Όταν όλα θα αποτύχουν

Ανάμεσα σε σκέψεις και προβληματισμούς, σε βρίσκει το ξημέρωμα, χωρίς ακόμα να έχεις καταφέρει να διαχωρίσεις στο ελάχιστο τα συναισθήματα που ελλοχεύουν μέσα σου. Πόνος, οργή, μίσος, πικρία, απόγνωση, δυστυχία. Το πρόσημο σίγουρα είναι αρνητικό και δύσκολο.

Δύσκολο όταν έχεις να κάνεις με μια κατάσταση που μοιάζει χωρίς γυρισμό, δίχως καμία αχτίδα φωτός να σπάει τη μαυρίλα που έχει εγκατασταθεί για τα καλά στην καθημερινότητα σου. Όταν ανυπέρβλητα εμπόδια υψώνονται συνεχώς και κάθε φορά επαναλαμβάνεις ότι αυτό δε μπορεί να συμβαίνει πραγματικά.

Καταστάσεις και γεγονότα που περισσότερο μοιάζουν να ξεπηδούν από κάποιο Τούρκικο σίριαλ της τηλεόρασης η ακόμα και από αυτά τα ελεεινά ριάλιτι σκουπίδια που προσφέρει απλόχερα το χαζοκούτι στο αποχαυνωμένο πλήθος. Που δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να τα πιστέψεις, ούτε καν να σε συναρπάσουν η να σε κρατήσουν μια στιγμή χωρίς γελάκι ειρωνείας και χλευασμού.

Αποφασίζεις να βοηθήσεις έναν άστεγο συνάνθρωπο σου που έτυχε να γνωρίσεις στο δρόμο, ενώ αυτός πουλούσε περιοδικά του δρόμου για να μπορέσει να βγάλει το χαρτζιλίκι του και να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του από την αρχή.

Κάπου εκεί ανάμεσα στους αφιλόξενους δρόμους και στα δύσκολα στέκια των άστεγων ψυχών, στους ξενώνες που σταδιακά μεταμορφώνονταν από σανίδα σωτηρίας για τους άστεγους της πόλης, σε τέλμα απόγνωσης για πολλούς από αυτούς που τελικά κατέληγαν από επιλογή τους να απαρνηθούν το κρεβάτι κ τη στέγη για να ξαναγυρίσουν στο δρόμο και την άσπιλη ελευθερία τους. Εδραιώθηκε η γνωριμία και η απόφαση για τη σωτηρία μιας βασανισμένης ψυχής.

Να χτυπάς πόρτες μαζί του, να δέχεσαι την απόρριψη και τις παγίδες που συναντά μια άστεγη ψυχή σε κάθε διάβα της ζωής του. Εσύ που έχεις δουλειά, οικογένεια, σπίτι, μια ζωή με χαρά και χαμόγελο, να βιώνεις τα ίδια χτυπήματα, τις ίδιες ντροπές από τους ανθρώπους σε έναν όμοιο τους, που πλέον βρίσκεται στη δυσκολότερη καμπή της ζωής τους.

Να μη σου επιτρέπουν να νοικιάσεις ένα σπίτι, που εσύ ακόμα και να μπεις απλά να το δεις από περιέργεια θα αρνιόσουν. Υπόγεια, χαβούζες, ρημαγμένα σπίτια, στη διάθεση των οικονομικά ασθενέστερων και με τους διαχειριστές αυτών να σου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα, στο άκουσμα της λέξης άστεγος, άνεργος, σε ανάγκη.

Να ζεις στο δρόμο και να έχεις το φόβο ότι στην επόμενη διασταύρωση θα είναι στημένος ο κρατικός έλεγχος για αυτούς που χρωστάνε στο δημόσιο και ξέρεις ότι για 1000 ευρώ που χρωστάς στην εφορία, θα πάρεις αυτό που σου αξίζει, μερικές νύχτες στα κρατητήρια και απολογία χωρίς δικηγόρο. Γιατί δεν έχεις καλά να φας, όχι να συμβουλευτείς και να προσλάβεις δικηγόρο.

Το παρελθόν συνεχίζει να κυνηγά την άστεγη ψυχή, και εσύ μαζί της να αποκτάς φοβίες και εφιάλτες για το μέλλον που σου επιφυλάσσει η δική σου μοίρα, μη ξεχνάς, όλοι είμαστε δύο μηνιάτικα μακριά από το δρόμο. Με δύο αδέρφια κλεισμένα σε κρατικό ίδρυμα, έχοντας χρόνια να δεις και να επικοινωνήσεις. Με ένα παιδί που σου αρνούνται να επισκεφθείς επειδή δε μπορείς να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου, σαν άστεγος αλήτης και αποτυχημένος που είσαι. Χωρίς καμία μόρφωση, αναγκάστηκες να δουλεύεις από παιδί επειδή έχασες τους γονείς σου από πολύ νωρίς.

Και να που εσένα που σε έχει σημαδεμένο η ζωή, σε σταματάνε σε πεζό έλεγχο, γιατί πλέον αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, αυτοί που υποτίθεται προστατεύουν τις ζωές μας, έχουν αρμοδιότητες και εντολές να ελέγχουν για όσους χρωστάνε στην εφορία. Τα ψίχουλα, όχι αυτούς με τα σκάφη και τα εξοχικά στα νησιά.

Και μαθαίνεις ότι καταδικάστηκες ερήμην σε 10 χρόνια φυλακή, χωρίς αναστολή, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει όλο αυτό. Επειδή ήσουν προσωρινά υπεύθυνος σε μαγαζί με φρουτάκια, ο γνωστός «αυτοφωράκιας» δηλαδή. Ενώ ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τιμωρείται με 6 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, εσύ που είσαι ένα χαμίνι του δρόμου, χωρίς διεύθυνση, χωρίς λοιπά στοιχεία, καταδικάζεσαι να σαπίσεις πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής.

Ανάμεσα στο ψάξιμο για εύρεση δικηγόρου, σε κρατητήρια, εισαγγελείς και εράνους για να μαζέψεις τα λεφτά από το παράβολο που χρειάζεται για να προσβάλλεις την άδικη απόφαση, μαθαίνεις ότι το παιδί σου νοσηλεύεται σε κλινική με λευχαιμία.

Και οι πόρτες συνεχίζουν να χτυπάνε κατάμουτρα, ο ήχος και ο αέρας από το δύναμη της πόρτας σε χαστουκίζουν στο πρόσωπο και την ψυχή. Μια ψυχή που δε νιώθει πλέον, μια καρδιά που άλλο δε χτυπά.

Εσύ μουδιασμένος, ανήμπορος να αντιδράσεις στο ριζικό ενός συνανθρώπου σου που δεν έχει τίποτα πλέον στη ζωή, παρά μόνο πίκρα και αδικία συνοδοιπόρους με τα πολλά μαρτύρια. Αρχικά παραλύεις, δε μπορείς να σκεφτείς, να νιώσεις το μέγεθος του μαρτυρίου που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου και εσύ νιώθεις μικρός, πολύ μικρός, μικροσκοπικό, ανύπαρκτος. Ένα σκουπίδι που έφερε ο αέρας στο μάτι ενός πληγωμένου θεριού.

Εκεί όμως πρέπει να αποφασίσεις να υψώσεις το ανάστημα σου, να σταθείς εμπόδιο στο χείμαρρο που κατασπαράσσει το μαλακό χώμα που βρίσκει το διάβα του και το συμπαρασύρει σε ένα ανηλεή κατήφορο με μεγάλη μανία. Οφείλεις πρώτα στον εαυτό σου να πολεμήσεις αυτή τη βαρβαρότητα της απανθρωπιάς που καταδικαστήκαμε να ζούμε, να απαρνηθείς την μίζερη κατάσταση στην οποία σε καταδίκασαν να ζεις σήμερα.

Επιλογή δεν υπάρχει, τα αγρίμια των δρόμων υπάρχουν ακόμα και αποφασίζουν να συνεχίσουν τον αγώνα της αντίστασης, με οποιονδήποτε τρόπο, κάτω από κάθε κατάσταση και εμπόδιο.

Η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο και με αυτό θα ματώσουμε, θα πεθάνουμε αλλά θα κερδίσουμε τους δυνάστες μας. Αρνούμαστε τη δουλεία που μας έχουν υποβάλλει τράπεζες, έθνη, τηλεοράσεις. Θα ζούμε ελεύθεροι η θα πεθάνουμε στην προσπάθεια της κατάκτησης αυτής.

Μέχρι την επόμενη φορά…..

Από τον TheKoulWay