845

Δεν θυμάμαι πόσο χείλη έχω φιλήσει,
ούτε πόσο φόρες έχω φάει προσαγωγή,
δεν θυμάμαι τον αριθμό της ταυτότητας,
δεν θυμάμαι το pin μου,
δεν θυμάμαι τον αριθμό του τηλεφώνου μου,
δεν θυμάμαι πως σε λένε,
δεν θυμάμαι τίποτα,
θυμάμαι μόνο αυτό που τελειώνει σε 845.

Επίσης Δομιανέ
που αν σου κόψουν το ρεύμα,
δεν σε πειράζει γιατί έχει το φεγγάρι,
ΨΟΦΑ!
Η γριά στο διπλανό σπίτι
έχασε τη ζωή της γιατί είχε το φεγγάρι
και δεν είχε ρεύμα για την συσκευή οξυγόνου.

Το ψεύτικο δίλημμα του δημοψηφίσματος.-«Να πεθάνει η οικονομία, να ζήσουμε εμείς».

Ξημερώματα Σαββάτου ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το ερώτημα «Ναι ή όχι» στη πρόταση των δανειστών, η οποία αγγίζει τα 12 δισ. ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση είχε προτείνει νωρίτερα μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ τα οποία απέρριψαν οι δανειστές. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ζητά από τον λαό να επιλέξει μεταξύ δύο απαράδεκτων προτάσεων. Για την ακρίβεια ρωτάει τον λαό εάν προτιμά να σφαχτεί με την λεπίδα των 8 εκατοστών που προτείνει η κυβέρνηση ή την λεπίδα των 12 εκατοστών που προτείνουν οι δανειστές.

Το δίλημμα όμως είναι πραγματικά αυτό; Εάν το περιεχόμενο αφορούσε την παραμονή του κράτους ή όχι στην ΕΕ, τότε ναι, θα υπήρχε ένα νόημα στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Διότι, επί της ουσίας οι οικονομικές πολιτικές που σπρώχνουν την ελληνική οικονομία στο γκρεμό είναι αποτέλεσμα των οικονομικών επιταγών της ΕΕ. Εννοείται βέβαια πως και από την ΕΕ να φύγει η Ελλάδα, εάν δεν αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο, πάλι η πλειοψηφία του λαού θα είναι σε τραγική οικονομική κατάσταση.

Αλλά μια αποχώρηση από την ΕΕ θα δημιουργούσε προϋποθέσεις για διαφορετική οικονομική πολιτική(βλ. Ισλανδία) ακόμη και εντός καπιταλιστικού συστήματος. Και εδώ πάμε στην ουσία του προβλήματος. Ακόμη και μια λύση τύπου Ισλανδίας θα σταματούσε τις αιτίες που γέννησαν την συστημική καπιταλιστική κρίση; Εννοείται πως όχι. Αλλά η κουβέντα αυτή επί της ουσίας αφορά επαναστάσεις και εξεγέρσεις και προφανώς δεν γίνει σε αυτό το άρθρο.

Από την άλλη οι μενουμεευρωπαίοι έχουν λυσσάξει. Φέρνουν την καταστροφή χωρίς να υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι πολύ απλός. Πασχίζουν με κάθε τρόπο να επανέλθουν στην διαχείριση της εξουσίας. Και αυτό φυσικά το κάνουν σε συνεργασία με τα ΜΜΕ. Μπογδάνοι, Προτοσάλτιδες και Ρογκάκοι ξερνούν καθημερινά τόνους τρομοκρατικών σεναρίων. Το μόνο που δεν έχουν πει ακόμα είναι ότι εάν ψηφιστεί το «όχι» χιλιάδες μούμιες θα κάνουν εισβολή μαζί με τον Τουταγχαμών.

Και ο λαός; Ο λαός για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια καλείται να πάρει μια απόφαση και έχει φρικάρει. Από πάντα λειτουργούσε με την λογική της ανάθεσης. Πάντα ψήφιζε άλλους να αποφασίζουν για τον ίδιο. Και τώρα επί της ουσίας άλλοι αποφασίζουν για τον ίδιο, αλλά έχει μια ευκαιρία να επιλέξει μεταξύ 2 προτεινόμενων αποφάσεων και έχει φρικάρει. Αν είστε σαδιστές αυτό είναι όμορφο θέαμα.

Και στο βάθος όλης αυτής της ιστορίας μια ευρωπαϊκή αστική τάξη που προσπαθεί να τσακίσει περιφερειακές ευρωπαϊκές οικονομίες για να σωθεί η ΕΚΤ,  η οποία κατέχει τοξικά παράγωγα χρηματοπιστοτικών προϊόντων πολλών δισ. ευρώ και σε περίπτωση που γίνει στραβή θα καταρρεύσει το σύνολο των οικονομιών της ευρωζώνης. Αλλά όπως λέει και ένα σύνθημα: «Να πεθάνει η οικονομία, να ζήσουμε εμείς».

Ο ασήμαντος κύριος Αντώνης

Παραδοσιακά οι λεγόμενοι “μεγάλοι ηγέτες” ήταν ερωτευμένοι με τον εαυτό τους. Μάλιστα, τον αγαπούσαν τόσο πολύ, που δεν τους έφταναν οι κόλακες που τους έβριζαν ή τους κορόιδευαν μόλις γύριζαν την πλάτη, αλλά έδιωχναν από κοντά τους οποιονδήποτε ήταν πιο έξυπνος από αυτούς κι έκανε το λάθος να τους το δείξει.

Ο Αντώνης Σαμαράς νομίζει ότι είναι μεγάλος ηγέτης. Πιο σωστά, ο Αντώνης Σαμαράς είναι βέβαιος πως είναι μεγάλος ηγέτης.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός της Ελλάδας απέτυχε ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης και επί χρόνια κοιτούσε το ταβάνι. Ενώ είχε υποσχεθεί πως δεν θα γύριζε ποτέ στο κόμμα που τον έκανε βουλευτή πριν κλείσει τα 30 ακόμη κι ως αρχηγός του, τελικά δεν τήρησε ποτέ την υπόσχεση του.

Όσα χρόνια ήταν στην αφάνεια είχε δίπλα του έναν Μουρούτη για να του λέει πόσο τέλειος είναι. Κι όντως ο Γιώργος ο Μουρούτης τον έκανε να φαίνεται τόσο τέλειος που όμοιος του Σαμαρά δεν υπήρχε πουθενά. Άλλωστε δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά πράγματα. Αρκούσε να στεκόταν δίπλα του.

Ο Αντώνης Σαμαράς έγινε από υπεύθυνος διορισμών στο Μουσείο της Ακρόπολης, πρωθυπουργός. Πριν από αυτό είχε γίνει κι αρχηγός της Νέας Δημορατίας.

Στην προσπάθειά του να φανεί πόσο τέλειος είναι, μάζεψε γύρω του ότι πιο σκάρτο κυκλοφορούσε στην πιάτσα. Οι άνθρωποι που θεωρήθηκαν “κοντινό περιβάλλον Σαμαρά” υπήρξαν εκπρόσωποι της κατώτατης ποιότητας ανθρώπων που μπορεί να συναντήσει κανείς σε μια πολιτική χαβούζα ονομάτων.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τον έναν και μοναδικό Μουρούτη, στον Φαήλο Κρανιδιώτη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, την Σοφία Βούλτεψη, τον Τάκη Μπαλτάκο και τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Στην πορεία υπήρξαν κι άλλοι, όπως ο Μιχάλης Ταμήλος, ο Βασίλης Παπγεωργόπουλος ή ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.

Οι άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούν μέσω του ελεγχόμενου Τύπου να παρουσιάσουν όλους αυτούς ως “λαϊκή δεξιά”. Στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για ανθρώπους οι οποίοι όταν φωτογραφίζονται δίπλα στον Σαμαρά τον κάνουν να φαίνεται σα μέγας φιλόσοφος που κάθε πρωί μαζεύει λίγη απ´την μαγκιά του μην την πατήσει και σκοντάψει.

Η μέθοδος αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη. Την είχαν ακολουθήσει κι άλλοι πριν τον Σαμαρά, με χαρακτηριστικό πράδειγμα τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος μετά το 1981 εξαφάνισε ένα καιρό στελέχη που τον έκαναν να φαίνεται πόσο άδειος ιδεών και τυχοδιώκτης είναι.

Οι εικόνες του πρόσφατου ανασχηματισμού της κυβέρνησης με ένα υπουργικό συμβούλιο γεμάτο ανθρώπους οι οποίοι αν αφήνονταν στην τύχη της φιλελεύθερης οικονομίας την οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύουν, θα ψόφαγαν της πείνας, έριξαν τους εγωισμούς τους κι αφοσιώθηκαν την αποστολή να διαγωνιστούν ο ένας τον άλλο στη βλακεία μόνο και μόνο για να γράψουν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες ότι όλες οι αδικίες του σύμπαντος θα γιατρευτούν “με εντολή Σαμαρά”.

Ο άνθρωπος κατάφερε να μετατρέψει σε ανέκδοτο τις όποιες -υποθετικές- παρεμβάσεις του, μόνο και μόνο για να δείξει ότι αυτός είναι το τελειότερο παράδειγμα πρωθυπουργού που περπάτησε πάνω στη γη.

Συναντά όποιον υπόσχεται ρεπορτάζ επενδύσεων στις ειδήσεις των 8, πηγαίνει τακτικές βόλτες στο λιμάνι της COSCO, σφίγγει το χέρι σε ντίλερ επιχειρηματικών συμφερόντων και δεν πατά ποτέ το πόδι του στη βουλή για να απαντήσει σε μερικές απλές ερωτήσεις.

Δεν συγκαλεί υπουργικά συμβούλια, δεν δίνει λογαριασμό σε όποιον θέλει να μάθει τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες και κάθε του παρέμβαση βγάζει βγαλμένη από σκληρή χρήση παραισθησιογόνων. Αν τον ακούσεις να μιλά για την εικόνα της Ελλάδας, νομίζεις πραγματικά ότι ο άνθρωπος περνά τόσες ώρες στην αφάνεια μόνο και μόνο επειδή ακολουθεί πρόγραμμα αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά.

Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε πραγματικά πάω πάσο. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στο λάθος, κι εμείς πρέπει να δείχνουμε επιείκεια σε όσους πέφτουν θύματα εξαρτήσεων.

Όταν όμως το ναρκωτικά του είναι να τοποθετεί σε καίρια πόστα ανθρώπους εξαιρετικά χαμηλής νοημοσύνης, ρατσιστές και τυχοδιώκτες, των οποίων μοναδική αποστολή είναι να κάνουν τον Αντώνη Σαμαρά να φαίνεται μεγάλος ηγέτης, τότε τα πράγματα ζορίζουν.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι μεγάλος ηγέτης. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι καν ηγέτης. Ηγέτη τον έκαναν οι Μουρούτηδες και οι Φαήλοι. Δυστυχώς (για εμάς) αυτό είναι κάτι χειρότερο από κατάντια. Ευτυχώς (γι’ αυτόν) είναι δεκάδες όσοι περιμένουν στην πόρτα της κολακείας. Αρκεί να ξέρουν να γλύφουν καλά.

Όμως αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χώρα γεμάτη γλύφτες. Σε κάποιους είναι γνωστοί ως φελλοί. Σε άλλους ως σκατά. Άλλωστε, μοναδική τους ικανότητα είναι να επιπλέουν. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, οι φελλοί και τα σκατά δεν βουλιάζουνε ποτέ.

Από http://polyfimoss.wordpress.com/

Budour Hassan: «Δε νομίζω ότι αναρχισμός και εθνική απελευθέρωση έρχονται σε αντίθεση»

Σχεδόν τρεις βδομάδες μετά την έναρξη άλλης μιας δολοφονικής επιχείρησης του ισραηλινού στρατού εναντίον της πολύπαθης Λωρίδας της Γάζας, συνομιλούμε με την Budour Hassan,Παλαιστίνια αναρχική, μπλόγκερ, ανεξάρτητη δημοσιογράφο και φοιτήτρια της Νομικής, η οποίαζει στην Ιερουσαλήμ.

Θα ήθελες να μου πεις κάτι περισσότερο για σένα; Πώς θα αυτοπροσδιοριζόσουν πολιτικά;

Δεν έχω σχέση με κάποιο κόμμα, πιθανότατα θα αυτοπροσδιοριζόμουν ως αναρχική, είμαι 25 χρονών, μπλόγκερ, ανεξάρτητη δημοσιογράφος και προπτυχιακή φοιτήτρια Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, όπου ζω. Δε μ’ αρέσει ο όρος «ακτιβίστρια», είναι κενός περιεχομένου. Οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε χρησιμοποιεί στις μέρες μας το twitter ή το facebook, πιθανότατα θα αποκαλούσε τον εαυτό του «ακτιβιστή». Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ενεργή είναι δυνατόν.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον αναρχισμό τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και στο πλαίσιο της παλαιστινιακής κοινωνίας και πραγματικότητας;

Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι αναρχικοί είναι ότι, όταν μιλούν για αντιεθνικισμό, και νομίζω πως είμαι αντιεθνικίστρια, πρέπει να το κάνουν στα πλαίσια της απο-αποικιοποίησης. Στην Παλαιστίνη, λοιπόν, το ζήτημα είναι λίγο πιο σύνθετο, γιατί βρισκόμαστε υπό καθεστώς αποικιοκρατίας, γι’ αυτό και σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάποια φιλοπαλαιστινιακά συνθήματα.  Δε νομίζω ότι αναρχισμός και εθνική απελευθέρωση έρχονται σε αντίθεση. Αν υπάρχει αντίθεση, αυτή βρίσκεται μόνο στα συνθήματα. Εφόσον, όμως, πιστεύουμε πως πρέπει να αγωνιζόμαστε σε διάφορα πεδία- για την εθνική απελευθέρωση, την φυλετική χειραφέτηση, την ταξική πάλη- δεν υπάρχει πρόβλημα. Άλλωστε, ο παλαιστινιακός αγώνας είχε σε πολλές φάσεις του οριζόντιο χαρακτήρα, κυρίως στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, αλλά και κατά την επανάσταση του 1936, όταν βρισκόμασταν υπό καθεστώς βρετανικής αποικιοκρατίας. Σίγουρα στην Παλαιστίνη δεν έχουμε αυθεντικό αναρχικό κίνημα, υπάρχουν, όμως, πολλοί που πιστεύουν στην αυτό-κυβέρνηση και τον οριζόντιο τρόπο οργάνωσης.

Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο πρόβλημα. Μίλησα με κάποιους αναρχικούς και μου είπαν ότι «δεν μπορούμε να σας υποστηρίξουμε γιατί ζητάτε κράτος, ενώ εμείς είμαστε εναντίον του κράτους». Αυτό θεωρώ πως είναι ρηχό. Το ζήτημα δεν είναι αν θα έχουμε ένα, δύο ή καθόλου κράτη- πιθανότατα η καλύτερη λύση θα ήταν μία λύση χωρίς κράτη- αλλά η ανικανότητά τους να αντιληφθούν την πραγματικότητα μιας χώρας που ακόμη βρίσκεται υπό καθεστώς αποικιοκρατίας. Κι εγώ είμαι αναρχική, αλλά υποστηρίζω το δικαίωμα των Σαχράουι, για παράδειγμα, να απελευθερωθούν από τη μαροκινή κατοχή. Ως αναρχική, δεν πιστεύω ότι τα κράτη είναι η λύση. Από την άλλη, όμως, υποστηρίζω το δικαίωμα των ανθρώπων να αποφασίζουν. Δεν μπορείς να υλοποιήσεις την αναρχική ουτοπία σε ένα ή πενήντα χρόνια, πρέπει πρώτα να διανύσεις κάποιες φάσεις, μέχρι να φτάσεις στην ουτοπική αναρχική κοινωνία χωρίς σύνορα, κι αυτό ίσως δε συμβεί όσο ζούμε. Πρώτα πρέπει να απελευθερωθείς από την αποικιοκρατία.

Οι μορφές αναρχισμού που εμπνέουν περισσότερο εντός της παλαιστινιακής κοινωνίας προέρχονται από ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί. Άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να ενεργήσουν έτσι. Οργανώνονται, λοιπόν, από τα κάτω. Ακόμα κι οι πιτσιρικάδες που πετάνε πέτρες, για παράδειγμα, ή όσοι οργανώνουν εξεγέρσεις- ποιος θα πετάξει πέτρες ή βόμβες μολότοφ, πώς θα συγκρουστούν με το στρατό, πώς θα ξεφύγουν- αυτό γίνεται επιτόπου, χωρίς κάποιος να τους πει τι να κάνουν. Για μένα, αυτό είναι μια εκδήλωση αντιεξουσιαστικού πνεύματος. Αν ρωτούσες αυτούς τους πιτσιρικάδες, πιθανότατα κανείς δε θα σου απαντούσε ότι είναι αναρχικός, ή ακόμη κι αριστεριστής, αλλά αυτοί είναι οι πραγματικοί ακτιβιστές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, μάχονται, χάνουν, θυσιάζονται, ενώ η λεγόμενη ελίτ είναι πιο πίσω. Πρόκειται για την αναρχία στην πράξη, κι όχι στη θεωρία.

Πώς αντιμετωπίζεται ο αναρχισμός κι οι φορείς του από την υπόλοιπη παλαιστινιακή κοινωνία; Είναι ανεκτοί; Ποια είναι η γνώμη σου για ισλαμικές οργανώσεις ένοπλης αντίστασης, όπως η Χαμάς;

Στην Ελλάδα έχετε μεγαλύτερη αναρχική κοινότητα. Ακόμη και στην Αριστερά οι αναρχικοί δεν είναι δημοφιλείς- είναι στοχοποιημένοι κι από την Αριστερά κι από τη Δεξιά. Το αναρχικό κίνημα γνώρισε άνθιση στα χρόνια της κρίσης, υπάρχει και το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. Χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο στην Παλαιστίνη! Στην Παλαιστίνη ο αναρχισμός δεν έχει τέτοια ιστορία, είναι ακόμη περιθωριακός, Ο όρος, μάλιστα, που χρησιμοποιείται στα αραβικά για τον οριοθετήσει υποδηλώνει «αυτόν που προκαλεί χάος».

Αλλά κι η οργανωμένη Αριστερά στην Παλαιστίνη έχει εξασθενήσει, μετά και την αποσύνθεση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Στην Παλαιστίνη υπάρχουν ακόμη αριστεριστές που οργανώνουν διαδηλώσεις και τα παλιά αριστερίστικα κόμματα, αλλά δες τι συμβαίνει στη Γάζα: οι τρεις ισχυρότερες ένοπλες οργανώσεις είναι όλες θρησκευτικές, ή έχουν θρησκευτικές ιδεολογίες. Αυτό λέει πολλά για την αποτυχία της Αριστεράς. Δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στη δεκαετία του ’80. Τότε η Αριστερά ήταν πολύ πιο ισχυρή. Υπήρχε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP)- ακόμη κι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), που δεν ήταν αριστερίστικη καθεαυτή, αλλά ήταν κοσμική κι είχε αριστερίστικα στοιχεία στους κόλπους της. Συνήθως ξοδεύουμε χρόνο ασκώντας κριτική σε άλλους, αλλά κι η Αριστερά θα πρέπει να προχωρήσει σε αυτοκριτική. Έχει πια γίνει ελιτίστικη. Θα τη βρεις μόνο στα μπαρ της Ραμάλα, ή στα γραφεία των ξένων Μ.Κ.Ο. Αφήσαμε, λοιπόν, το δρόμο, ενώ οι ισλαμιστές έχουν κατακτήσει τους δρόμους και την κοινωνική νομιμοποίηση.

Τέτοιες ώρες, κανείς δε συζητά γι’ αυτά τα θέματα, όλοι υποστηρίζουμε την αντίσταση. Πολλοί από μας όχι μόνο έχουμε επιφυλάξεις, αλλά και πολλά προβλήματα με τις πολιτικές πτέρυγες αυτών των ένοπλων ομάδων. Aσκούμε κριτική, είμαστε αντίθετοι στις πρακτικές της Χαμάς στη Γάζα και τον αυταρχικό χαρακτήρα της, το ίδιο και σε ό,τι αφορά την Ισλαμική Τζιχάντ, αλλά, όταν πρόκειται για την αντίσταση, όλοι αντιστεκόμαστε. Ακόμη κι όσοι στη Γάζα είναι αντίθετοι στη Χαμάς, λένε ότι βάζουν το σεκταρισμό στην άκρη. Αν, πάντως, η αντίσταση κερδίσει, σίγουρα η Χαμάς θα πολιτικοποιήσει αυτή τη νίκη, θα την κεφαλαιοποιήσει πολιτικά.

Ποιες είναι οι σχέσεις σου με αναρχικές ομάδες, ή το αναρχικό κίνημα στο Ισραήλ; Σε ένα άρθρο σου έχεις διατυπώσει αυστηρή κριτική στους «Αναρχικούς Ενάντια στο Τείχος». Θα ήθελες να μου πεις περισσότερα γι’ αυτό το ζήτημα;

Είναι πολύπλοκο ζήτημα. Σε προσωπικό επίπεδο είναι φίλοι μου και νομίζω και σύντροφοι. Το σημαντικότερο ζήτημα, όπως έγραψα και στο μπλογκ μου, είναι ο ελιτισμός τους. Πρόκειται για λευκούς, προερχόμενους συνήθως από την ανώτερη μεσοαστική τάξη, πολύ αστούς, vegans, που ως επί το πλείστον ζουν στο Τελ Αβίβ- είναι υπερβολικά trendy. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να βγαίνουν στους δρόμους του Ισραήλ, αντί να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις μας. Πολλοί λίγοι από αυτούς αντιλαμβάνονται την προνομιακή τους θέση, ότι είναι αποικιοκράτες, ακόμη κι αν αντιτίθενται στην ισραηλινή Κατοχή όχι μόνο εντός των ορίων του 1967, αλλά και από το 1948. Κατά τα άλλα μιλάμε, κάνουν δουλειά που είναι αξιέπαινη, αλλά στην Ιερουσαλήμ, όπου ζω, δεν υπάρχουν πολλοί Ισραηλινοί αναρχικοί, δουλεύω περισσότερο με Παλαιστίνιους.

Πόσο επικίνδυνο ή ανασφαλές είναι να ζεις στην Ιερουσαλήμ, όντας πολιτικά ενεργή αναρχική Παλαιστίνια;

Σίγουρα δεν είναι ασφαλές, κυρίως το τελευταίο διάστημα, αν και πιστεύω ότι είμαι σε προνομιακή θέση, επειδή είμαι φοιτήτρια, μιλώ τα εβραϊκά άπταιστα και δε φορώ μαντίλα. Οπότε δεν έχω προσωπικά αντιμετωπίσει κάποιο περιστατικό ρατσιστικής βίας, αλλά γνωρίζω πολλούς που έχουν βιώσει κάτι τέτοιο, είτε γιατί έγραψαν κάτι, ή γιατί, πολύ απλά, μοιάζουν με Άραβες. Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ιερουσαλήμ. Ακόμα και σε περιοχές εντός των ορίων του 1948, η Ισραηλινές Επιχειρήσεις Ύδρευσης ή Ηλεκτρισμού έχουν αρνηθεί να πάνε σε παλαιστινιακά χωριά, επειδή δήθεν είναι επικίνδυνα. Στην Ιερουσαλήμ, περισσότερο υποφέρουν Παλαιστίνιοι που εργάζονται σε ισραηλινούς χώρους εργασίας. Πρόσφατα διάβασα πως Ισραηλινοί μποϋκοτάρουν παλαιστινιακές επιχειρήσεις. Κι αυτό κατά μία έννοια είναι θετικό, γιατί έχει αποκαλύψει το αρρωστημένο, πραγματικό πρόσωπο της ισραηλινής κοινωνίας. Επί πολύ καιρό είχαμε εστιάσει στη μαλακία της συνύπαρξης και τώρα αποκαλύπτεται η πραγματικότητα: αυτό δεν αφορά μόνο τη Δεξιά στο Ισραήλ, είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Πολλοί Παλαιστίνιοι έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στην οδό Jaffa στη δυτική Ιερουσαλήμ, μια γειτονιά που έχει πολλά ισραηλινά μαγαζιά, γιατί είναι πια πολύ επικίνδυνο. Όλα αυτά δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τις παρενοχλήσεις που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι στα χέρια του στρατού. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι έποικοι που επιτίθενται σε παλαιστίνιους είναι τρελοί, αλλά ο στρατός τους κάνει πολύ χειρότερα, καίει ανθρώπους ζωντανούς, εξευτελίζει άλλους στα σημεία ελέγχου, στρατιώτες ανεβάζουν στο instagram φωτογραφίες όσων έχουν σκοτώσει.

Ποια είναι η θέση των γυναικών στην παλαιστινιακή κοινωνία; Σε ένα άρθρο σου τις περιγράφεις ως παγιδευμένες ανάμεσα στην ισραηλινή Κατοχή και την πατριαρχία εντός της παλαιστινιακής κοινωνίας.

Είναι πάντοτε πολύ ελκυστικό για τους λευκούς να ρωτάνε σχετικά με αυτό το θέμα, γι’ αυτό και πολλές από μας έχουμε σταματήσει να μιλάμε σχετικά, από φόβο μήπως παρερμηνευθεί η κριτική μας. Νομίζω πως ό,τι βιώνουν οι Παλαιστίνιες δεν είναι μοναδικό, υπό την έννοια πως πολλές γυναίκες που ζουν υπό παρόμοιο καθεστώς αποικιοκρατίας αντιμετωπίζουν αντίστοιχες καταστάσεις, όπως οι μαύρες στις Η.Π.Α. ή οι ιθαγενείς στη Λατινική Αμερική ή την Αφρική. Δεν είμαστε οι πρώτες που αντιμετωπίζουμε συνθήκες διπλής, ή και τριπλής, διάκρισης. Σίγουρα έχουμε γίνει πιο ορατές εντός της ίδιας μας της κοινότητας. Για παράδειγμα, μια φίλη από την Ιερουσαλήμ μου είπε ότι έξι ή εφτά χρόνια πριν θα θεωρείτο απαράδεκτο για μια γυναίκα να συμμετέχει και να τραγουδά σε μια διαδήλωση στην Ιερουσαλήμ στην Πύλη της Δαμασκού. Τώρα κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι αποδεκτό, αλλά είναι οι γυναίκες εκείνες που ηγούνται των διαδηλώσεων, νέες γυναίκες χωρίς μαντίλα, κι οι άντρες ακολουθούν επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα. Δεν είμαστε, ωστόσο, αφελείς, για να πιστέψουμε πως η αλλαγή θα επέλθει σε μια νύχτα. Άλλωστε, κι οι γυναίκες στο δυτικό κόσμο αντιμετωπίζουν διακρίσεις. Απλώς σε μας είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Αν ακούσεις την ισραηλινή προπαγάνδα, είναι κι αυτή πολύ πατριαρχική και σεξιστική. Δε χρειαζόμαστε, πάντως, λευκούς σωτήρες να έρθουν να μας διδάξουν πώς να παλέψουμε για τη γυναικεία απελευθέρωση. Σίγουρα μπορούμε να την πετύχουμε μόνες μας. Στην Παλαιστίνη δεν έχουμε την πολυτέλεια να παλεύουμε ταυτόχρονα σε τόσα πολλά μέτωπα. Το να μάχεσαι ενάντια στην Κατοχή και μόνο απορροφά τόσο πολύ ενέργεια  και χρόνο, ξέρεις, που δεν έχεις πολλά αποθέματα να πολεμήσεις και σε άλλα πεδία. Πολλές και πολλοί το προσπαθούν, ωστόσο, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των φεμινιστικών κινημάτων στην Παλαιστίνη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας κι ο αγώνας για φυλετική χειραφέτηση θα διαρκέσουν πολύ.

Συνεχίζοντας στο «κύριο μέτωπο», πώς θα φανταζόσουν, πώς θα οραματιζόσουν μια μακροπρόθεσμη λύση στον, ουσιαστικά, μονομερή πόλεμο του ισραηλινού κράτους εναντίον των Παλαιστινίων;

Προφανώς κανείς δεν ξέρει…

Γι’ αυτό και χρησιμοποιώ τον όρο «οραματίζεσαι»…

Δυστυχώς, αυτός δε θα είναι ο τελευταίος πόλεμος και σίγουρα κι η αντίσταση θα χρειαστεί να προχωρήσει σε συμβιβασμούς. Όσο επώδυνο κι αν ακούγεται, ο αγώνας είναι διττός.

Από τη μία, πώς βελτιώνουμε την κατάστασή μας ως αντίσταση στο έδαφος, ώστε, όταν έρθει ο επόμενος πόλεμος, να είμαστε σε καλύτερη θέση. Γιατί σε μια μονομερή αντιπαράθεση, οι νίκες κι οι απώλειες μετριούνται διαφορετικά. Συνεπώς για μας, το γεγονός και μόνο πως η αντίσταση έχει καταφέρει να σκοτώσει πάνω από 60 Ισραηλινούς στρατιώτες- αυτό παραδέχτηκαν οι Ισραηλινοί- είναι μια τεράστια νίκη, όπως επίσης και το ότι απαγορεύτηκαν πολλές πτήσεις προς το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν. Ήταν χωρίς προηγούμενο. Το ότι η πολιορκημένη Γάζα θα κατάφερνε κάτι τέτοιο είναι καταπληκτικό. Προφανώς δε θα έπρεπε να υπερβάλλουμε, δεν κρύβονται όλοι οι Ισραηλινοί τρομοκρατημένοι σε καταφύγια, πολλοί συνεχίζουν τη ζωή τους όπως συνήθως. Αλλά σε ένα τέτοιο μονομερή πόλεμο είναι σημαντικό να κάνεις τον εχθρό σου να σε φοβηθεί.

Από την άλλη, πόσα μπορούμε να συσσωρεύσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πόλεμος εναντίον της Γάζας πραγματοποιήθηκε μετά τον αγώνα των Παλαιστίνιων διοικητικά φυλακισμένων που έκαναν απεργία πείνας, αν και το γεγονός αυτό δεν προσέλκυσε πολλή προσοχή ή λαϊκή υποστήριξη, Ύστερα από αυτό, είχαμε την υποτιθέμενη απαγωγή τριών Ισραηλινών εποίκων, έπειτα τη δολοφονία του Mohammed Abu Khdeir που τον έκαψαν ζωντανό, κάτι που οδήγησε σε τεράστιες διαδηλώσεις και στα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία βρίσκονται εντός των ορίων του 1948. Αυτό είναι που φοβάται το Ισραήλ περισσότερο, γι’ αυτό και προσπαθεί να διασπάσει τους Παλαιστίνιους. Οι Παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των περιοχών που βρίσκονται εντός των ορίων του 1948 και της διασποράς είναι ένας λαός. Γι’ αυτό κι ο πόλεμος εναντίον της Γάζας δεν έγινε μόνο για να αποσπαστεί η προσοχή από ό,τι συνέβαινε στην Ιερουσαλήμ, αλλά και για συνθλίψει αυτό το ογκούμενο λαϊκό κίνημα που καθοδηγείτο από ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι τότε δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική. Θα μπορούσα να είμαι ο Mohammed Abu Khdeir, ο καθένας μας θα μπορούσε, έτσι τώρα, με την έναρξη της σφαγής στη Γάζα, βλέπεις ότι όλο και περισσότεροι αρχίζουν να νοιάζονται. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν απολίτικοι παρακολουθούν ειδήσεις, βγαίνουν στο δρόμο, λένε «πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό». Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πόσο θα καταφέρουμε να κεφαλαιοποιήσουμε αυτή την αλλαγή, πώς θα είναι όχι κάτι στιγμιαίο, αλλά πώς θα συνεχιστεί, ακόμα κι όταν ο πόλεμος στη Γάζα τερματιστεί. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τώρα ξαφνικά ωριμάζουν πολιτικά, θα γίνουν οι ηγέτες της εξέγερσης που θα έρθει. Η γενιά μου ξεκίνησε να ασχολείται με την πολιτική με τη δεύτερη Ιντιφάντα, αυτή η γενιά με το συγκεκριμένο πόλεμο.

Είναι, επίσης, σημαντικό το πόσο καταφέρνεις να αλλάξεις τη διεθνή αντίληψη σχετικά με το τι συμβαίνει, πόσους πείθεις να συμμετάσχουν στο μποϋκοτάζ εναντίον του Ισραήλ. Σίγουρα τώρα μας υποστηρίζουν περισσότεροι, πραγματοποιήθηκαν τεράστιες διαδηλώσεις σε Βρετανία, Γαλλία, Αυστρία, Ολλανδία, Ιταλία. Οι δυτικές κυβερνήσεις προφανώς δε θα είναι ποτέ με το μέρος μας, αλλά τουλάχιστον πολλοί από τους ανθρώπους είναι.

Αρκετά από τα άρθρα της Budour Hassan βρίσκονται μεταφρασμένα στο μπλογκ τηςhttp://budourhassan.wordpress.com , μέσω του οποίου μπορείτε να έρθετε σε επαφή μαζί της.

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε μέσω skype την Παρασκευή, 1 Αυγούστου 2014.

Αναδημοσίευση από τις Εναντιοδρομίες

Επιστολή ενός παρ'ολίγον αυτόχειρα.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη.

Δεν έχω οικογένεια, δεν έχω παιδιά, δεν έχω σύντροφο, δεν είμαι επιχειρηματίας ή επαγγελματίας με χρέη, έχω σπίτι, έχω δουλειά. Δεν είμαι άνθρωπος νοικοκύρης, δεν κοιτάω μόνο τη δουλειά ή τη βολή μου, δεν είχα ποτέ «πρόσωπο» στη κοινωνία, ίσα ίσα η κοινωνία με κοίταγε περίεργα και εχθρικά.

Η κρίση με τσάκισε γιατί ενηλικιώθηκα ως άνθρωπος μέσα σε αυτήν. Είδα να σπάνε οι κοινωνικές δομές και ανθρώπους να φτάνουν στην εξαθλίωση. Είδα άνθρωπο, κυριολεκτικά είδα, άνθρωπο να αυτοκτονεί στις ράγες του τραίνου και μετά να μαθαίνω ότι ήταν πατέρας με 2 παιδιά και με μεγάλο χρέος μεγάλο από στεγαστικό δάνειο. Και η κρίση δεν είναι κατά βάση οικονομική. Η κρίση είναι κατά βάση ανθρωπολογική. Φτιάξαμε ένα τύπο ανθρώπου που τον νοιάζει περισσότερο η κατανάλωση, για να γεμίσει το Είναι του, και που για αυτόν όλο περιστρέφονται γύρω από το Εγώ του.

Δεν μπορώ να προσφέρω έστω κάτι μικρό σε έναν άστεγο που να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Και δεν εννοώ να φερθώ σαν ελεήμων χαλβάς με φιλάνθρωπες κινήσεις. Εννοώ να του προσφέρω ουσιώδη αλληλεγγύη για να πατήσει στα πόδια του και μετά να σταθεί και εκείνος αλληλέγγυος σε άλλους ανθρώπους. Νοιώθω άχρηστος και ανίκανος.

Δεν μπορώ να νιώσω χαρά, πόσο μάλλον ευτυχία. Τι γιατί καλέ μου άνθρωπε; Γιατί εθνίκια σκοτώνουν παιδιά στη Γάζα, μπάτσοι και κράτη φονεύουν εν ψυχρώ μεσοπέλαγα πρόσφυγες που παλεύουν να φύγουν από τη φρίκη του πολέμου, τον οποίο προξένησαν οι αφεντάδες της κοινωνίας στην οποίο ζω. Και δεν μπορώ ούτε καν αυτά τα καθίκια να τσακίσω. Και τώρα που το σκέφτομαι, ώρες ώρες, ούτε τα μικρότερα καθίκια δεν μπορώ να τσακίσω. Τον ελεγκτή, τον μπάτσο, τον προϊστάμενο. Όλα αυτά τα ατομάκια που ασκούν εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της μικροαστικής νοοτροπίας.

Δεν μπορώ να νιώσω χαρά γιατί σε κάθε βήμα που κάνω έξω από το σπίτι μου βρίσκω έναν καλό λόγο να ζωστώ εκρηκτικά και να τα πυροδοτήσω «τυφλά» και να πάρω στο τάφο μαζί μου αθώους και «αθώους». Μικροαστούς που ποτέ δεν είχαν συναίσθηση των ευθυνών που επιφέρουν οι πράξεις τους.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η μικροαστίλα της μετανεοτερικής κοινωνίας έχει ενσωματωθεί ακόμα και από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως πολέμιοι της. Λέμε λόγια, κάνουμε πράξεις, προτρέπουμε ανθρώπους άλλους να κάνουν και να πουν τα ίδια με εμάς και όταν εμείς δεν τα κάνουμε ή δεν τα λέμε και μας ρωτούν γιατί αθετούμε αυτά που προτάσσουμε βρίσκουμε χιλιάδες δικαιολογίες(ακαδημαϊκές, συναισθηματικές, πολιτικές, κοινωνικές) για να αναιρέσουμε τα προτάγματά μας. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί σε άπειρες πτυχές της ζωής μας, ειδικά στη πολιτική διάσταση αυτής.

Και κάπου εκεί χάνω τον έλεγχο γιατί βλέπω ότι οι αιτίες που προκαλούν την κανονικοποίηση της μιζέρια σε κάνουν θες να βρεις διέξοδο για την εσωτερικευμένη φρίκη που κουβαλάς μέσα σου με βοηθώ τα ξύδια, τα «λυτρωτικά» ξεσπάσματα κατάθλιψης, τα αντικαταθλιπτικά χάπια ή μέσα από ψυχικές ντόπες(εφήμερες σχέσεις, εφήμερες φιλίες, εξύψωση του εγώ μέσα από την κοινωνική αποδοχή κτλ) που σε κάνουν για λίγο να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις διάλειμμα από τη φρίκη που βιώνεις.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη.

Σκέψου ότι τα νοιώθω αυτά χωρίς να έχω πρόβλημα επιβίωσης, σκέψου τους ανθρώπους που έχουν πρόβλημα επιβίωσης, σκέψου τους ανθρώπους που έχουν παιδιά και δεν μπορούν να τους προσφέρουν τροφή, στέγη και φάρμακα. Σκέψου όσους βρέθηκαν να μένουν σε αυτοκίνητα γιατί οι τράπεζες του πήραν το σπίτι. Σκέψου και εκείνα τα καθίκια που ετσιθελικά καταστρέφουν ζωές και τσιμπάνε bonus πολλών χιλιάδων ή εκατομμυρίων ευρώ. 

Και γιατί να μην τα τινάξω δηλαδή; Μπορεί κάποιος από τη πράξη αυτή να παροτρυνθεί να ξεκουνίσει και να ενεργοποιηθεί. Αλλά μπορεί και όχι γιατί κανονικοποιήθηκε ακόμη και η αυτοκτονία.«Σήμερα αυτοκτόνησαν 2 κοπέλες, χθες αυτοκτόνησε ένας 59χρονος». Απλά νούμερα λες και οι άνθρωποι δεν είχαν ζωές και προσωπικότητα, δεν είχαν όνειρα. Ναι καλέ μου άνθρωπε, συνηθίσαμε τον θάνατο σαν να ήταν στατιστικό δεδομένο.
Και όσοι σπάνε την κανονικότητα στοχοποιούνται, βρίσκονται στη στενή με στημένες δίκες, βρίσκονται φυγάδες γιατί έκαναν το λάθος να ζήσουν ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι στην μικροαστική σκατίλα που πνίγει με την μυρωδιά της κάθε πνεύμονα νοητικής και ψυχικής διαύγειας. Και λυπάμαι που δεν μπορώ να βρω ακόμα τη δύναμη να γίνω Μαζιώτης ή Ρωμανός για να καταφέρω έστω και για πολύ λίγο να βοηθήσω να γίνει κάποια αλλαγή.

Καλέ μου φίλε,καλή μου φίλη

Μάλλον φοβάμαι και να τα τινάξω. Δεν είναι εύκολο να βάλεις το revolver στο στόμα σου και να τραβήξεις την σκανδάλη ούτε είναι εύκολο να σταθείς στα 20 μέτρα και να πηδήξεις στο κενό. Ή ίσως να με πιάνει και ένα είδος προσωπικού εγωισμού που να με κάνει να λέω «όχι ρε καθίκια, τη ζωή μου δεν θα την τσακίσετε, κανενός τη ζωή δεν θα την τσακίσετε». Χίλιες φορές προτιμότερο μια ζωή χωμένος στα σκατά της εξουσιαστικής κοινωνίας να παλεύω να πάρω ανάσες και να βγω από αυτήν, τραβώντας προς τα πάνω όποιον άλλον άνθρωπο θέλει να ακολουθήσει.

Γιατί ένας άλλος κόσμος είναι ευφικτός ρε γαμώτο. Ένας κόσμος που άνθρωποι και κοινωνία θα έχουν στη βάση κάθε ενέργειας που πράττουν την ντομπροσύνη και την δικαιοσύνη. Ένας κόσμος που η φράση «δεν είσαι ο μοναδικός που νοιώθει μόνος, πως κάνεις έτσι;» θα επιφέρει μπινελίκια, γιατί ναι, η μοναξιά, η αποξένωση του ανθρώπου από τους γύρω ανθρώπους, είναι μεγάλο πρόβλημα, πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ξέρω ξέρω, ψυχολογικοποιώ καταστάσεις οι οποίες εδράζονται σε «αντικειμενικές υλικές συνθήκες». Μπορεί να κάνω και λάθος. Οι πράξεις μας και ο λόγος θα δείξει. Ο καιρός ας περιμένει.

Για αυτό σου λέω, φίλε και φίλη, έλα να με βρεις ή να έρθω να σε βρω εγώ. Να μιλήσουμε, να βριστούμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε. Έλα(και να έρθω σαφώς) να βρεθούμε σε δρόμους, πορείες, στέκια, στη δουλειά, από ατομικότητες με στόχους να γίνουμε πρόσωπα με όνειρα. Να ζήσουμε ελεύθερα, και όσο και εάν μας καταπιέζουν εμείς να τσαμπουκαλευόμαστε πιο πολύ και να δημιουργούμε καθημερινά ρήγματα ελευθερίας. Να κάνουμε τον θάνατο των συντρόφων μας  και των συντροφισσών μας γιορτή για αγώνας για την ελευθερία ή τον θάνατο όσων δεν άντεξαν την πίεση της εξουσίας λόγο για εκδίκηση.

Και εάν και εσένα καλέ μου φίλε και καλή μου φίλη σου πέρασε από το νου να δώσεις τέλος στη ζωή σου, σε προτρέπω να το σκεφτείς ξανά και αποφασίσεις να δώσεις τέλος σε ότι σε έκανε να μην θες να ζεις άλλο.

Για αυτό εμπρός σύντροφοι και συντρόφισσες, πίσω ρουφιάνοι!

[Θ]

Το οχτάωρο, ο Μεταξάς και οι μύθοι.

Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία, δεν δημιούργησε το ΙΚΑ, δεν καθιέρωσε την αργία της Κυριακής

του Γιώργου Δαμιανού


Η 28η Ιουλίου είναι μεγάλη μέρα για τα ερπετά της Ιστορίας. Πανηγυρίζουν, γιατί προσπαθούν να επιβάλουν τον αστικό μύθο ότι στις 28 Ιουλίου 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς, λίγες μέρες πριν γίνει δικτάτορας, καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία.
Και η απάντηση στα ξυρισμένα, εσωτερικά και εξωτερικά, κεφάλια είναι εύκολο να δοθεί (και πρέπει να δοθεί). Το δύσκολο και το θλιβερό του πράγματος είναι ότι πρέπει να υποστηρίξεις ιστορικά κάτι που σήμερα έχει εκ των πραγμάτων έχει καταργηθεί και αντί να αναζητήσουμε ποιος το κατάργησε, τσακωνόμαστε για το ποιος το θέσπισε. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ακόμα και τα θλιβερά ξυρισμένα κεφάλια βγαίνουν από την ίδια μήτρα, έστω και με τη μορφή των εκκρίσεων. Της μήτρας, που κατέλυσε το κράτους δικαίου στην Ευρώπη.
«Ξεχάσαμε» να μιλήσουμε την ώρα που έπρεπε. Βλέπετε, «όταν έχτιζον τα τείχη πώς να μην προσέξω» ότι καταργείται η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων, το οχτάωρο, η αμοιβή της υπερωρίας, η αργία της Κυριακής κ.ά. Και τώρα κάθομαι, μαζί με τη γενιά μου, και μοιρολογώ ότι «ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμο έξω». Και ξαφνικά, πάντα «ξαφνικά» θεωρούμε ότι γίνεται το κακό (το «καλό», αντίθετα, θεωρούμε ότι αντιπροσωπεύει τους κόπους μας), οι γαιοσκώληκες του παρελθόντος, ανεπαισθήτως και αυτοί, μπήκαν στη ζωή μας και πρέπει να λάβουν συγκεκριμένες απαντήσεις

1. Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία
Το πραξικόπημα του Μεταξά έγινε στις 4 Αυγούστου 1936. Από το 1913, όμως, καθορίστηκε το δεκάωρο για τους εργάτες επιφανείας των μεταλλείων και το 8ωρο για όσους απασχολούνταν σε υπόγειες εργασίες (στοές ορυχείων).
Το 1920 ψηφίστηκε ο Ν. 2269 για 8ωρη εργασία (48 εβδομαδιαίως) και αφορούσε μόνο τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, με Προεδρικό Διάταγμα στις 27.6/4.7.1932 το 8ωρο επεκτάθηκε και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους και συνεχίστηκε μέχρι το 1936 (είναι αλήθεια ότι οι τελευταίες επεκτάσεις έγιναν επί Μεταξά) και για άλλα επαγγέλματα.
Σήμερα, 2013, η οχτάωρη εργασία είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι αλήθεια ότι το κρίμα το έχει η Αριστερά των Λωτοφάγων και όχι τα, πολιτικά ανύπαρκτα, ξυρισμένα κεφάλια.

2. Ο Μεταξάς δεν δημιούργησε το ΙΚΑ
Το 1922 ψηφίζεται ο νόμος περί «υποχρεωτικής ασφάλισης εργατών και υπαλλήλων». Το 1934 ο νόμος 6298/1934, περί «ενιαίας κοινωνικής ασφαλίσεως». Τότε ξεκίνησαν όλες οι κτηριακές και τεχνικές προετοιμασίες και ολοκληρώθηκαν, μετά δύο έτη. Πρώτος διοικητής υπήρξε ο Κανελλόπουλος Παναγιώτης κατά τη διετία 1934-1935. Μετά την επιβολή του πραξικοπήματος (4η Αυγούστου 1936) ο Μεταξάς θα επιβάλει το δικό του άνθρωπο στη διοίκηση, τον Κορώνη, και με τη γνωστή τακτική «του ξανακοψίματος της κορδέλας» κάποιας υπηρεσίας θα παρουσιαστεί από τα «παπαγαλάκια» της εποχής ως ο «ιδρυτής» του ΙΚΑ. Μύθος, που αναπαράγεται ανάμεσα στους άσχετους και τους ημιμαθείς, ιδιαίτερα στην εποχή μας, λόγω του ανεξέλεγκτου διαδικτυακού ορυμαγδού.

3. Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την αργία της Κυριακής
Η καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας ψηφίστηκε το 1909, επί κυβέρνησης Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, και εφαρμόστηκε την πρώτη Κυριακή του 1910. Από τότε κατά διαστήματα διάφορες συντεχνίες κέρδιζαν το δικαίωμα της εξαήμερης εργασίας. Το ωράριο και οι μέρες εργασίας δεν είχαν καθολική ισχύ. Γι΄ αυτό και κάθε συντεχνία κατακτούσε μόνη της τα δικαιώματά της. Είναι απόλυτα φυσικό κάποιες συντεχνίες να καθιερώσουν την εξαήμερη εργασία και κατά την τετραετία της δικτατορίας του Μεταξά.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι επί Μεταξά καθιερώθηκε η αργία της Κυριακής μόνο για τους δημοσιογράφους. Βλέπετε, από τότε, όποιος χάιδευε τον Τύπο κέρδιζε την υστεροφημία του.
Πάντως, ας μη θεωρηθεί ότι το ουσιώδες είναι να αποστομώσει κάποιος τα ξυρισμένα κεφάλια. Μπαίνουμε σε εποχή βαρβαρότητας και ο αντίπαλός μας δεν είναι τα ξυρισμένα άδεια κεφάλια. Χάνουμε, ίσως για πάντα, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και η αιτία δεν είναι τα ξυρισμένα κεφάλια. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα.
Αυτό που πονά είναι ότι δεν μπορεί να δοθεί μια ολοκληρωμένη απάντηση στο στίχο του Μάνου Ελευθερίου «πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή».

Πηγη:tvxs.gr

Επιστολή του Νορβηγού γιατρού που βρίσκεται στη Γάζα, Dr. Mads Gilbert MD PhD

Αναδημοσίευση από intifada.gr

Αγαπητοί φίλοι,
Η χθεσινή νύχτα ήταν ακραία. Η «χερσαία εισβολή» στη Γάζα είχε αποτέλεσμα δεκάδες θύματα και αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, σπαρασσόμενους, αιμορραγούντες, με ρίγη, ετοιμοθάνατους – κάθε είδους τραυματισμένους Παλαιστινίους, όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι,
όλοι αθώοι.
Οι ήρωες στα ασθενοφόρα και σε όλα τα νοσοκομεία της Γάζας εργάζονται 12-24ωρες βάρδιες, χλωμοί από την κούραση και τον απάνθρωπο φόρτο εργασίας (χωρίς πληρωμή όλων στη Shifa τους τελευταίους 4 μήνες),
νοιάζονται, συζητούν, προσπαθούν να κατανοήσουν το ακατάληπτο χάος των πτωμάτων, των μεγεθών, των άκρων, όσων περπατούν, όσων δεν περπατούν, όσων αναπνέουν, όσων δεν αναπνέουν, όσων αιμορραγούν, όσων δεν
αιμορραγούν, ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Τώρα, για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζονται σαν ζώα από «τον πιο ηθικόστρατό στον κόσμο» (sic!).
Ο σεβασμός μου για τους τραυματίες είναι απέραντος, στη συγκρατημένη αποφασιστικότητά τους μέσα στον πόνο, την αγωνία και το σοκ, ο θαυμασμός μου για το προσωπικό και τους εθελοντές είναι ατέρμονος, η εγγύτητά μου στο παλαιστινιακό “sumud” μου δίνει δύναμη, αν και είναι
στιγμές που θέλω απλώς να ουρλιάξω, να κρατήσω κάποιον σφιχτά, να κλάψω, να μυρίσω το δέρμα και τα μαλλιά του ζεστού παιδιού, που είναι
καλυμμένο με αίμα, να προστατευτούμε μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά – αλλά
δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια, ούτε εκείνοι έχουν.

Σταχτιά πρόσωπα – Ω ΟΧΙ! όχι ένα ακόμη φορτίο με δεκάδες
ακρωτηριασμένους και αιμορραγούντες, έχουμε ακόμη λίμνες αίματος στο πάτωμα της Εντατικής, σωρούς από ποτισμένες στο αίμα γάζες που στάζουν να καθαρίσουμε –ω- οι καθαριστές/στριες, παντού, γρήγορα φτυαρίζουν το
αίμα και τους ιστούς που απορρίπτονται, τα μαλλιά, τα ρούχα, τους ορούς –τα απομεινάρια του θανάτου- όλα απομακρύνονται… για να προετοιμαστούν ξανά, για να επαναληφθούν πάλι από την αρχή.
Πάνω από 100 περιστατικά εισήλθαν στη Shifa τις τελευταίες 24 ώρες.
Αρκετά για ένα μεγάλο καλά εξοπλισμένο με τα πάντα νοσοκομείο, αλλά εδώ – σχεδόν τίποτα: ηλεκτρικό, νερό, αναλώσιμα, φάρμακα, πίνακες πορείας ασθενών,
όργανα, οθόνες – όλα σκουριασμένα και σαν να προήλθαν από μουσεία νοσοκομείων του χθες.
Αλλά δεν παραπονιούνται, αυτοί οι ήρωες.
Συνεχίζουν, όπως οι μαχητές, προχωρούν, με ασύληπτη αποφασιστικότητα.
Και καθώς σας γράφω αυτά τα λόγια, μόνος, σ’ ένα κρεβάτι, τα δάκρυά μου κυλούν, τα ζεστά αλλά άχρηστα δάκρυα της οδύνης και της θλίψης, της οργής και του φόβου. Δεν συμβαίνει αυτό!
Και μετά, τώρα μόλις, η ορχήστρα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής ξεκινά ξανά τη μακάβρια συμφωνία της, τώρα δα: ριπές πυροβολικού από τα πλοία του ναυτικού ακριβώς κάτω στις ακτές, η βοή των F16, των αποκρουστικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (αραβικά «Zennanis», αυτά που μουρμουρίζουν), και σωρηδόν τα Απάτσι. Τόσα πολλά κατασκευασμένα και πληρωμένα στις και από τις ΗΠΑ.
Κύριε Ομπάμα – έχετε καρδιά;
Σας προσκαλώ – περάστε μια νύχτα – μια μόνο νύχτα – μαζί μας στη Σίφα.
Ίσως μεταμφιεσμένος σαν καθαριστής. Είμαι 100% σίγουρος, ότι θα άλλαζε η Ιστορία.
Κανένας άνθρωπος με καρδιά ΚΑΙ ισχύ δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει
μια νύχτα στη Σίφα χωρίς να φύγει αποφασισμένος να τερματίσει τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.
Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα.
Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν την υπόλοιπη νύχτα.
Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου.
Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς
Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη

O γιατρός Mads φιλάει το σώμα ενός τραυματισμένου(ή νεκρού, δεν γνωρίζω) παιδιού.
Στη πάνω φωτογραφία παιδάκι κρατάει για να μην φύγει και τον παρακαλάει να κάνει ότι
μπορεί για να μην πεθάνει.

Ο Mads Gilbert είναι Καθηγητής και Επικεφαλής Κλινικής, στην Κλινική Επείγουσας Ιατρικής, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας, στο Τρόμσο, στη Νορβηγία. Είναι εθελοντής ιατρός στη Γάζα.