Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

O αναρχισμός σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου.

Μετάφραση εισαγωγή-А ruthless critique
Είναι αναγκαίο να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τα Ουκρανικά γεγονότα, καθώς δοκιμάζουν διαρκώς τις πολιτικές και θεωρητικές μας δραστηριότητες μέχρι στιγμής. Ο συγγραφές του κειμένου, Φιλανδός αναρχικός, που έζησε πολλά χρόνια στη Ρωσία, και συμμετέχει στο δίκτυο της Аvtonomnoe Deistvye προσπαθεί με συντροφικό τόνο, και χωρίς να στριμώχνει την πραγματικότητα σε μια έτοιμη ανάλυση για τα γεγονότα, να αναδείξει τις αντιφάσεις της αριστεράς και των αναρχικών στο πλαίσιο των γεγονότων της Ουκρανίας. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς, πέρα από τις εξηγήσεις που δίνει, προσθέτει και πληροφορίες που δεν τις ξέραμε, για σημαντικά γεγονότα κτλ. Στο πλαίσιο αυτό πολύ ενδιαφέρον έχει η κριτική που κάνει στο αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η πολιτική της ομάδας «Αυτόνομης Ένωσης εργατών Χαρκόβου» μέσα στη θύελλα των γεγονότων. Παρόλα αυτά μερικά σημεία του, παραμένουν προβληματικά.
Μερικές φορές από μακριά βλέπεις καλύτερα. Δεν είμαι ειδικός στα ζητήματα της Ουκρανίας, αν σκεφτεί κανείς ότι την έχω επισκεφτεί 3 φορές μέσα σε 8 χρόνια. Έχω περίπου 20 φίλους όλους και όλους. Παρόλα αυτά γρήγορα κατάλαβα ότι η πιθανότητα εμφυλίου είναι μεγάλη, ότι είναι πιθανό σενάριο. Αλλά όλοι μου οι φίλοι στην Ουκρανία πάντα έλεγαν ότι κάτι  τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, και ότι παρά τις διαφορές μεταξύ ανατολής και δύσης κανένας δεν θέλει να σκοτώσει τον άλλο. Ήταν όλοι πεπεισμένοι ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να γίνει Γιουγκοσλαβία. Όλοι τους είχαν φίλους, συντρόφους και αγαπημένους και στα ανατολικά και στα δυτικά της χώρας, και στα ουκρανόφωνα και στα ρωσόφωνα κομμάτια της χώρας. Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, αυτό σημαίνει ότι είσαι πολύ κοντά, και δεν μπορεί να δεις τους κοινωνικούς μηχανισμούς που γεννάνε την εχθρότητα σε μεγάλη κλίμακα.
Ο πόλεμος δεν έχει να κάνει με την προσωπική έχθρα αλλά με διεθνή γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Και η Ουκρανία είναι πολύ μεγαλύτερου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος από την Γιουκοσλαβία. Αλλά αν θες να προκαλέσεις και να προβοκάρεις έναν πόλεμο τότε ακόμα και με μικρές εθνοτικές διαφορές και συγκρούσεις είναι σχετικά ευκολο. Μερικές δολοφονίες και απαγωγές και να: έχεις εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία. Και νομίζω ότι τόσο οι ρώσοι όσο και οι Ουκρανοί αναρχικοί δεν ήταν έτοιμοι για μια τέτοια τροπή των γεγονότων. Το ερώτημα του άν πρέπει ή όχι να στηρίξουμε το Μαϊντάν, συζητήθηκε μόνο στη βάση του αν υπάρχει κάποια καλύτερη εναλλακτική από τον Γιανούκοβιτς. Η άποψη ότι η Ρωσία θα ανταποκρινόταν σε μια πιθανή νίκη του Μαϊντάν με το υποκινήσει εμφύλιο πόλεμο δεν περνούσε από το μυαλό κανενός. Και αν η Ρωσία είναι ο κύριος υποκινητής της δράσης στα ανατολικά και παροχέας όπλων η δύση δεν είναι καλύτερη καθώς βλέπει το κίνημα στα ανατολικά μόνο ως «ρώσική μαριονέτα». Αδιαμφισβήτητα το κίνημα στα ανατολικά έχει τέτοιο χαρακτήρα, και ως τέτοιο εμφανίζεται, αλλά δεν θα μπορούσε να πραγματωθεί αν δεν υπήρχε αυτή η μαζική ανησυχία και πορείες ενάντια στην νέα κυβέρνηση του Κιέβου.
Μέχρι στιγμής η δυτική αριστερά φαίνεται να μην ξέρει και να μήν μπορεί να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Αυτό συμβαίνει γιατί ο όρος αριστερά, στην πρώην ΕΣΣΔ, δεν είναι πολύ χρήσιμος για την κατανόηση των πολιτικών θέσεων, μπορεί να σημαίνει το οτιδήποτε, από σοσιαλδημοκράτες και ανρχικούς μέχρι σταλινικούς που στηρίζουν τον Πούτιν. Προσωπικά προτιμώ να γαφω τη λέξη σε εισαγωγικά. Ταυτίζομαι κατα κύριο λόγο με τον «όρο» αναρχικός και όχι «αριστερός» καθώς εδώ και καιρό οι αναρχικοί είναι οι μόνοι που αντιπαρατέθηκαν στην Ρωσία, με την λογική του ρατσισού, του σεξισμού και της ομοφοφίας . Μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε στην Ρωσία αυτό το οποίο λέμε «New Left» με εξαίρεση μάλλον μερικούς τροτσκιστές.
Ένα σχίσμα μεταξύ της Αριστεράς στην Ουκρανία, είναι απόλυτα κατανοητό και προβλέψιμο ακόμα και αναγκαίο, σε τέτοια γεγονότα. Στο Χάρκοβο η ομάδα Μπορότμπα ήταν στις αντίθετες πλευρές απ’ ότι οι αναρχικοί. Στην πρώην ΕΣΣΔ το  99.9% πάντα θα υποστηρίζει, ακόμα και ένα είδος ιμπεριαλισμού στο όνομα της «ενότητας του Λαού. Είναι καιρός οι αναρχικοί στην περιοχή να αρνηθούν τον χαρακτηρισμό του «αριστερού». Αλλά και οι αναρχικοί μπορούν εύκολα να σαγηνευτούν από λέξεις κενές περιεχομένου όπως αυτοοργάνωση, άμεση δημοκρατία κτλ. Για παράδειγμα ο Μπόρις Καγκαρλίτσκι, ένας ρώσος διανοούμενος έχει γίνει αρκετά γνωστός στην δύση και στην αριστερά χρησιμοποιώντας αυτές τις μαγικές λέξεις.
Αμφιβάλλω αν ήταν πρόθεση του Κρεμλίνου να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο. Μάλλον ήθελε απλά να τρίξει τα δόντια στο Κίεβο για να τα βγάλει πέρα με το ζήτημα της Κριμαίας. Αλλά έτσι όπως έχει εξελιχθεί η σύγκρουση τώρα μάλλον θα αναγκαστεί να στέιλει στρατεύματα για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις των «σεπεραλιστών». Το Κίεβο από την άλλη έχει εξαγγείλει τόσες ανύπαρκτες σχεδόν «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις που πλέον όλοι κατανοούν ότι η επιχειρησιακή του ικανότητα είναι μάλλον ανύπαρκτη. Όπου πραγματικά λειτούργησαν ομάδες της κυβέρνησης στα ανατολικά τα αποτελέσματα ήταν μάλλον κωμικοτραγικά. Το Κίεβο κατανοεί ότι η πιθανότητα μιας πλήρους κλίμακας εμφυλίου πολέμου έχει αμφίβολο αποτέλεσμα. Από την άλλη όμως κατανοεί ότι ο πόλεμος αυτός είναι μεγάλη ευκαιρία. Έτσι θα συσπειρώσει τον κόσμο γύρω από την νέα κυβέρνηση και οι εξαγγελίες για κοινωνικά ζητήματα στο Μαϊντάν θα ξεχαστούν. Έτσι και οι δύο πλευρές κατανοουν τι οφέλη μπορεί να έχουν, ακόμα και να δεν σκόπευαν σε μια τέτοια τροπή των γεγονότων εξ αρχής.
Το χάσμα του αναρχικού κινήματος.
Στο ζήτημα του Μαϊντάν οι αναρχικοί χωρίζονταν σε 3 ομάδες. Η πρώτη ομάδα είναι αυτή που περιορίστηκε σε ανακοινώσεις στο ίντερνετ εναντίον και των δύο πλευρών της σύγκρουσης. Αυτές οι ομάδες τις οποίες δεν θα τις κατονομάσω εδώ, θέλησαν να μείνουν εκτός των διαδικασιών και να τις κοιτούν, προσπαθώντας να εξάγουν κάποιο συμπέρασμα. Αυτή η τακτική οδήγησε αυτές τις ομάδες στο να μην κάνουν κάτι, αλλά απλά να παρατηρούν και να αποφύγουν να λερωθούν στην «βρωμιά» της κοινωνικής διαδικασίας(παλαιότερα τους ονόμαζα επαναστάτες Φιλισταίους) . Και καθώς σε όλες εδώ τις μεγάλες διαδικασίες συνυπάρχουν διάφοροι φιλελεύθεροι, σταλινικοί, εθνικιστές και άλλα απαίσια άτομα,η κατάληξη είναι αυτές οι ομάδες να μην συμμετέχουν πουθενά.
Η δεύτερη ομάδα ήταν αυτοί που την έβρισκαν με  τις συγκρούσεις στο Κίεβο και προσανατολίστηκαν κυρίως σε μια αντιμπατσική δραστηριότητα, χωρίς να σκέφτονται με ποιόν βρίσκονται δίπλα δίπλα και ποιανού το συμφέρον εξυπηρετούσαν εκείνη τη στιγμή. Μερικοί μάλιστα «αντιφασίστες στο όνομα» στο όνομα της «λαϊκής ενότητας» απείλησαν με βία όσους αναρχικούς τόλμησαν να εκφράσουν διαφωνίες για το πως λειτουργούσε το Μαϊντάν. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλά χουλίγκανοι που τους αρέσει να τις παίζουν με την αστυνομία. Αλλά άλλοι από αυτούς, φαντασιόπληκτοι, προσπάθησαν να δώσουν στο Μαϊντάν μια νοητή ελευθεριακή αύρα παρομοιάζοντας τα «βέτσε» της πλατείας με εργατικά συμβούλια του 20ου αιώνα και θεωρώντας ότι ξαναγίνονται πραγματικότητα μαζί με περιθωρικαά αιτήματα που εμφανίστηκαν στην πλατεία.
Αλλά όλοι αυτοί δημιούργησαν την εντύπωση ότι το Μαϊντάν ήταν μαι αμεσοδημοκρατική διαδικασία της κοινής γνώμης, άποψη πολύ επιζήμια. Ναι σε μερικές περιπτώσεις οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πολιτικές τους κάτω από την πίεση του κόσμου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχαμε άμεση δημοκρατία. Η αμεσοδημοκρατία θα προϋπέθετε τον έλεγχο της κοινής γνώμης σε όλη τη διαδικασία της λήψης και της πραγματοποίησης αποφάσεων . Και καθώς χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορούν να μιλάνε για όλα μαζί τα θέματα θα έπρεπε να υπάρχει ένας χωρισμός σε μικρές ομάδες και μετα να προσπαθήσουν όλοι να συζητήσουν μαζί. Όμως στο Μαϊντάν οι αποφάσεις παίρνονταν πίσω από την πλάτη των απλών διαδηλωτών, οι οποίοι απλώς μερικές φορές εκτελούσαν τις αποφάσεις ή συμμετείχαν σε διάφορες διαδικασίες διαμαρτυρίας χωρίς να συμμετέχουν ουσιαστικά σε τίποτα . Οι Λαϊκίστικη ρητορική «να πληρώσουν οι ολιγάρχες»  είναι η λίγο πολύ γνωστή λαϊκίστικη εθνικιστική ρητορική που υπάρχει πάντα πριν έρθει κάποιος κοντά στην εξουσία.
Αλλά το πρόβλημα του Μαϊντάν δεν ήταν αυτό, δεν ήταν η απουσία άμεσης δημοκρατίας ή μαζικών κοινωνικών αιτημάτων. Το πρόβλημα ήταν ότι όσες φορές και αν ειπώθηκε ότι δεν θέλει ο κόσμος μιά νέα Τιμοσένκο, ένα νέο 2004 και μια ένα πορτοκαλί επανάσταση, αποφάσισαν ότι ο Κλίτσκο και ο Ποροσένκο(πολιτικός και επιχειρηματίας φαβορί για τις εκλογές στις 25 Μαϊ, ανεξάρτητος) είναι πιο κοντινά  πρόσωπα στο λαό από ότι η «συνέχεια της Οικογένιας» ή ο Δεξιός τομέας. Ήθελαν να επανέλθουν όλα σε μια κανονικότητα χωρίς τις θυσιες που απαιτούνται για να φέρεις μια διαδικασία μέχρι το τέλος της σε πέρας. Η αστική Δημοκρατία είναι σαν λερναία ύδρα, άμα τις κόψεις ένα κεφάλι, βγαίνουν δύο. Αλλά άμά είσαι επαναστάτης Φιλισταίος συνήθως δεν κόβεις ούτε το πρώτο.
Επίσης οι προβλέψεις πολλών συνετών συντρόφων για τους φασίστες ήταν λάθος. Στην πραγματικότητα στο κράτος μέσα έχουν πολύ λίγη δύναμη, καθώς ο ιστορικός του ρόλος πλέον είναι να προωθούν την αντζέντα του ΔΝΤ και τις ΕΕ. να κόψουν συντάξεις και μισθούς, να ανεβάσουν τις τιμές του Αερίου, κτλ. Παρά τις διακηρύξεις και τις παραδόσεις, τελικά ήταν η δύναμη κρούσης του νεοφιλελευθερισμού, και φάνηκαν αδύνατοι να προωθήσουν την δική τους ατζέντα.  Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το Σβομόντα να αποδομήσει στα μάτια του κόσμου τον εαυτό του, και αυτό είναι καλό. Αυτό σημαίνει ότι οι αναρχικοί αν είχαν συμμετάσχει πιό ενεργητικά θα μπορούσαν να ειναι στη θέση των φασιστών, δηλαδή να βοηθούσαν τελικά στο μια άλλη γκρούπα επιχειρηματιών να λάβει την εξουσία. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων πολλοί αναρχικοί κοιτούσαν με ανησυχία αλλά και ζήλια την δημοτικότητα του Δεξιού τομέα, αλλά τελικά φάνηκε ότι δεν χρειάζεται να ζηλέψουμε κανέναν.
Μετά τους πυροβολισμούς η θέση των «ουδέτερων παρατηρητών» κυριολεκτικά στιγμάτισε αρνητικά το σύνολο των αναρχικών του Κιέβου. Αν όλοι αυτοί οι εργάτες(ή μάλλον καλύτερα ο Λαός, δηλαδή οι εργάτες μαζί με τα μεσαία και κάποιους από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα) αποτύγχαναν να ανατρέψουν το καθεστώς αυτό θα τους έριχνε σε έναν κοινωνικό λήθαργο όπως στη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Μετά τους μαζικούς πυροβολισμούς δημιουργήθηκε στον κόσμος το συναίσθημα ότι έπρεπε να απαλαγούν από τον Γιανούκοβιτς με κάθε μέσο, χωρίς πραγματικά να τους νοιάζει τι θα ακολουθήσει μετά. Αυτή η κατάσταση τράβηξε και τους [1]αναρχικούς, οι οποίοι αν και δεν ήταν κάποια σημαντική δύναμη, για αυτούς δεν αποτελούσε πλεον επιλογή να μείνουν στο περιθώριο.
Αυτό μας φέρνει στην τρίτη ομάδα η οποία πήρε μια ενδιάμεση θέση μεταξύ ανεγκέφαλου πρακτικισμού και ιντερνετικής κριτικής. Αυτή η θέση ρεαλιστικά κατάλαβε την απουσία θετικού περιεχομένου του Μαϊντάν, αλλά κατανοούσε επίσης ότι αν δεν γινόταν κάτι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Αυτή η θέση κατα τη γνώμη μου ήταν η πιο ρεαλιστική και είχε να κάνει με άτομα που συνειδητοποιούσαν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κίνημα και στη κοινωνία.
Τα όρια του κινήματος και της συμμετοχής των αναρχικών.
Τα σημαντικότερα κατορθώματα αυτών των αναρχικών ήταν μάλλον η κατάληψη του υπουργείου εκπαίδευσης στις 25 Φεβρουαρίου(παρά το κωμικοτραγικό τέλος της) και της υπηρεσίας μετανάστευσης της Ουκρανίας από την τοπική συνέλευση No border . Γενικά επίσης προσπάθησαν να επηρεάσουν την ατζέντα του Μαϊντάν σαν κοινωνική διαδικασία. Η επιτυχία τους ήταν μικρή,και μάλλον τη μεγαλύτερη επιτυχία την σημείωσαν στο Χάρκοβο που αν και το κίνημα του Μαϊντάν ήταν αδύναμο, δεν υπέφερε τόσο από την εθνικιστική μόλυνση.
Αλλά σε μια τέτοια διαδικασία υπάρχουν και προβλήματα: Πρώτον ότι μπορεί να βοηθήσεις άθελα, στο να έρθει στην εξουσία κάποιος εξίσου χάλια με τον προηγούμενο, και έτσι να γίνεις ζωντανή απόδειξη της αναποτελεσματικότητας των δυναμικών πορειών. Δεύτερον και σημαντικότερο, ότι μπορεί να μπλεχτείς σε μια αντιπαράθεση που δεν είναι δική σου και δεν ήθελες να πλεχτείς. Όταν στο Χάρκοβο το αντιΜαϊντάν την έπεσε στο Μαϊντάν στην πλατεία, δεν κυνηγούσε τους αναρχικούς, αλλά κυνηγούσε Μπαντερικούς, υποστηρικτές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Όμως όταν οι αναρχικοί πήγαν στην πλατεία και περικυκλώθηκαν, ήταν αδύνατο να ξεφύγουν από μια τέτοια κατάσταση χωρίς να παίξουν ξύλο στην ίδια μεριά με τους Μπαντερικούς ή τους νεοφιλελεύθερους. Δεν θέλω να καταδικάσω τις προσπάθειες των συντρόφων από το Χάρκοβο, όπου ήταν οι πιό σοβαρές στην Ουκρανία να παρέμβουν στην διαδικασία, αλλά δεν ήταν μάλλον η σύγκρουση που ονειρεύονταν. [2]
Παρόλα αυτά υπάρχει ένα σημείο για τους αναρχικούς που η αποστασιοποίηση είναι αναγκαστική. Και αυτό το σημείο είναι το σημείο του εμφυλίου πολέμου. Είναι ακόμα νωρίς να έχουμε μια πλήρη εκτίμηση της όποιας συμμετοχής των αναρχικών στο Μαϊντάν, αλλά όταν γίνεται εμφύλιος, το Μαϊντάν σαν διαδικασία παύει να παίζει ρόλο. Το πλήθος πλέον μεταμορφώνεται σε στρατό και οι μολότοφ σιγά σιγά αντικαθίστανται από αυτόματα όπλα.
Το Μπορότμπα και μερικοί υποστηρικτές του «Αριστερού μετώπου» στηρίζουν το ΑντιΜαϊντάν και ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να κάνουν τα ίδια με τους αναρχικούς δηλαδή να επηρεάσουν κοινωνικά το κίνημα με πιο κοινωνικά αιτήματα. Αλλά στο αντιΜαϊντάν δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη δομών από τα κάτω,ενώ πολύ γρήγορα στρατιωτικοποιήθηκε καθώς αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από συνταξιούχους μπάτσους και πρώην αξιωματικούς. Δεν υπάρχει επίσης κάποιο σαφές κοινωνικό διακύβευμα στις διαδηλώσεις τους απλά είναι μαζικές στρατιωτικές δυνάμεις με όπλα που τα παρέχει η Ρωσία. Και αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς ακόμα και στο Λουγκάνσκ οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων δεν συγκεντρώνουν πανω από το 25% της κοινής γνώμης, ενώ οι καταλήψεις κτηρίων διοίκησης δεν είναι περισσότερο δημοφιλείς. Αυτό δείχνει ότι η κοινή γνώμη,ή κάποια διαδικασία από τα κάτω δεν  υπάρχει.
Αν το Μαϊντάν ήταν μια φιλελεύθερη και εθνικιστική διαμαρτυρία, της μεσαίας τάξης και ενός κομματιού της αστικής, τότε το ΑντιΜαϊντάν είναι η κόντρα-επανάσταση του Μαϊντάν στην ίδια πιό καθαρή της μορφή. Μάλλον υπάρχουν στοιχεία στο ΑντιΜαϊντάν που θα ήθελαν να κάνουν κάτι από τα κάτω,αλλά η ενεργή συμμετοχή όπως κάνει το Μπορότμπα, το Αριστερό Μέτωπο και ο Μπόρις Καγκαρλιτσκι σημαίνει ότι παίρνεις θέση [3]μαζί με έναν καθαρό σοβινισμό και στηρίζεις μια σοβιετικού τύπου ιμπεριαλιστική οπτική. Στο Μαϊντάν είχε νόημα να είσαι στη μάχη μόνο,όσο η μάχη ήταν εναντίον των berkrut ή των πληρωμένων δολοφόνων. Το να παλέψεις εναντίων των αποπροσανατολισμένων συμμετεχόντων του ΑντιΜαϊντάν δεν έχει όμως νόημα.
Και οι δύο πλευρές πλέον είναι μεγάλος κίνδυνος για τους αναρχικούς. Από τη μία στην δύση, οι αυτόνομοι εθνικιστές και αναρχοπατριώτες, από την άλλη διανοούμενοι σαν τον Μπόρις Καγκαρλίτσκο ο οποίος χρησιμοποιεί διάφορα συνθήματα και χαρακτηρισμούς για τα κινήματα όπως «δομές από τα κάτω» «αυτοοργάνωση» «άμεση δημοκρατία» κτλ κτλ,χωρίς να υπάρχουν τέτοια χαρακτηριστικά ή αν υπάρχουν είναι μόνο σε παραμορφομένη εκδοχή. Η αυτοοργάνωση σε αντιδραστικά κινήματα δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, και η αυτοοργάνωση από μόνη της δεν είναι κάτι καλό. Το να αυτοοργανώνονται δύο εκδοχές του εθνικισμού με σκοπό να αλληλοσκοτωθούν δεν είναι λόγος να πανηγυρίζει κανένας. Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα έγινε εμφανές ότι οι αναρχικοί πρέπει να δείξουν ότι αυτοοργάνωση από αυτοοργάνωση διαφέρει.
Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση μόνο το 12% του πληθυσμού υποστηρίζει την ένοπλη πάλη στην ανατολή. [4]Το Κίεβο το στηρίζουν περίπου το 30% και το 58% είναι εναντίον και των δύο πλευρών. Οι αναρχικοί έχουν καθήκον να δουλέψουν με αυτό το 58%, και αν με κάποιο θαυματουργό τρόπο η επιρροή τους ανέβει, θα πρεπει να οργανώσουν μαζικά κινήματα πολιτικής διαμαρτυρίας. Τέτοια κινήματα πολιτικής ανυπακοής, ακόμα και άοπλα πολλές φορές στο παρελθόν γλύτωσαν μαζικές εχθροπραξίες στα ανατολικά. Αν όμως γίνει αυτό θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος που να στείλει το μήνυμα και στις δύο πλευρές, και στην Ανατολή και στους σεπεραλιστές και στη Δύση και στα στρατεύματα της.
Τα γεγονότα στην Οδησσό είναι μια τραγωδία και είναι πολύ πιθανό ότι μέσα σε όσους πέθαναν ήταν και άνθρωποι που δεν είχαν σχέση καν με τα βίαια γεγονότα..Όσοι πετούσαν Μολότοφ προς το κτήριο θα έπρεπε να ξέρουν τις συνέπειες. Ακόμα και αν η φωτία δεν είναι απόλυτα δικία τους ευθήνη, αυτό δεν είναι γιατί δεν ήθελαν ή δεν προσπάθησαν να το κάψουν.
Σε περίπτωση που ξεκινήσει εμφύλιος, αυτοί οι θάνατοι είναι μόνο η αρχή. Χωρίς καμία αμφιβολία και στις δύο πλευρές πολλοί απλά θέλουν μια καλύτερη ζωή για αυτούς και όσους αγαπούν, και μάλλον μισούν το κράτος και τους ολιγάρχες σε εξίσου μεγάλο βαθμό. Όσο πιο πολύ αθώοι άνθρωποι πεθαίνουν τόσο, τόσο πιό μεγάλη θα είναι η πίεση να πάρουμε μέρος σε κάποια από τις πλευρές του πολέμου, και εμείς πρέπει να παλέψουμε ένάντια σε αυτή τη πίεση
Ενώ μερικές φορές μπορεί να αξίζει να καταπιείς δακρυγόνα και να νιώσεις την αστυνομά να σε κινυγά για μια αστική επανάσταση, δεν έχει νόημα να πεθάνεις σε έναν εμφύλιο μεταξύ εξίσου εθνικιστικών και αστικών ιδεών. Δεν θα είναι ένα ακόμα Μαϊντάν αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Ούτε αναρχικός ούτε κάποιος άλλος θα πρέπει να χύσει άιμα, για μια τέτοια ανοησία.
Antti Rautiainen
[1] Εδώ αναφέρεται σε αναρχικούς αλλά και σε πρωτοβουλίες αριστερών που ενώ έβλεπαν ότι δεν μπορούν να εμπλακούν στις οδομαχίες-λόγω της ηγεμονίας ή του ελέγχου που ασκούσε εκεί ο δεξιός τομέας, ενεπλάκησαν στο Μαϊντάν με workshops υπαίθριες βιβλιοθήκες, ομιλίες, ιατρίο κτλ, προσπαθώντας να επηρεάσουν κάπως το πλήθος. Τελικά και παρά το γεγονός ότι δέχτηκαν την επίθεση των ακροδεξιών, δεν αποχώρησαν από την πλατεία, αλλά και λόγω αυτού δεν ενεπλάκησαν περαιτέρω. Η προσπάθεια να επηρεάσουν κάπως έτσι τον κόσμο της πλατείας, προσέκρουσε πάνω στην ίδια αντίφαση που έχουν όλες οι πλατείες και που προσέκρουσαν και οι ακροδεξιοί: δηλαδή τις αφηρημένες κοινωνικές σχέσεις της πλατειάς, το ότι εκεί οι άνθρωποι συναντήθηκαν σε ένα πλαίσιο εκτός των ιδιαίτερων κοινωνικών τους σχέσεων και χωρίς μάλιστα να τις υπερβαίνουν πέρα από το επίπεδο της αφαίρεσης τους. Όλες οι πλατείες δείχνουν το ίδιο: την πλήρη αδυναμία των πολιτικών ομάδων να παρέμβουν σε αυτές.
[2] Εδώ ο συγγραφέας παραθέτει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια η οποία όμως είναι κομβική για τα γεγονότα. Έιναι σχετικά γνωστό ότι στο Χάρκοβο το Μαϊντάν  δεν είχε τον χαρακτήρα του Κιέβου, υπό την έννοια ότι σε επίπεδο δρόμου οι φασίστες του Σβομπόντα και του Δεξιού Τομέα ήταν απόντες. Τους πρώτους μήνες, το Μαϊντάν είχε χαρακτήρα καθαρά φιλελεύθερο με αιτήματα για περισσότερη δημοκρατία κτλ. Αυτό οδήγησε τους τοπικούς αναρχικούς σε μια παρακινδυνευμένη απόφαση: Να συμμετάσχουν στο Μαϊντάν βλέποντας το ως «δομή από τα κάτω». Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο είχε αρκετή επιτυχία και οδήγησε και σε σύγκρουση τους εκεί αναρχικούς και το Μαϊντάν με τους τοπικούς φασίστες όταν αποφάσισαν να μετάσχουν στην διαδικασία καθώς το θερμόμετρο στο Κίεβο ανέβαινε.  Όμως όπως πολλοί έχουν σωστά αναγνώσει, το Μαϊντάν δεν ήταν κάτι ομοιογενές και κυρίως ήταν ένα κίνημα πολιτών/αστικών ρόλων που απαιτούσε μια άλλη εξουσία, μια άλλη δημοκρατία, ένα άλλο κεφάλαιο. Έτσι όταν λόγω των γεγονότων του ίδιου του Μαϊντάν και της ανόδου της νέας εξουσίας, η όξυνση της αντίφασης του Ουκρανικού κράτους σε σχέση με την αστική του κοινωνία έφτασε από τον Μάρτιο και μετά, να πάρει τη μορφή κλιμακούμενης εμφύλιας σύρραξης, το Μαϊντάν ως αυτό που ήταν έχασε εντελώς το περιεχόμενο του και τη σχέση του με τη δυναμική των γεγονότων. Έτσι βολεύτηκε-στο Χάρκοβο όπου και συνέχισε να υπάρχει, στο Κίεβο είχε λήξει- στο άκομψο «αντιπολεμικό πρόταγμα» το οποίο αν και δεν είχε κοινές προθέσεις και ποιότητες,τελικά οι προθέσεις δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο. Στο πλαίσιο που τα γεγονότα εξελίσσονταν ως παραμονή ή όχι στο κράτος της Ουκρανίας, ένταξη στην μία ή την άλλη περιφέρεια συσσώρευσης, και στο πλαίσιο που οι δύο πλευρές ήταν διατεθειμένες να χρησιμοποιήσουν για κάτι τέτοιο και μαζική βία, πολεμικές και «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις και ότι άλλο χρειαστεί, το να κάνεις πορεία «για την ενότητα της Ουκρανίας»  ενάντια στον «σεπερατισμό» όπως έκαναν οι Οπαδοί στο Χάρκοβο, ή αντιπολεμικές συγκεντρώσεις ενάντια στην εισβολή ξένων στρατευμάτων όπως έκανα οι αναρχικοί, στην πραγματικότητα-πρακτικά- δεν έχει διαφορά. Αυτό δεν κάνει, όπως δηλώνει και ο συγγραφέας, τους αναρχικούς της περιοχής «φιλοουκρανούς» ή «φιλοευρωπαίους» αλλά δείχνει την παταγώδη αποτυχία των πολιτικών επιλογών τους, και την γενική αποτυχία που μπορεί να έχει η πολιτική επιλογή του να δράσει κάποιος ως «πρωτοπορία» σε μια διαδικασία αντιφατική που τα γεγονότα πλέον αναπτύσσουν μια δυναμική πολύ μεγαλύτερη από τις δυνατότητες ολιγάριθμων. Αυτό θέτει υπό επανεξέταση την όλη ανάλυση περί του πώς μπαίνουμε και με τι όρους στα διάφορα κινήματα. Θέτει επίσης την αναγκαιότητα να επανεξετάσουμε και το αντιΜαίντάν ως αντιφατική ενότητα υπό το φως των ιδιαίτερων συνθηκών της Ουκρανίας. Τελικά φάνηκε ότι οι προσπάθειες των τοπικών αναρχικών να μπολιάσουν με «κοινωνικά αιτήματα» το τοπικό Μαϊντάν και να έρθουν και σε επαφή με το άντιΜαϊντάν-στο βαθμό που τους το επέτρεπε η ανομοιογένεια του τελευταίου- ήταν ανεπιτυχείς γιατί οι ιδιαίτερες κοινωνικές σχέσεις που συγκρούονταν εκεί, στο πλαίσιο μάλιστα των δύο περιφερειών συσσώρευσης ήταν παντελώς ασύμβατες και αλληλοαποκλειώμενες, δεν άφηνα περιθώρια γεφύρωσης. Η υποσημείωση αυτή, ειδικά για την ελληνική μετάφραση έγινε από εμάς υπό την άδεια, αλλά και τις εξηγήσεις που έδωσε ο ίδιος ο συγγραφέας.
[3] Εδώ ο συγγραφέας μάλλον εννοεί κείμενα όπως αυτό, όπου ανοιχτά σχεδόν ο Καγκαρλίτσκι παίρνει τη θέση της Μόσχας με διάφορα μαρξιστικά προσχήματα.
[4] Η δημοσκόπηση αυτή έγινε από το ινστιτούτο στατιστικής του Κιέβου, και είναι αμφίβολο το κατά πόσο μπορεί κάποιος να πάρει τα δεδομένα της ως πλήρως αντιπροσωπευτικά. Πέραν αυτού νομίζομε ότι εκεί ο συγγραφέας πέφτει πάλι στην παγίδα που απεύχεται και κριτικάρει ο ίδιος: την διατύπωση ενός «αναρχικού, στρατηγικού σχεδίου.
Επίσης σε αγγλική μετάφραση αν και λίγο διαφοροποιημένο μπορεί να βρεθεί στο libcom
Αναδημοσίευση από : ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου