Επιστολή ενός παρ'ολίγον αυτόχειρα.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη.

Δεν έχω οικογένεια, δεν έχω παιδιά, δεν έχω σύντροφο, δεν είμαι επιχειρηματίας ή επαγγελματίας με χρέη, έχω σπίτι, έχω δουλειά. Δεν είμαι άνθρωπος νοικοκύρης, δεν κοιτάω μόνο τη δουλειά ή τη βολή μου, δεν είχα ποτέ «πρόσωπο» στη κοινωνία, ίσα ίσα η κοινωνία με κοίταγε περίεργα και εχθρικά.

Η κρίση με τσάκισε γιατί ενηλικιώθηκα ως άνθρωπος μέσα σε αυτήν. Είδα να σπάνε οι κοινωνικές δομές και ανθρώπους να φτάνουν στην εξαθλίωση. Είδα άνθρωπο, κυριολεκτικά είδα, άνθρωπο να αυτοκτονεί στις ράγες του τραίνου και μετά να μαθαίνω ότι ήταν πατέρας με 2 παιδιά και με μεγάλο χρέος μεγάλο από στεγαστικό δάνειο. Και η κρίση δεν είναι κατά βάση οικονομική. Η κρίση είναι κατά βάση ανθρωπολογική. Φτιάξαμε ένα τύπο ανθρώπου που τον νοιάζει περισσότερο η κατανάλωση, για να γεμίσει το Είναι του, και που για αυτόν όλο περιστρέφονται γύρω από το Εγώ του.

Δεν μπορώ να προσφέρω έστω κάτι μικρό σε έναν άστεγο που να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Και δεν εννοώ να φερθώ σαν ελεήμων χαλβάς με φιλάνθρωπες κινήσεις. Εννοώ να του προσφέρω ουσιώδη αλληλεγγύη για να πατήσει στα πόδια του και μετά να σταθεί και εκείνος αλληλέγγυος σε άλλους ανθρώπους. Νοιώθω άχρηστος και ανίκανος.

Δεν μπορώ να νιώσω χαρά, πόσο μάλλον ευτυχία. Τι γιατί καλέ μου άνθρωπε; Γιατί εθνίκια σκοτώνουν παιδιά στη Γάζα, μπάτσοι και κράτη φονεύουν εν ψυχρώ μεσοπέλαγα πρόσφυγες που παλεύουν να φύγουν από τη φρίκη του πολέμου, τον οποίο προξένησαν οι αφεντάδες της κοινωνίας στην οποίο ζω. Και δεν μπορώ ούτε καν αυτά τα καθίκια να τσακίσω. Και τώρα που το σκέφτομαι, ώρες ώρες, ούτε τα μικρότερα καθίκια δεν μπορώ να τσακίσω. Τον ελεγκτή, τον μπάτσο, τον προϊστάμενο. Όλα αυτά τα ατομάκια που ασκούν εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της μικροαστικής νοοτροπίας.

Δεν μπορώ να νιώσω χαρά γιατί σε κάθε βήμα που κάνω έξω από το σπίτι μου βρίσκω έναν καλό λόγο να ζωστώ εκρηκτικά και να τα πυροδοτήσω «τυφλά» και να πάρω στο τάφο μαζί μου αθώους και «αθώους». Μικροαστούς που ποτέ δεν είχαν συναίσθηση των ευθυνών που επιφέρουν οι πράξεις τους.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η μικροαστίλα της μετανεοτερικής κοινωνίας έχει ενσωματωθεί ακόμα και από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως πολέμιοι της. Λέμε λόγια, κάνουμε πράξεις, προτρέπουμε ανθρώπους άλλους να κάνουν και να πουν τα ίδια με εμάς και όταν εμείς δεν τα κάνουμε ή δεν τα λέμε και μας ρωτούν γιατί αθετούμε αυτά που προτάσσουμε βρίσκουμε χιλιάδες δικαιολογίες(ακαδημαϊκές, συναισθηματικές, πολιτικές, κοινωνικές) για να αναιρέσουμε τα προτάγματά μας. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί σε άπειρες πτυχές της ζωής μας, ειδικά στη πολιτική διάσταση αυτής.

Και κάπου εκεί χάνω τον έλεγχο γιατί βλέπω ότι οι αιτίες που προκαλούν την κανονικοποίηση της μιζέρια σε κάνουν θες να βρεις διέξοδο για την εσωτερικευμένη φρίκη που κουβαλάς μέσα σου με βοηθώ τα ξύδια, τα «λυτρωτικά» ξεσπάσματα κατάθλιψης, τα αντικαταθλιπτικά χάπια ή μέσα από ψυχικές ντόπες(εφήμερες σχέσεις, εφήμερες φιλίες, εξύψωση του εγώ μέσα από την κοινωνική αποδοχή κτλ) που σε κάνουν για λίγο να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις διάλειμμα από τη φρίκη που βιώνεις.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη.

Σκέψου ότι τα νοιώθω αυτά χωρίς να έχω πρόβλημα επιβίωσης, σκέψου τους ανθρώπους που έχουν πρόβλημα επιβίωσης, σκέψου τους ανθρώπους που έχουν παιδιά και δεν μπορούν να τους προσφέρουν τροφή, στέγη και φάρμακα. Σκέψου όσους βρέθηκαν να μένουν σε αυτοκίνητα γιατί οι τράπεζες του πήραν το σπίτι. Σκέψου και εκείνα τα καθίκια που ετσιθελικά καταστρέφουν ζωές και τσιμπάνε bonus πολλών χιλιάδων ή εκατομμυρίων ευρώ. 

Και γιατί να μην τα τινάξω δηλαδή; Μπορεί κάποιος από τη πράξη αυτή να παροτρυνθεί να ξεκουνίσει και να ενεργοποιηθεί. Αλλά μπορεί και όχι γιατί κανονικοποιήθηκε ακόμη και η αυτοκτονία.«Σήμερα αυτοκτόνησαν 2 κοπέλες, χθες αυτοκτόνησε ένας 59χρονος». Απλά νούμερα λες και οι άνθρωποι δεν είχαν ζωές και προσωπικότητα, δεν είχαν όνειρα. Ναι καλέ μου άνθρωπε, συνηθίσαμε τον θάνατο σαν να ήταν στατιστικό δεδομένο.
Και όσοι σπάνε την κανονικότητα στοχοποιούνται, βρίσκονται στη στενή με στημένες δίκες, βρίσκονται φυγάδες γιατί έκαναν το λάθος να ζήσουν ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι στην μικροαστική σκατίλα που πνίγει με την μυρωδιά της κάθε πνεύμονα νοητικής και ψυχικής διαύγειας. Και λυπάμαι που δεν μπορώ να βρω ακόμα τη δύναμη να γίνω Μαζιώτης ή Ρωμανός για να καταφέρω έστω και για πολύ λίγο να βοηθήσω να γίνει κάποια αλλαγή.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη

Μάλλον φοβάμαι και να τα τινάξω. Δεν είναι εύκολο να βάλεις το revolver στο στόμα σου και να τραβήξεις την σκανδάλη ούτε είναι εύκολο να σταθείς στα 20 μέτρα και να πηδήξεις στο κενό. Ή ίσως να με πιάνει και ένα είδος προσωπικού εγωισμού που να με κάνει να λέω «όχι ρε καθίκια, τη ζωή μου δεν θα την τσακίσετε, κανενός τη ζωή δεν θα την τσακίσετε». Χίλιες φορές προτιμότερο μια ζωή χωμένος στα σκατά της εξουσιαστικής κοινωνίας να παλεύω να πάρω ανάσες και να βγω από αυτήν, τραβώντας προς τα πάνω όποιον άλλον άνθρωπο θέλει να ακολουθήσει.

Γιατί ένας άλλος κόσμος είναι ευφικτός ρε γαμώτο. Ένας κόσμος που άνθρωποι και κοινωνία θα έχουν στη βάση κάθε ενέργειας που πράττουν την ντομπροσύνη και την δικαιοσύνη. Ένας κόσμος που η φράση «δεν είσαι ο μοναδικός που νοιώθει μόνος, πως κάνεις έτσι;» θα επιφέρει μπινελίκια, γιατί ναι, η μοναξιά, η αποξένωση του ανθρώπου από τους γύρω ανθρώπους, είναι μεγάλο πρόβλημα, πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ξέρω ξέρω, ψυχολογικοποιώ καταστάσεις οι οποίες εδράζονται σε «αντικειμενικές υλικές συνθήκες». Μπορεί να κάνω και λάθος. Οι πράξεις μας και ο λόγος θα δείξει. Ο καιρός ας περιμένει.

Για αυτό σου λέω, φίλε και φίλη, έλα να με βρεις ή να έρθω να σε βρω εγώ. Να μιλήσουμε, να βριστούμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε. Έλα(και να έρθω σαφώς) να βρεθούμε σε δρόμους, πορείες, στέκια, στη δουλειά, από ατομικότητες με στόχους να γίνουμε πρόσωπα με όνειρα. Να ζήσουμε ελεύθερα, και όσο και εάν μας καταπιέζουν εμείς να τσαμπουκαλευόμαστε πιο πολύ και να δημιουργούμε καθημερινά ρήγματα ελευθερίας. Να κάνουμε τον θάνατο των συντρόφων μας  και των συντροφισσών μας γιορτή για αγώνας για την ελευθερία ή τον θάνατο όσων δεν άντεξαν την πίεση της εξουσίας λόγο για εκδίκηση.

Και εάν και εσένα καλέ μου φίλε και καλή μου φίλη σου πέρασε από το νου να δώσεις τέλος στη ζωή σου, σε προτρέπω να το σκεφτείς ξανά και αποφασίσεις να δώσεις τέλος σε ότι σε έκανε να μην θες να ζεις άλλο.

Για αυτό εμπρός σύντροφοι και συντρόφισσες, πίσω ρουφιάνοι!

[Θ]