Ξημερώνει.

Η μέρα ξεκινάει.

Όπως κάθε άλλη.

Ανοίγω τα μάτια.

Κοιτάω το ταβάνι.

Πάντα το ίδιο ταβάνι.

Κενό μνήμης.

Σηκώνομαι.

Πηγαίνω προς το μπάνιο.

Καθρέφτης.

Μάτια κόκκινα.

Πρησμένα.

Λίγες μελανιές.

Στους ώμους.

Λίγες γρατζουνιές.

Επιπόλαιες.

Στα χέρια.

Δε θυμάμαι.

Τον λόγο.

Πλύνομαι.

Φτιάχνω καφέ.

Κλείνω το φως.

Έξω.

Με τις βαριές κουρτίνες.

Του δωματίου.

Ανοίγω.

Τον υπολογιστή.

Ανάβω.

Τσιγάρο.

Πρώτη τζούρα.

Πρώτη εικόνα.

Ένας μεσήλικας.

Σε κάποια πλατεία.

Μιλάει για τον Ο’ Τουλ.

Για την ερμηνεία του.

Στον Becket.

Άστεγος.

Τσακισμένος.

Από τη μοναξιά.

Έπειτα.

Μια όμορφη παρέα.

Διασκεδάζουν.

Με τη καρδιά τους.

Με ούζα.

Με ρεμπέτικα.

Το τηλέφωνο.

Η σιωπή που κουβαλάει το ξημέρωμα.

Η δολοφονία.

Η απεργία.

Η ρουτίνα.

Η δυστυχία.

Τα καδρόνια.

Στις τζαμαρίες.

Κυνηγητό.

Στο σκοτάδι.

Κυνηγητό.

Μαύρο.

Σκοτάδι.

Αποκοιμιέμαι.

Ξανά όρθια.

Ρημαγμένη.

Όρθια.

Νεκρός.

Ρουτίνα.

Λεωφορείο.

Για τη σχολή.

Ελεγκτής.

Ταυτότητα ζητάει.

Τη δίνω.

Άλλωστε δεν είναι δική μου.

Μάτια κλειστά.

Σιωπή.

Αμηχανία.

Κατεβαίνω.

Περπατάω.

Σιωπή.

Κενό.

Απάθεια.

Κενό.

Θλίψη.

Κενό.

Μοναξιά.

Κενό.

Φόβος.

Κενό.

Ξένοι.

Για πάντα.

                                                                              Εδώ.

Από την Μ.Κ.