολύ γρήγορα από τους φασίστες, οι οποίοι μπήκαν το πρωί της 19ης Ιουλίου στη Βαρκελώνη. Εκεί τους μακέλεψαν οι εργάτες.
Έχουν γραφτεί πολλά και πολύ επικά για τη μάχη της Βαρκελώνης. Οπωσδήποτε, είναι η πιο εμφατική νίκη που έχει πετύχει στη σύγχρονη ιστορία ένας κακά οπλισμένος “στρατός”, εναντίον οργανωμένου αντιπάλου, όπως ήταν οι φασίστες. Αυτό όμως που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η νίκη αυτή ήταν κοινωνική και όχι μιλιταριστική. Στη Βαρκελώνη του ’36 κεφαλαιοποιήθηκε όλη η δουλειά που είχαν κάνει τα συνδικάτα της CNT επί 26 χρόνια[2]. Εκτός από τις πετυχημένες επιθέσεις που έγιναν από τη CNT σε αποθήκες όπλων και πολεμικά πλοία, ήταν μέσω των συνδικάτων που ο κόσμος οργανώθηκε για διεκδικήσει και τελικά να πάρει τα όπλα από τα σώματα ασφαλείας ( με πρωτοβουλία των ίδιων των αστυνομικών, που όπως γράφει ο Α. Παζ, μεταμορφώθηκαν για μια στιγμή μέσω ενός σπάνιου φυσικού φαινομένου σε ανθρώπους ), να συλλάβει τους εθνοφρουρούς και να του στείλει κυκλωμένους στο μέτωπο. Ακόμα και οι οδομαχίες οργανώθηκαν μέσω των περιφερειακών και κλαδικών επιτροπών της CNT που μοίρασαν τα όπλα και τις θέσεις, περιφρουρώντας και την απεργία που είχε κηρυχθεί την ίδια μέρα. Η μάχη της Βαρκελώνης, στην οποία συμμετείχε σχεδόν όλη η πόλη, έδειξε αυτό που ήταν το σπουδαιότερο έργο της CNT: ότι μέσω του αναρχοσυνδικαλισμού, όλη οι κοινωνία είχε γίνει κομμάτι της επαναστατικής διαδικασίας. Αυτή ήταν η πραγματικότητα που επέτρεπε το τσάκισμα των φασιστικών στρατευμάτων και τον εντυπωσιακό άμεσο οικονομικό μετασχηματισμό που την ακολούθησε.

Στις οδομαχίες της Βαρκελώνης, στη Πλατεία Καταλονίας, λίγο πριν την οριστική υποχώρηση των φασιστών, σκοτώθηκε ο σπουδαίος αναρχικό αγωνιστής Φρανθίσκο Ασκάσο, κύριος οργανωτής της άμυνας της πόλης και πρωταγωνιστής των οδομαχιών με τους μπράβους των αφεντικών από τη δεκαετία του ’20 και μετά.
Η Ισπανία σε πολλά “δύο κομμάτια”
Την επόμενη μέρα, ο χάρτης της Ισπανίας ήταν δυσκολοδιάβαστος: οι φασίστες ήλεγχαν ένα μεγάλο τμήμα της δυτικής Ισπανίας από το Κάντιξ μέχρι το Οβιέδο που εκτεινόταν ανατολικά μέσω Σαραγόσα προς την Καταλονία. Αυτή η τελευταία ελεγχόταν πλήρως από τη CNT, που στο ανατολικό μέτωπο κρατούσε επίσης τη Μάλαγα.
Η ζώνη Μαδρίτη  - Βαλένθια είχε μείνει κυβερνητική, ενώ η Χώρα των Βάσκων είχε χωριστεί στα δύο. Ήταν φανερό ότι οι φασίστες επρόκειτο να κινηθούν προς Μαδρίτη και Μάλαγα και η CNT προς Σαραγόσα. Η κυβέρνηση δεν είχε να κινηθεί προς τα πουθενά, οπότε απευθύνθηκε προς την Γαλλία την Αγγλία και τον Στάλιν.
Σημειώσεις: 
[1] Solidaridad Obrera(Εργατική Αλληλεγγύη) : Η τοπική ομοσπονδία των συνδικάτων της Καταλονίας, αποτελούμενη από δεκάδες κλαδικά και τοπικά συνδικάτα, τα οποία ενώθηκαν το 1908 και εργάστηκαν για τη δημιουργία ενιαίας ομοσπονδίας εργασίας. Αυτό έγινε το 1910-1911 με τη δημιουργία της CNT.
[2] Σχετικά με τις απαρχές του ισπανικού αναρχικού κινήματος βλ.: Μάξ Νετλώ”Ιστορία της Αναρχίας” – Κεφ.7 ,Κεφ.8. καθώς και Χανς Μαγκνους Εντσενσμπέργκερ”Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας” : Σημείωση Δεύτερη,σελ.31-41
"Εργατική Αλληλεγγύη"
Βιβλιογραφία της ισπανικής κοινωνικής επανάστασης(διαθέσιμη στα ελληνικά):

  • Αναρχικές κολλεκτίβες, η εργατική αυτοδιεύθυνση στην ισπανική επανάσταση, Sam Dolgoff, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη
  • Άυριο η Ισπανία. Συζητήσεις με τον Ρεζις Ντεμπράι και τον Μαξ Γκαλλο, Σαντιάγκο Καρίλιο, εκδόσεις Θεμέλιο, 1975, 262 σελίδες
  • Διαμαρτυρία εναντίον των ελευθεριακών του παρόντος και του μέλλοντος για τους συμβιβασμούς του 1937, ανώνυμου, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος
  • Ελλάδα και Ισπανία 1936, εκδόσεις Βιβλιόραμα
  • Η αναρχική αντίσταση πριν, κατά και μετά την επανάσταση του ’36 στην Ισπανία, εκδόσεις Αναρχική Αρχειοθήκη, 2000
  • Η Έμμα Γκόλντμαν για την ισπανική επανάσταση, Έμμα Γκόλντμαν, εκδόσεις Άρδην (συμπεριλαμβάνονται και οι τρεις τόμοι του έργου)
  • Η GPU στην Ισπανία: η σταλινική αντεπανάσταση στον ισπανικό εμφύλιο
  • Ισπανική επανάσταση του 1936, Μπούκτσιν , εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος
  • Ισπανική διαθήκη, Άρθουρ Κάισλερ, εκδόσεις Δρακοπούλου
  • Ισπανία, εκδόσεις Καζαντζάκη
  • Κολλεκτιβισμός και αυτοδιαχείριση 1936-1939, Augustin Souhi
  • Μνήμη και λήθη του ισπανικού εμφυλίου, Paloma Aquilar Fernandez, πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης
  • Ντουρούτι: η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία 1896-1936, Άμπελ Παζ, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
  • Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας, Εντσενσμπέργκερ, Μάγκνους-Χανς, εκδόσεις Οδυσσέας
  • Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα. Η ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1939-1977,Κώστας Φλώρος, εκδόσεις 1704621, 409 σελίδες.
  • Ο Ντουρούτι και η κοινωνική επανάσταση, Εναλλακτικές εκδόσεις
  • Οι μάχες του Μάη του 1937 στην επαναστατημένη Βαρκελώνη, Α. Στόνχυ, εκδόσεις Άρδην
  • Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, Gabriele Ranzato
  • Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, Ρούντολφ Ρόκερ
  • Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, Βίπερ ζωρζ Ρου (συμπεριλαμβάνονται και οι δύο τόμοι)
  • Προσκύνημα στην Καταλωνία, Τζώρτζ Όργουελ, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη
  • Φόρος τιμής στην Καταλωνία, George Orwell, εκδόσεις Βέργος
    “A Las Barricadas”  - “Στα οδοφράγματα” 
Negras tormentas agitan los aires                                        Μαύρες θύελλες τραντάζουν τον αέρα
nubes oscuras nos impiden ver                                              σκούρα σύννεφα μας εμποδίζουν να δούμε
aunque nos espere el dolor y la muerte                                ακόμη κι αν μας περιμένει ο πόνος κι ο θάνατος
contra el enemigo nos llama el deber.                                 ενάντια στον εχθρό μας καλεί το χρέος
El bien mas preciado es la libertad                                       Το σπουδαιότερο αγαθό είναι η λευτεριά
hay que defenderia con fe y valor.                                          πρέπει να το διεκδικήσουμε με πίστη και θάρρος
Alza la bandera revolucionaria                                             Ψηλά ας σηκώσουμε την επαναστατική σημαία
que llevar_ al pueblo a la emancipation.                             που θα οδηγήσει το λαό στην απελευθέρωση
En pie pueblo obrero, a la batalla!                                         Εμπρός εργαζόμενε λαέ, στη μάχη!
hay que derrocar a la reaccion.                                               πρέπει να διαλύσουμε την αντίδραση
A las barricadas, a las barricadas                                          Στα οδοφράγματα! Στα οδοφράγματα!
poor el triunfo de la confederation!                                        Για την νίκη της Συνομοσπονδίας


2ο μέρος αφιερώματος


Στο δεύτερο μέρος του “αφιερώματος” για τα 75 χρόνια από την Κοινωνική Επανάσταση της Ισπανίας παραθέτω αποσπάσματα από τη βιβλιογραφία που έχουν να κάνουν με την οργάνωση της ζωής κατά τη διάρκεια της κοινωνικής επανάστασης αλλά και με το είδος και την ποιότητα των κοινωνικών διεργασιών που συνέβησαν στην ισπανική κοινωνία μέσα από την άνθιση του ισπανικού αναρχικού κινήματος.

Επίσης υπάρχει το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του 1997 “Vivir la Utopia”(Ζώντας την Ουτοπία) στο οποίο προβάλονται οι αυθεντικές μαρτυρίες των αγωνιστών της εποχής, μέσα από συνεντεύξεις τους στο φακό, και οπτικό-ακουστικό υλικό της εποχής. Στο ντοκιμαντέρ γίνεται λόγος για τις έννοιες “αυτοδιεύθυνση” αλλά και για το πρόταγμα του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο υπήρχε στο πρόγραμμα της CNT από την ίδρυση της το 1910-1911 αλλά και στο μανιφέστο του ελευθεριακού κομμουνισμού, ένα κείμενο του Ισαάκ Πουέντε το οποίο και ψηφίστηκε το Μάιο του ’36. Άλλη σημαντική στιγμή είναι η ιδρυτική διακήρυξη της AIT(Το Ισπανικό τμήμα τηςΔιεθνούς Ένωσης των Εργατών)το 1912. Προτίμησα την έκδοση με τους αγγλικούς υπότιτλους μιας και η ελληνική μεταγλώττιση που κυκλοφορεί είναι φτωχή ηχητικά και αρκετά κουραστική.
***
(..)“Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο ισπανικός αναρχοσυνδικαλισμός αποφεύγει όσο είναι δυνατό να χρησιμοποιεί εκφράσεις που συνηθίζονται στο μαρξιστικό κίνημα. Η “απαλλοτρίωση” είναι αρνητική έννοια. Σπάνια την συναντούμε στο λεξιλόγιο των Ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών. Ο κολλεκτιβισμός και ο ελευθεριακός κομμουνισμός είναι θετικές έννοιες. Η σύγχρονη διατύπωση του προγράμματος των Ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών έγινε το 1931 στο συνέδριο της C.N.T. στη Μαδρίτη, λίγο μετά από τη πτώση της μοναρχίας. Ο κολλεκτιβισμός το 1936 πραγματοποιήθηκε σε γενικέ γραμμές με βάση αυτό το πρόγραμμα. Τα κυριότερα σημεία του είναι:
  • 1. Αναποζημίωτη απαλλοτρίωση των μεγάλων ιδιοκτησιών, των ακαλλιέργητων κτημάτων, των θηρευτικών περιοχών και όλων των άλλων γαιοκτησιών που είναι κατάλληλες για καλλιέργειες γεωργικών προϊόντων, μετατροπή όλης αυτής της γης και της ατομικής ιδιοκτησίας σε κοινοτική γη, ακύρωση όλων των μισθωμάτων και δημιουργία νέων θεσμών, οι βασικές αρχές των οποίων θα καθορισθούν από τα συνδικάτα σύμφωνα με τις τοπικές συνθήκες.
  • 2. Κατάσχεση του ζωοκομικού κεφαλαίου, του σπόρου, των γεωργικών εργαλείων και μηχανών.
  • 3. Ανάληψη των απαλλοτριωμένων γαιών και συλλογική καλλιέργεια. Διοίκηση  των γεωργικών επιχειρήσεων από τα συνδικάτα. Κατάργηση όλων των αγροτικών φόρων και υποθηκών, που επιβαρύνουν τους μικρο-γεωργούς, εφόσον καλλιεργούν οι ίδιοι τη γη και δεν εκμεταλλεύονται εργάτες.
  • 4. Κατάργηση όλων των μισθωμάτων που πληρώνουν οι μικρο-μισθωτές σε είδος στους ιδιοκτήτες ή στους μεσάζοντες.
Το πρόγραμμα συμπληρώθηκε με προτάσεις για την κοινή εργασία και οικονομία στις αγροτικές περιοχές. Οι Ισπανοί γεωργοί ήταν, όπως και οι εργάτες της βιομηχανίας, οργανωμένοι σε συνδικάτα και σωματεία. Οι Ισπανοί γεωργοί ήταν, όπως και οι εργάτες της βιομηχανίας, οργανωμένοι σε συνδικάτα και σωματεία. Αυτά τα σωματεία ήταν στη μεγάλη πλειοψηφία τους με το μέρος της Δημοκρατίας. Μετά την 19η Ιουλίου προσχώρησαν εθελοντικά στα σωματεία και συνήθως  και στις νέες κολλεκτίβες. Δεν ασκήθηκε βία για την είσοδο στις κολλεκτίβες.
Μετά τη νίκη των γεωργών η γη καλλιεργόταν σε όλα τα μέρη της Δημοκρατίας συλλογικά. Το σωματείο έδινε προιόντα στις υπηρεσίες διανομής στις πόλεις. Τα μέλη της κολλεκτίβας έπαιρναν μια εβδομαδιαία προκαταβολή σε χρήμα και τρόφιμα από την κοινή αποθήκη. Στο τέλος του χρόνου τα πλεονάσματα μοιράζοταν εξίσου σε όλους.
Ορισμένα ποσά φυλαγόταν για την αγορά μηχανών και άλλων αντικειμένων. Το σύστημα του μισθού καταργήθηκε. Το σύστημα του μισθού καταργήθηκε. Στη θέση του μπήκε ένα νέο σύστημα: Η διανομή του προιόντος της κοινής εργασίας. Στις κολλεκτίβες επικρατούσε η αρχή: “Ένας για όλους και όλοι για έναν.”
(…) Το 1937, την εποχή των πορτοκαλιών, ταξίδευα με τον Fenner Brockway, αρχηγό του ανεξάρτητου εργατικού κόμματος της Αγγλίας στην περιοχή της Βαλέντσιας. Ο Fenner θέλησε να αγοράσει πορτοκάλια. “Δεν πουλάμε”, του εξήγησαν οι αγρότες. “Δεν υπάρχει δυνατότητα να πάρουμε μερικά πορτοκάλια εδώ, στην περιοχή των πορτοκαλιών;”. “Όσα θέλετε αλλά όχι με πληρωμή”, ήταν η απάντηση. Μας γέμισαν ένα σακί με πορτοκάλια και μας τα δώρισαν. Η προσπάθεια μας να τα πληρώσουμε παρέμεινε άκαρπη. “Όταν έλθουμε στη Μπαρτσελώνα, θα μπορέσετε να μας δώσετε κάτι από το πλεόνασμα των προϊόντων σας”. Αυτοί οι αγρότες είχαν εφαρμόσει τον ελευθεριακό κομμουνισμό.” ***
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αουγκουστίν Σούχι
“Κολλεκτιβισμός και Αυτοδιαχείρηρη στην Ισπανία 1936-1939″
Κολλεκτιβοποιημένο τράμ στα χρώματα της CNT στη Βαρκελώνη. Τα οδήγησαν και γυναίκες για πρώτη φορά μετά από μαθήματα που έγιναν για αυτό το σκοπό
***
” Μια μέρα του Οκτώβρη του 1868, έφτασε στη Μαδρίτη ένας Ιταλός, ο Τζουζέπε Φανέλι. Ήταν περίπου σαράντα χρόνων, μηχανικός στο επάγγελμα. είχε ένα πυκνό μαύρο γένι, σπινθηροβόλα μάτια, ήταν ψηλός και έδειχνε μια έντονη αποφασιστικότητα. Αμέσως μετά την άφιξη του αναζήτησε μια διεύθυνση που είχε γραμμένη στο σημειωματάριο του: ένα καφενείο όπου συνάντησε μια ομάδα εργατών. Οι περισσότεροι ήταν τυπογράφοι στα μικρά τυπογραφεία της ισπανικής πρωτεύουσας. (…) “Επι τρία η τέσσερα βράδια, ο Φανέλι μας έκανε την προπαγάνδα του. Μας μιλούσε σε περιπάτους και σε καφενεία. Ακόμη μας άφησε τα καταστατικά της Διεθνούς, το πρόγραμμα της συμμαχίας των δημοκρατικών σοσιαλιστών και μερικά νούμερα της Campana με άρθρα και λόγους του Μπακούνιν. Προτού μας αποχαιρετήσει, μας παρακάλεσε να βγάλουμε μια ομαδική φωτογραφία, όπου αυτός κάθεται στη μέση”.
Κανένας από τους ακροατές του δεν είχε ξανακούσει γι’αυτή την οργάνωση, τη Διεθνή Ένωση των Εργατών, μέχρι τον ερχομό στην Ισπανία του μυστικού της πράκτορα, του Φανέλι. Ο Φανέλι ήταν οπαδός του Μπακούνιν, ανήκε στην “αντιαυταρχική” πτέρυγα της Πρώτης Διεθνούς και το μήνυμα που έφερνε στην Ισπανία ήταν αυτό του αναρχισμού”.(…)
(…) ο ισπανικός αναρχισμός εκφράζει μια βαθιά αντίσταση στην καπιταλιστική εξέλιξη, μια αντίσταση ενάντια στην υλική πρόοδο, όπως αυτή νοείται στις  ευρωπαικές χώρες βιομηχανικές χώρες, και ταυτόχρονα ενάντια στο μαρξιστικό σχήμα της ιστορικής εξέλιξης. Ενώ, σ’αυτό το σχήμα, η αστική τάξη εμφανίζεται σαν μια πρόσκαιρη επαναστατική δύναμη, η καπιταλιστική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σαν αναγκαία φάση, η πειθαρχία και η συγκέντρωση σαν αναπόφευκτες προσταγές της εκβιομηχάνισης, οι Ισπανοί εργάτες και αγρότες με μια στοιχειώδη βία αποκρούουν αυτές τις “προόδους”. Δεν θαυμάζουν με κανένα τρόπο τις επιτυχίες του αγγλικού, γαλλικού ή γερμανικού προλεταριάτου. Αρνούνται να το ακολουθήσουν σε αυτό το δρόμο. Ενστερνίστηκαν την ορθολογική αναγκαιότητα της καπιταλιστικής εξέλιξης τόσο λίγο όσο και τον καταναλωτικό φετιχισμό του. Αγωνίζονται ενάντια σ’ένα σύστημα που του φαίνεται απάνθρωπο, και ενάντια στην αποξένωση που φέρνει μαζί του. Μισούν τον καπιταλισμό μ’ένα μίσος για το ποιίο οι σύντροφοι τους στην δυτική ευρώπη δεν είναι πια ικανοί. Σε αυτή την εξήγηση υπάρχει όπως πιστεύω, πολλή αλήθεια. Μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι, ενάντια στις προσδοκίες των Μαρξ και Ένγκελς, δεν ήταν οι προηγμένες χώρες εκείνες όπου νίκησε η “κοινωνική επανάσταση”. Δεν ήταν ούτε η αγγλική, ούτε η γερμανική, ούτε η αμερικάνικη, αλλά κοινωνίες όπου ο καπιταλισμός ήταν ξένος και επιφανειακός. Από αυτά δεν συνάγεται, όσον αφορά την Ισπανία, ότι οι αναρχικοί ήταν απλά “υπολείμματα παρελθόντος”. Όποιος ονομάζει το κίνημα τους πρωτόγονο, στηρίζεται σ’εκείνο το ιστορικό σχ’ημα που εδώ τίθεται υπό εξέταση. Οι Ισπανοί επαναστάτες δεν ήταν “καταστροφείς μηχανών”. Οι επιθυμίες τους δεν σκόπευαν στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον. Ένα άλλον μέλλον από αυτό που τους επιφύλασσε ο καπιταλισμός. Και στη μικρή διάρκεια του θριάμβου τους δεν έκλεισαν τα εργοστάσια, αλλά εξυπηρέτησαν μ’αυτά τις δικές τους ανάγκες, και τα πήραν στα δικά τους χέρια.”
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργερ “Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας” σελ. 31-32. 40-41, εκδόσεις Οδυσσέας.
***
(…) Ο πατέρας μου επέστρεψε στο μέτωπο. Η μητέρα μου πήγε στις αναρχικές πολιτοφυλακές που αποστολή τους ήταν να περιφρουρούν τα κτήρια που έπρεπε να κρατήσει η CNT-FAI προκειμένου να μην τεθεί η Βαρκελώνη υπό τον έλεγχο των στρατιωτικού και πολιτικού μηχανισμού των κομμουνιστών.
Εκείνο τον καιρό με φώναζαν “Palito”[σπίρτο] και μαζί με άλλα παιδιά μας φρόντιζαν σ’ένα κολεκτιβιστικό παιδικό σταθμό, οργανωμένο από οικογένειες που συμμετείχαν στην πολιτική κινητοποίηση. Ο παιδικός σταθμός είχε επανδρωθεί με πασιφιστές και πρώην καλόγριες που είχαν ασπασθεί τα ελευθεριακά ιδανικά. Τα αναρχικά παιδιά είχαμε μοιράσει μεταξύ μας τα καθήκοντα -όπως το μαγείρεμα, την καθαριότητα, τη διασκέδαση και την αυτοάμυνα- με χαοτική ανεπάρκεια. Όμως ήμασταν αυτοί που παίρναμε τις αποφάσεις. Κάναμε εναλλαγή καθηκόντων σχεδόν καθημερινά. Οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές προσπάθησαν να επιβάλλουν μια ιεραρχική οργάνωση με λιλιπούτειους κομισάριους και υποχρεωτικό χαιρετισμό. Πήγαν ακόμα να ανακοινώνουν τα γεύματα με σάλπισμα.
Όταν οι μικροί κομμουνιστές εμφανίστηκαν με ένα μεγάλο πορτραίτο του Στάλιν, τους γιουχάραμε και γελάσαμε μαζί τους: “Εμείς είμαστε ελεύθεροι, καθίκια”. Οι μικροί “κόκκινοι” αιφνιδιάστηκαν και πήγαν να παραπονεθούν στο κόμμα. Ήρθε τότε ένας ενήλικος. Άρχισε τις ρητορίες: “Για να κερδίσουμε τον πόλεμο χρειάζεται πειθαρχεία και τάξη”. Εμείς τότε περάσαμε στην άμεση δράση. Για αρχή κάναμε “απεργία”. Παντού υπήρχαν βρώμικα πιάτα.. Οι κομμουνιστές έπρεπε να αφήσουν την στρατιωτική τους υπηρεσία για να έρθουν να καθαρίσουν. Μετά αρχίσαμε να μαγειρεύουμε μόνο για τα ελεύθερα παιδιά. Οι κόκκινοι παραδόθηκαν. Γίναμε όλοι “Hijos Del Pueblo”[παιδιά του λαού]. Ισότητα και ελευθεριακός κομμουνισμός.” (…)   Η κουλτούρα για το λαό ήταν μια από τις διαρκείς απαιτήσεις της CNT-FAI. Ο κολεκτιβιστικός παιδικός σταθμός λειτουργούσε και σαν δημοτικό σχολείο. Δάσκαλοι που είχαν δουλέψει στα Σχολεία Φερρέρ [1] απαλλαγήκανε από τα καθήκοντα τους στις πολιτοφυλακές και τους δόθηκαν θέσεις στα σχολεία της Καταλονίας. Ακόμα και τα “burgesitos”["αστάκια"] παρακολουθούσαν τα μαθήματα. Στο δικό μας σχολείο, τα παιδιά ήταν αυτά που οργάνωναν το πρόγραμμα των μαθημάτων. Μισούσαμε το μιλιταρισμό και τη θρησκεία ενώ -έχοντας το πάρει από τους γονείς μας- η τέχνη και η κουλτούρα ήταν τα μεγάλα πάθη μας. Τραγουδούσαμε, γράφαμε εκθέσεις για τους κλασικούς συγγραφείς, παίζαμε επαναστατικά θεατρικά έργα και απαιτούσαμε προβολή ταινιών. (…)
Σημείωση : [1] Εκτεταμένο εκπαιδευτικό πείραμα που ξεκίνησε ο αναρχικός δάσκαλος Φρανσίσκο Φερρέρ. Εκατοντάδες σχολεία “Φερρέρ”(Μοντέρνα Σχολεία) είχαν ανοίξει από τη δεκαετία του ’20 σ’όλη την Ισπανία, χρηματοδοτούμενα από τη CNT. Υπολογίζεται ότι 60.000 παιδιά φοιτούσαν στα “Σχολεία Φερρέρ”.
Απόσπασμα από το “Η ζωή στην επαναστατημένη Βαρκελώνη” του Manolo Gonzalez.
(όπως υπάρχει στο τέλος της έκδοσης της νουβέλας “Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Ντουρούτι” του Πέντρο ντε Παζ.Εκδόσεις Δαίμων του τυπογραφείου.) 
***
(…) “Λίγο πριν ξεκινήσει η φάλαγγα, ο Ντουρρούτι, που μιλούσε στους μεταλλουργούς που βρίσκονταν στα θωρακισμένα φορτηγά, δέχτηκε τον Καναδό δημοσιογράφο Βαν Πάασεν. Ο Βαν Πάασεν δημοσίευσε τη μακριά τους συζήτηση στην εφημερίδα “Νταίηλυ Στάρ” κάτω από την επικεφαλίδα “2.000.000 Αναρχικοί πολεμάνε για την επανάσταση, λέει ο Ισπανός ηγέτης”. (…)
(….)” Θα βρεθείτε καθισμένοι πάνω σ’ένα σωρό από ερείπια, ακόμη και αν θριαμβεύσετε”, τόλμησε να πει ο Βαν Πάασεν για να διακόψει το ρεμβασμό του.
“Πάντα ζούσαμε σε τρώγλες και σε τρύπες στους τοίχους”, είπε ήσυχα. “Θα ξέρουμε πως να βολευτούμε για λίγο καιρό. Γιατι δεν πρέπει να ξεχνάς ότι μπορούμε και να χτίσουμε, Εμείς είμαστε που χτίσαμε αυτά τα παλάτια και τις πόλεις, εδώ στην Ισπανία, και στην Αμερική και παντού. 
Εμείς, οι εργάτες. Μπορούμε να χτίσουμε αλλά για να τ’αντικαταστήσουμε. Και καλύτερα. Δεν φοβόμαστε καθόλου τα ερείπια. Πρόκειται να κληρονομήσουμε τη γη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι’αυτό. Η αστική τάξη μπορεί και να ερειπώσει τον ίδιο της τον κόσμο πριν εξαφανιστεί απ’το προσκήνιο της ιστορίας. 
Κουβαλάμε ένα καινούργιο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας”, είπε ψιθυρίζοντας βραχνά. Και πρόσθεσε: 
“Εκείνος ο κόσμος γεννιέται αυτή τη στιγμή”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Άμπελ Παζ “Ντουρρούτι, η Κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία 1896-1936″, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
"Ο καπιταλισμός δεν συζητιέται, καταστρέφεται"
Τη δεκαετία του ’20 ο κυβερνήτης και ο αρχηγός της αστυνομίας είχαν οργανώσει, με τη βοήθεια των αφεντικών, ομάδες πιστολάδων που τρομοκρατούσαν τους απεργούς εργάτες και τα μέλη των συνδικάτων.
Η δημιουργία ένοπλων ομάδων αυτοάμυνας,  καθώς η FAI ιδρύθηκε πολύ αργότερα, ήταν η απάντηση στην τρομοκρατία των καπιταλιστών. Η ομάδα los solidarios δημιουργήθηκε από μέλη συνδικάτων που γνωριζόταν μεταξύ τους από τη δουλειά ή τη γειτονιά.
Μέλη της ομάδας  los solidarios (1923-1926)

  • Φρανσίσκο Ασκάσο από την Αραγονία, σερβιτόρος, γεννημένος το 1901.
  • Ραμόνα Μπέρνι, υφάντρια.
  • Εουσέμπιο Μπράου, χύτης, σκοτώθηκε το 1923 από τους αστυνομικούς.
  • Μανουέλ Κάμπος από την Καστίλη, χτίστης.
  • Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, μηχανικός και εφαρμοστής από την Λεόν, γεννημένος το 1896.
  • Αουρέλιο Φερνάντεθ από την Αστούρια, μηχανικός, γεννημένος το 1897.
  • Χουάν Γκαρθία Ολιβέρ από την Καταλονία, σερβιτόρος, γεννημένος το 1901.
  • Μιγκέλ Γκαρθία Βιβάνκος από τη Μούρκια, λιμενεργάτης, ζωγράφος, σοφέρ, γεννημένος το 1895.
  • Γκρεγκόριο Χοβέρ, ξυλουργός.
  • Χούλια Λόπεθ Μαινάρ, μαγείρισσα.
  • Αλφόνσο Μιγκέλ, τεχνίτης ξυλουργός.
  • Πεπίτα Νοτ, μαγείρισσα.
  • Αντόνιο Ορτίθ, επιπλοποιός.
  • Ρικάρντο Σανθ από τη Βαλένθια, υφαντουργός, γεννημένος το 1898.
  • Γκρεγκόριο Σορμπιέλα η Σουμπερβιέλα από τη Ναβάρα, μηχανικός.
  • Μαρία Λουίζα Τεχεδόρ, μοδίστρα.
  • Μανουέλ τόρες Εσκαρτίν από την Αραγονία, φούρναρης, γεννημένος το 1901.
  • Αντόνιο “Ελ Τότο”, μεροκαματιάρης.
  • H ταινία libertarias γυρίστηκε το 1996 και βασίζεται πάνω στην ιστορία των mujeres libres( ελεύθερες γυναίκες). Γυναικείων αναρχικών ομάδων που ανάδειξαν με τη στάση τους το πρόβλημα του σεξισμού και των προκαταλήψεων για τις γυναίκες στην ισπανική κοινωνική επανάσταση.

    To αφιέρωμα έγραψε ο Risinggalaxy και το ανήρτησε στο Παραλληλογράφο.

    Πρώτο μέρος εδώ. Δεύτερο μέρος εδώ.